Afgelopen periode heb ik veel mensen in de auto gehad die vanuit bezieling hun werk willen doen. Mensen die zijn opgeleid om anderen te onderwijzen, verzorgen, begeleiden. Maatschappelijk betrokkenen die hun bijdrage willen leveren om de wereld een klein beetje mooier te maken.
Tijdens de gesprekken met deze mensen is het thema bijna altijd de balans tussen het werken aan de bedoeling versus het voldoen aan het systeem zodat de processen kunnen blijven draaien. Ik bemerk veel frustratie, onmacht en pijn omdat deze mensen het gevoel hebben nog minimaal bij te kunnen dragen aan datgene wat ze bezielt. Met als resultaat dat ze opgeven of opbranden.
Deze mensen zijn over het algemeen professionele werkers die kritisch kunnen zijn en dingen voor elkaar krijgen. Toch lopen ze met grote regelmaat vast in regeldruk en vangen ze bot bij management indien ze (terecht) kritisch zijn. Rapportage gaat boven de daadwerkelijke bedoeling. Ondanks dat management zegt dat ze ondernemende en kritische professionals steunen blijkt dit keer op keer anders te zijn. Wollige managementtaal, systemen en doelstellingen maken dat er een groot gat is tussen de beleving van het management en de professionals.
Vorige maand had ik Daan in de auto, een doorgewinterd afdelingshoofd die met een prachtig project bezig is. Hij was in staat ondanks alle regeldruk een mooie opleiding en programma te organiseren en daarbij maatschappelijk relevant onderzoek te doen. Zelf ben ik in een vergelijkbare organisatie in een burn-out beland, mede doordat ik niet om kon gaan met systeemdruk en in mijn ogen zinloze werkzaamheden die niet bijdragen aan de bedoeling. Toen ik hem vroeg hoe hij dit deed verscheen er een grote glimlach en hij zakte tevreden onderuit.
Kijk Arno, ik weet exact wat er speelt in mijn domein en heb mijn netwerk op orde. Management vraagt me allerlei rapportages in te vullen en mee te draaien met organisatiebrede projecten. Die rapportages vul ik zo in dat het aansluit bij de wensen van management, en die projecten……ach, ik vaar mee op de golven van het team en maak me niet druk, negen van de tien keer blijft het bij een plan… Het moet voor mijzelf ook leuk blijven en mijn passie ligt bij de studenten, niet bij het management.
Daan blijft onder de radar en doet vanuit zijn bezieling de goede dingen, op deze manier levert hij een mooie bijdrage en blijft zijn energieniveau op peil. Mooi.
Veel van zijn collega’s lopen meer in de pas en gaan anders om met organisatievraagstukken en managementverzoeken (zoals ikzelf ook deed). En velen van hen eindigen dan gefrustreerd, verliezen bezieling of worden ziek. Ik vond het mooi te horen dat Daan een goede modus heeft gevonden tussen de goede dingen doen en management tevreden houden. En hij doet dit vanuit de goede intentie en niet om de boel bewust te frustreren, hij werkt nadrukkelijk vanuit zijn bezieling om de studenten het beste onderwijs te bieden. Wel vind ik het lastig te verteren dat in zoveel maatschappelijk relevante organisaties management en professionals zo ver van elkaar verwijderd zijn, de verbinding onderling minimaal is waardoor er systemen worden opgetuigd om de samenwerking te optimaliseren.
Dus Daan, mijn zegen heb je. Fuck te sytsem!
Ik denk dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.