Auteur: Arno

Vandaag is het precies acht jaar geleden dat één van mijn allerbeste vrienden kwam te overlijden. Hij heet Michiel, werd 44 jaar en liet een prachtig gezin achter met de liefde van zijn leven en zijn zeer dierbare dochter en zoontje.

Michiel was duidelijk, eerlijk, recht voor zijn raap en gevoelig. Hij had een groot gevoel voor humor, een machtig rechtvaardigheidsgevoel en een enorm sociaal hart. Hij was een bourgondiër, hield van zijn vrienden en had een prachtige carrière waarin hij werkplezier en zingeving nadrukkelijk boven status stelde.

Michiel kreeg slokdarmkanker en ging in een periode van een jaar na de diagnose dood. Ik weet nog zo goed dat hij me belde…Broer, ik heb slecht nieuws, er is kanker geconstateerd, maar ik ga mijn kinderen zeker zien opgroeien! Tijdens het gesprek was er ongeloof, verbijstering en nadrukkelijk ook overtuiging over de goede afloop.

Er volgde een periode vol van uitslagen, mogelijke behandelingen, selectie van ziekenhuis, beste dokters en uiteindelijk een plan. Eerst bestralingen, vervolgens een zware operatie, dan herstel. Enkele weken voordat de behandelingen gingen starten gaf Michiel een Carpe Diem feest voor al zijn dierbaren. Hij benadrukte dat het geen afscheidsfeest van hem was, maar wel van zijn slokdarm.

De eerste operatie was zwaar, maar leek hoopvol. Toch niet gelukt, een tweede zware operatie gaf complicaties waardoor er een derde operatie nodig was. Lange tijd op IC, vervolgens naar een revalidatiekliniek, echter al met behoorlijke fysieke beperkingen. Toen het bericht dat de kanker teruggekomen was, hij was uitbehandeld. Hij belde wederom, ik haalde op dat moment mijn zoon van zijn sportclub. Broer, het is einde oefening……!Thuisgekomen viel ik verslagen in de armen van mijn vrouw en huilde….MICHIEL GAAT DOOD!

Tijdens de beschreven periode zocht ik Michiel wekelijks op. We hadden geweldig mooie gesprekken, moeilijke momenten alsook uiterst vrolijke. We bespraken onze studententijd, de mooie momenten, de feesten, onze carrière, de liefdes en uiteindelijk zijn prachtige gezin. Broer, als het zo moet zijn heb ik er vrede mee, ik heb meer geleefd dan een vent van 88. Hij leefde tussen hoop en vrees, soms was hij zo moe, zonder energie en hoefde het van hem niet meer, op andere momenten was hij optimistisch en keek vooruit.

Wat me bijblijft is zijn continue interesse in mijn situatie, zijn relativerende humor en zijn bezorgdheid (ik zat in burn-out herstel). De dag na de zelfmoord van Joost Zwagerman bezocht ik hem in de revalidatiekliniek. Broer, zei hij, soms ben ik bang dat jij…..hij brak….dat jij zoiets doet. Ik stelde hem gerust. Man, wat een vriend!

In december bezocht ik hem thuis, op zijn slaapkamer. Hij had nog enkele maanden of weken. Broer, ik zou het fijn vinden als je wat wilt zeggen op mijn uitvaart en of ik ook als ceremoniemeester wilde optreden (zoals ook tijdens zijn huwelijk). Natuurlijk doe ik dat! Wat een eer! We grapten nog wat over zijn torenhoge verwachtingen, mijn even hoge uurtarief en de foute grappen die ik zou maken.

Twee weken voor zijn overlijden hebben we op zijn verzoek met de Echt Fijne Vrienden (onze vriendengroep uit studententijd Groningen) een diner bij hem thuis gehad. We boden hem zijn zelfportret aan gemaakt uit allemaal foto’s van deze vriendengroep, we zaten letterlijk in hem. Michiel was altijd een energieke, goedlachse, forse en aanwezige vent. Nu zat hij op zijn bed in de huiskamer, één voor één nodigde hij ons op zijn bed uit, fysiek was hij geen schim meer van wie hij was, maar mentaal scherp en duidelijk aanwezig. Hij gunde ons allen een laatste gesprekje, adviesje en knuffel. Het was een prachtige emotionele avond, Michiel genoot!

Twee dagen voor zijn overlijden ben ik afscheid gaan nemen. Een lange rit naar Voorburg, wat ga je in Godsnaam nog zeggen. We wisten alles al, hadden alles al besproken en gedeeld. Voor de laatste keer zei ik hoe belangrijk hij voor me was, hoeveel ik van hem hield en dat ik er zou zijn voor zijn gezin. Michiel was heel zwak, onze gezichten raakten elkaar, hij fluisterde: Broer, zorg eerst goed voor jezelf, dan een tijdje niks, zorg dan heel goed voor je gezin, dan een hele tijd niks en vervolgens voor je vrienden….we keken elkaar nog een laatste keer in de ogen. Beloofd Michiel!

Michiel heeft me geïnspireerd om mijn eigen pad te volgen, de Bloeigesprekken te gaan voeren, coachingsopleidingen te doen en een feestje van mijn leven te maken. Ik nam me voor een goede vader, echtgenoot en vriend te zijn en moeiteloos mijn werk te gaan doen. En dat is wat ik nu doe, ik geniet van het leven, doe waardevolle dingen en maak andere keuzes.

Zijn vrouw noemde Michiel de liefde van zijn leven, gelukkig heeft zijn vrouw nu de liefde van ‘de rest van haar leven’ gevonden. Het is mooi te zien dat Michiel zijn gezin weer opveert en ook zijn kinderen hun draai hebben gevonden. Ook zijn ouders hebben de draad weer kunnen oppakken. Wat zijn mensen toch veerkrachtig.

Zelf bewaar ik prachtige herinneringen aan hem, de heerlijke studententijd, de feestjes, kroegen alsook de serieuze gesprekken en momenten. Michiel zijn foto staat bij mij in de kast, ik kijk regelmatig naar hem en heel af en toe ben ik met hem in gesprek of vraag ik zijn advies.

Lieve Michiel, ik ga je nooit vergeten!

Ik ging Koos oppikken. Een vriend van hem had hem een Bloeigesprek cadeau gedaan. De reis ging naar Noord Oost Groningen, grauwe kleigrond, harde wind, weinig verkeer, prachtige lucht. Hij stond buiten te wachten bij een enorme maar vervallen boerderij. Koos was een enorme kerel, grof postuur, grote handen en een luide stem. De bijrijders stoel moest maximaal achteruit om Koos comfortabel te laten zitten.

Ik opende het gesprek. Vertelde mijn eigen pijn, eenzaamheid, hulpeloosheid tijdens mijn burn-out. Van een alleskunner naar een loser. Koos was een goed luisteraar, geïnteresseerd en hij werd geraakt toen ik over mijn angst sprak. De angst dat ik alles kwijt was.

Koos begon te vertellen. Hij was opgegroeid in een boerengezin, warm, hard werken, weinig ruimte voor emoties. De oplossingen kwamen uit zinnen als: Het komt wel goed. Doe maar gewoon mee. Ga nu maar aan het werk. Jongen, kom maar even helpen op het land. Er was geen ruimte voor echte en eigen emoties. Die kwamen niet van pas. Dus werden ze opgekropt. Koos was verbaal niet sterk en in zijn verhalen ook overheerst door anderen die verbaal sneller waren. Hierdoor trok hij zich terug, in zichzelf en verbeet de emotie of onrecht.

Er waren wel situaties waarin Koos getergd werd, beslissingen rondom de boerderij, keuzes in het gezin waar hij het niet mee eens was. Hij was niet vaardig of snel genoeg zijn mening goed te geven waardoor hij zich niet gezien en gehoord voelde. Dan ging hij het land op of de stal in. Vloekte een keer hartgrondig, schopte de staldeur dicht of smeet met een kruiwagen. Dat luchtte hem op en Koos kon weer verder.

Koos kreeg een vrouw, kinderen en ging uiteindelijk voor een baas werken. Hij voelde zich het beste als hij alleen was, kon hij zijn gedachten laten gaan en gewoon fysiek bezig zijn. Het mooist is het op het land, op de akker, bieten rooien op de trekker. Hij voelde zich regelmatig in de knel wanneer zijn waarden onder druk stonden, maar hij simpelweg niet het vermogen had zich voldoende uit te drukken.

En toen veranderde zijn leven…tijdens een conflict met zijn baas werd Koos wederom in het nauw gedreven, er knapte iets, Koos werd woest en sloeg zijn baas het ziekenhuis in.

Koos maakte een paar onhandige keuzes, belandde in detentie, verloor zijn baan, verloor zijn gezin en uiteindelijk zichzelf. Op dit moment deed hij af en toe een klus als ZZPer, woonde alleen, zag zijn zoons om het weekend en was verdrietig en teleurgesteld, voornamelijk in zichzelf.

Koos was een man die ruimte nodig had, nooit had geleerd zijn emoties te verwoorden en die zijn eigen manier had gevonden om te gaan met druk. Weggaan, vermijden en zorgen dat zijn emotie buiten zicht van de rest werd ‘verwerkt’. En nu zat hij echt in de put, wist zich geen raad waardoor hij geen keuzes meer durfde te maken en verstijfde.

Ik vertelde hem over hoe mensen reageren, patronen die dit verstevigen, waarden die onder druk staan en hoe je ruimte kunt creëren door je kwetsbaar op te stellen en het niet te verbergen. Hij begreep het, voelde het, maar kon het niet goed verwoorden wat hem frustreerde. Ik kan je helpen Koos, ik ga je coachen en zorgen dat je weer durft te bewegen.

Arno, ik sta versteld dat ik je dit allemaal vertel, zo open ben ik nooit en wilde het er eigenlijk ook niet over hebben…maar misschien moet je me maar gaan helpen.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

 

 

 

Chris kwam begin dit jaar op ons Bloei!café. Een jongeman, midden 20, terneergeslagen, onzeker, weifelend, emotioneel. Tijdens het Bloei!café vertelde hij zijn verhaal. Ik bood hem ter plekke een coaching aan, die hij accepteerde.

Chris huilde veel tijdens de coaching, was oprecht bang en ervoer geen ruimte. Hij had een eigen huis, vriendin en kon de zaak van zijn ouders overnemen. Maar hij deed het niet meer, hij functioneerde simpelweg niet meer, daarom was hij na het zien van mijn verhaal op Facebook naar het Bloei!café gekomen. Tijdens deze coaching werd hem duidelijk dat er een aantal dingen fundamenteel verkeerd waren, dus hij werd wakker…

Na afloop van het café vroeg hij me hem te coachen. En dus maakten we een vervolgafspraak. Chris presenteerde zich als een lieve en bescheiden jongen. Die na zijn HBO studie een jaar alleen in Australië woonde en werkte en zich daar goed voelde. Zijn ouders hadden een bedrijf met ongeveer 10 mensen. Na thuiskomst uit Australië begon hij in de zaak, na enige tijd was hij bedrijfsleider.  Bovendien had hij een vriendin die heel lief voor hem was, dus alles voor elkaar?

Tijdens de sessies ging het vaak over ruimte. Chris is het type dat eigen ruimte snel inlevert ten gunste van anderen. Bovendien was hij niet de man die veel keuzes zelf maakte. Dat deden anderen voor hem, hij volgde. Ruimte creëren gaat over keuzes maken, kleine en grotere keuzes. Daarmee maak je ruimte en kun je dus bewegen.

Chris was timide en zachtaardig. Hij had zijn eigen leven en passies ingeleverd ten gunste van zijn ouders en relatie. Huisje boompje beestje ten koste van zijn eigen leven. Ik feliciteerde hem met zijn overzichtelijke leven, heb met hem staan headbangen op AC/DC , liet hem de ruimte ervaren die hij in Australië had en wist hem letterlijk in beweging te krijgen. Hij ervoer hoe het ooit was en hoe krachtig hij toen leefde.

Hij ging keuzes maken, kleine keuzes en hele grote. Dit leidde ertoe dat hij besloot de zaak niet over te nemen, en uiteindelijk eindigde zijn relatie. Nu is hij bij een andere werkgever aan de slag, is voor één dag in de week gestart met zijn eigen zaak in hele mooie handgemaakte gitaren (zijn passie) en voelt zich helemaal vrij…

Vandaag hadden we weer een Bloeicafé, enige weken geleden stuurde hij me een app. Arno, ik zou graag mijn ervaringen willen delen bij het Bloei!café. Ik wil hier graag mijn heftige periode afsluiten!

Chris kwam binnen, rechtop, krachtig, met een hele grote grijns! Ik heb taart meegebracht….wat geweldig te zien hoe krachtig mensen zijn en mooi om een bijdrage te kunnen leveren waardoor ze moedige keuzes maken die goed voor ze zijn.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

Daniel stapte vandaag bij me in de Jag. Van een goede vriend kreeg hij een Bloeigesprek cadeau, hij zou ‘een goed gesprek’ nodig hebben volgens deze vriend. Het was heel erg warm vandaag. Daniel woonde op de grens van Groningen en Friesland. Het zogenaamde coulisselandschap brak de weilanden en de coulissen omkaderden het groen.

Toen ik aanbelde deed een veertiger open, beetje ruig voorkomen, nonchalant en toch ook gespannen. Zweetdruppels op zijn voorhoofd. ‘Man, wat is het warm vandaag’. De airco was vandaag geen overbodige luxe, met een zucht nam Daniel plaats. We vertrokken en Daniel begon direct te vertellen.

‘Ik vertel je maar gewoon alles Arno. Dat zal wel de bedoeling zijn.’ Hij vertelde over een moeizame jeugd, hij moest zich altijd verantwoorden, altijd bewijzen,op school kon het beter, met sport kon het beter…hij deed zijn stinkende best maar was niet goed genoeg. Hij vertelde het verhaal bedrukt en was continu bezig anderen niet de schuld te geven, zij bedoelden het toch goed. Ook ging hij graag naar de kerk, de waarden die hij daar meekreeg vormden een belangrijke leidraad in zijn leven. Hij was een jongen die niet makkelijk leerde, maar hij kon op zijn 19e een jaar naar Amerika, werken en leren. Toen had hij al verkering met een meisje.

Na een prachtig jaar keerde ik terug. Toen ik daar vertrok had ik buikpijn en was leeg. Mijn ouders die me van het vliegveld haalden zagen het aan me. Ik was helemaal niet blij terug te zijn. Ik had niet terug moeten komen. Maar ja, zo was het nu eenmaal. Ik probeerde mijn leven weer op te pakken, ging verder met dat meisje en ging bij mijn oom werken. Het went wel weer jongen, zei pa…

In het bedrijf van zijn oom belandde hij in een technische rol, problemen oplossen, nieuwe processen bedenken en continu verbeteren. Hij was goed, maar kreeg totaal geen waardering. Zijn oom wist het altijd beter, vroeg Daniel wel om problemen op te lossen, op onmogelijke tijden en hij verscheen altijd plichtsgetrouw, loste problemen op, verbeterde de processen…maar kreeg nooit de waardering. Hij was ondertussen met zijn verkering getrouwd, had een zoon en dochtertje, en was met zijn vrouw in een kleurloze relatie beland.

Sinds een jaar was zijn relatie voorbij, was hij gestopt bij zijn oom en deed ander werk. Hij woonde alleen, zag de kinderen regelmatig, maar voelde zich stuurloos, waardeloos en mislukt. ‘Wat een rotzooi Arno. Ik weet het niet meer. Het is echt een puinhoop en ik kan geen kant op.’ Hij zat echt in de put.

Vertel eens over het jaar in Amerika Daniel, vroeg ik. ‘Het was er zo mooi,  ik zat op een bedrijf in Alabama, verbleef bij lieve mensen, ik kreeg ruimte, mocht fouten maken en was er zo gelukkig! De mensen waren echt geïnteresseerd in mij, en…….ik was gewoon Daniel. Tranen stroomden.’ Na de tranen kwamen de anekdotes, de beelden, de geuren en de kleuren. Hij vertelde krachtig, met een hoog energieniveau en stralende ogen. Over de grote trucks, de enorme weidsheid, de lieve mensen en hoe levend hij zich voelde.

‘Luister’, hij pakte zijn telefoon en de klanken van Sweet Home Alabama galmde door de Jag. Hij zong de tekst uit volle borst mee, ik haakte in bij het refrein. We reden rustig, de zon scheen fel en als we door de oogharen keken waanden we ons in Alabama. Het nummer was afgelopen, Daniel straalde en huilde. ‘Ik heb het zo gemist.’En ik voel weer hoe het was toen het goed ging, hoeveel vertrouwen in had.’

Daniel stapte uit. Hij bewoog energiek en krachtig. ‘Dankjewel man, ik was weer even in Alabama! Ik ga toch de stap zetten. Ik vind het fijn als je me gaat coachen.’

Ik reed alleen terug. Wat een enorme verandering maakt iemand door als hij gewoon zichzelf kan zijn, de angst niet in de weg zit en vanuit vertrouwen zijn weg volgt.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

Een goede vriend van haar had haar het Bloeigesprek cadeau gedaan. Ik was onderweg naar Zuidlaren en ging Karin oppikken. De wereld was goudgeel, groen en blauw. Zelf had ik veel zin in dit gesprek, alleen wist ik niet goed waarom. Nieuwe mensen, nieuwe verhalen, een prachtig landschap, zoiets….

Bij aankomst in Zuidlaren belde ik bij haar aan, een vrouw van eind dertig met een spontaan gezicht deed open, ze oogde gespannen en onrustig. Zullen we maar gelijk gaan? zei ze en stapte vlot in de auto. Toen ik plaatsnam, de deur sloot en de motor startte zei ze: Ik begin maar gelijk en vertel je alles……..

We vertrokken, hadden veel ruimte om ons heen en de wereld bewoog. Karin keek strak voor zich uit en de woorden stroomden als water, de afgelopen twintig jaar in korte verhalen, anekdotes, namen, plaatsen, gebeurtenissen in detail en vooral heel veel emotie. Het was een prachtig relaas van een slimme vrouw, heel goed in haar vak, (te) lief voor de mensen om haar heen, onzeker geworden, onvoldoende serieus genomen, keuzes die verkeerd uitpakken en omringd door dominante mensen.

En nu zat ze thuis, weinig energie, huwelijk mislukt, één zoon uit dat huwelijk, haar werk in het familiebedrijf van haar schoonfamilie gestopt, ruzie met schoonouders en geen vast inkomen…..en tenslotte was haar zelfvertrouwen helemaal op. Na anderhalf uur eindigde ze haar emotionele verhaal: God Arno, wat heb ik er een puinhoop van gemaakt, wat moet ik nu? 

Ik besloot tot de provocatieve aanpak…ik zei: ”Tja, je bent echt compleet mislukt. Als ik jou zo beluister snap ik wel dat je relatie is mislukt, je schoonouders je niet meer willen zien en je nu zonder werk zit. Overal waar jij doorheen raast eindigt in een woestenij, ik zie het helemaal voor me Orkaan Karin raast over het Drents-Gronings landschap, zandzakken voor de deur, code rood….”

Ze keek me aan, met stomheid geslagen, in de war, ik zag de achtbaan in haar hoofd en toen barstte ze in een lange lachbui uit. Dat is precies wat ik denk en hoe ik me voel. Dat maakt ook dat ik geen nieuwe dingen aanga, omdat ik bang ben daar ook weer brokken te maken.

Ik zette door…”En terecht, dat laat de geschiedenis ook zien, dus blijf vooral stilzitten, dat is het beste voor jou, en belangrijker voor de omgeving. Ik ben zelf al blij dat de auto nog heel is…”

Hou op! Ik weet precies wat ik wil! ik ben goed in mijn vak! ik bel een leverancier die ik goed ken en weet zeker dat ze me willen hebben! Bovendien zorg ik dat ik mijn zoon goed kan ondersteunen en mijn schoonouders die zoeken het maar uit!

De verwoestende orkaan had haar energie duidelijk goed weten te bundelen, de onzekerheden en mogelijke consequenties blies ze opzij om vanuit een diep geworteld vertrouwen de acties uit te zetten die blijkbaar al lang in haar bewustzijn zaten.

Karin stapte uit, ze was kapot van de emotie en tegelijk was ze vol van energie en duidelijkheid. Dit had ik niet verwacht Arno, dankjewel voor je luisterend oor, je humor, verwarrende directheid en warmte. 

Ik denk dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.

 

 

Ik reed naar Sneek om Alex op te pikken. Hij had een Bloeigesprek cadeau gekregen van zijn moeder. Het was mooi onderweg, ik kon de zeilboten zien op de Langweerder Wielen, er stond een mooie bries, en de lucht was blauw met wolken. Een mooie dag voor een Bloeigesprek.

Op tijd stond ik voor zijn huis, een hippe jongeman stapte in. Hij was goed gekleed, zag er verzorgd uit maar oogde vermoeid. Bij instappen was hij onder de indruk van de auto, hij ging met zijn vingers over het hout en lederen bekleding en keek me nieuwsgierig en verwachtingsvol aan. Wow, wat een gave kar. Ik ben benieuwd wat we gaan doen. We vertrokken en zoefden de stad uit.

Ik zei: Hoe gaat het met je Alex? Je ziet er vermoeid uit. Alex vertelde over zijn huidige situatie, het was duidelijk dat hij indruk wilde maken. Achttien jaar, eigen evenementenbureau, vanuit studie (die nog niet is afgemaakt) in projecten gerold en zodoende betrokken bij grote evenementen en producties. Eigen BMW, eigen appartement en dus een ogenschijnlijk succesvolle jongen met grote ambities, hij vertelde over de internationale projecten die hij wilde gaan doen. En nog een mooie vriendin ook. Nou snap ik waarom je er zo vermoeid uit ziet, dat moet die veeleisende vriendin zijn (knipoog). 

Pffff, Arno. Ik weet het allemaal niet joh. Het loopt echt wel lekker enzo. Ik dacht dat ik dit leven wilde. Ik ben veel verder dan mijn leeftijdsgenoten, die kijken naar me op. Zien me rijden in die auto en zijn onder de indruk van mijn projecten en festivals. Ik zit in Amsterdam, Maastricht en Utrecht met mijn klussen. Maar ja, ik weet het gewoon niet…

Ik hield mijn mond, Alex ook. Zwijgend reden we door de Friese weiden, het was rustig, af en toe een fietser en tegenligger. De zon maakte het behaaglijk warm in de auto en de wolken dreven voorbij. ”Mijn ouders gingen scheiden, ik bleef bij mijn moeder en werd de man in huis. Ik was elf jaar. Al voor die tijd stelde ik me beschermend op naar mijn moeder als er ruzies waren. Ik wil zelfstandig zijn, niet afhankelijk en dus zorg ik dat ik genoeg verdien”. Alex nam het leven heel serieus. Ik zweeg en reed. Mijn beeld was dat deze jongen nooit gespeeld had en hiermee een belangrijk onderdeel in zijn leven miste. Maar ik zweeg.

Als ik mijn leeftijdsgenoten zie wordt ik gewoon jaloers, die doen maar wat. Stappen, voetballen en lol maken met vrienden. Zit ik in mijn pakkie in mijn glanzende BMW en denk, zat ik maar gewoon op een oude Gazelle, zonder plannen naar de stad. Maar….. Maar wat, zei ik…. Dat kan niet. Nee, natuurlijk niet, zei ik. Waarom kan dat niet? zei Alex. Dat zeg je zelf, antwoordde ik. Dat maak ik zelf wel uit!

Nu kwamen we ergens. Alex voelde dat hij een keuze had. Hij ging rechtop zitten, ik zag dat hij in mogelijkheden begon te denken. Hij rook de vrijheid. Al mijn hele leven  leef ik als een volwassene, mijn vader maakte er een rommel van, dat wilde ik niet. Dus ik nam alles heel serieus, wilde geen fouten maken en vond het belangrijk zelfstandig te zijn. Maar ik vergeet gewoon te leven. Tjee Arno, dankjewel man. 

Zwijgend reed ik verder, langs het Sneekermeer, witte en bruine zeilen, mooie Hollandse lucht en koeien in de wei.  We waren weer in Sneek, Alex was in twee uur van volwassene weer kind geworden. Lekker buiten spelen Alex!

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

 

Al mijn gehele leven hoor ik dat mensen een fors ander beeld van me hebben voordat ze me ervaren dan daarna. En nog steeds, bijna zonder uitzondering, geven mensen me terug een (behoorlijk) andere voorstelling van me te hebben op basis van eerste indruk dan na het Bloeigesprek of coachingsessie. Wat ik meestal hoor zijn woorden als: arrogant, stijfjes, bekakt en afstandelijk.

Mensen verwachten een zakelijke, berekenende, competitieve en formele man voordat ze me leren kennen. Het maakt de verwondering bij mensen dan ook des te groter als ze daadwerkelijk met me kennismaken.  ‘Dit had ik echt nooit van jou verwacht’ ‘Het viel me reuze mee’ ‘Je bent veel warmer dan ik had verwacht’.

Wat gebeurt er nu eigenlijk? Ik snap heel goed dat mensen me in eerste instantie een beetje arrogant en afstandelijk ervaren. Dat zit ‘em in uiterlijk, kleding, houding, communicatiestijl (beetje kat uit de boom kijker) en de Jaguar versterkt dat beeld natuurlijk. Dus ja, ik heb een bepaalde uitstraling. Wat alle mensen (ik ook) onbewust doen is iemand in een fractie van een seconde scannen, beoordelen en in een hokje plaatsen. Dit is een hele zinvolle functie van ons brein (ben ik veilig in deze situatie of niet?), alleen maakt het niet makkelijk om onbevooroordeeld met mensen in contact te treden, en dit staat verbinding in de weg.

Ik versimpel het principe even, maar als je één groep van 20 mensen splitst en ze 10 rode en 10 blauwe T-shirts aandoet, heb je ineens twee groepen die tegenover elkaar staan en bijbehorend gedrag gaan vertonen. Verbinden wordt moeilijk als je juist de verschillen laat zien en niet de overeenkomsten. Momenteel zijn er veel tv-programma’s (zoals ‘Over de streep’) en YouTube filmpjes waar er juist wordt gezocht naar het verbinden van mensen op eigenschappen of ervaringen die niet direct zichtbaar zijn, maar als je ernaar vraagt wel blijken te bestaan. Op YouTube is een prachtige film waarin mensen samen worden gebracht en die enige tijd zonder woorden samenzijn en elkaar in de ogen kijken. Dit zorgt voor onverwachte en prachtige connectie tussen mensen.

Moet ik me dan aanpassen? Toch maar een ander kapsel, kledingstijl en auto? Welk imago past er dan eigenlijk bij mij? Ik probeer zo menselijk mogelijk te zijn, ben in communicatie initieel wellicht soms wat afstandelijk maar durf me telkens kwetsbaarder op te stellen. Zelf houd ik enorm van diversiteit en geloof in de kracht hiervan. Al vroeger behoorde ik niet tot één sociale groep, mijn vrienden varieerden van alto’s tot kakkers en nog steeds begeef ik me in allerhande gremia omdat ik het leuk vind. (Eerlijkheid gebied te zeggen dat mijn vrienden over algemeen hoogopgeleide mensen zijn die bovenmodaal kunnen leven). Maar ik probeer zo nieuwsgierig mogelijk te blijven naar het mens achter het imago of masker. En daar heb ik zelfs mijn werk van kunnen maken.

Bas belde me op, een twintiger die studeerde en werkte. Een vriendin van hem had mij gezien tijdens een workshop die ik gaf aan een groep studenten, zij adviseerde hem met mij in contact te treden. Met Bas ging het niet goed en hij vroeg om een Bloeigesprek. Mijn eigen inschatting was dat hij coaching nodig had, en dus bood ik hem een korte rit aan eindigend met een voorbeeldcoaching. Hij rekende op een formele en zakelijke professional die hem vanuit een hiërarchische relatie, ‘ik als coach weet wel hoe ik jouw probleem kan oplossen’ mentaliteit zou helpen.

Tijdens de rit begon hij direct te vertellen over zijn burn-out klachten, de keuzestress en het verlies van dierbaren. Hij had zichtbaar moeite het te vertellen en leek me inderdaad als die formele professional te zien. Ik deelde mijn eigen ervaringen, angsten, onzekerheden en twijfels. Deze kwetsbare houding had hij duidelijk niet verwacht, het veronderstelde imago verdween en er ontstond een veilige omgeving.

We kwamen bij de coaching locatie en ik begon de voorbeeldcoaching. Elk nadeel heb z’n voordeel, het feit dat mensen me niet goed kunnen peilen past wel goed in mijn provocatieve coaching stijl. Met warmte, humor en provocatie bracht ik Bas in beweging.

‘Jij durft dingen te zeggen die ik al heel lang zo voel’ ‘Wat jij benoemt is precies wat ik ervaar’ ‘Ik snap ook echt wel dat ik het groter maak dan dat het is! Dat hoef jij niet nog verder uit te vergroten?!’

Na de coaching reden we terug. Bas was behoorlijk in de war geraakt  (doel van provocatieve therapie is iemand bewust verwarren zodat hij zelf in beweging komt en oplossingen gaat bedenken). ‘Toen ik je voor het eerst zag, was ik voorzichtig, op mijn hoede en voelde me niet helemaal op mijn gemak. Je ziet er nu eenmaal een beetje uit zoals Jan Peter Balkenende. Maar shit Arno, dit had ik echt nooit verwacht van jou, maar ik zou het heel fijn vinden als je me gaat coachen’.

 

Enige maanden geleden ontmoette ik Tom tijdens één van onze burn-out cafés. Hij zat reeds een half jaar thuis met burn-out klachten en was voor het eerst bij het café. Hij zag er vermoeid uit, reageerde vlak en maakte een onzekere indruk. Hij werkte in de financiële sector maar voelde zich niet meer thuis in deze omgeving en wilde andere stappen zetten. Na het burn-out café besloot hij bij mij in coaching te komen.

Tijdens de eerste coaching zat hij met zijn handen tussen zijn knieën, maakte zich klein, ogen op de vloer gericht en sporadisch oogcontact. Hij vertelde over zijn vermoeidheid, zijn spanningen, zijn lusteloosheid en besluiteloosheid. Ook was er schaamte en eenzaamheid. Zijn gedrag was verdoven door ”nutteloos” achter een scherm te zitten zoals Netflixen of YouTube filmpjes kijken. Hij kwam niet tot keuzes maken vanwege angst van mislukken.

Het was duidelijk dat zijn werk veel stress veroorzaakte, hij voelde aan alles dat hij weg moest, maar zijn beperkende gedachten hielden hem tegen. Zijn droom was om meester te worden bij een basisschool. ALLES in en aan Tom was overtuigend dat dit het enige juiste was. Hij begon breed te lachen, zijn stem was luider, zijn lichaam was energiek en zijn ogen VOL passie.

Ik gebruikte verschillende ’technieken’ en oefeningen om Tom terug te brengen bij zichzelf, zijn waarden en hem in de transformatie te krijgen die hij wilde maken. Zowel vanuit de provocatieve stijl alsook de co-active technieken. Ik begon hem met regelmaat Meester Tom te noemen. Dan zat hij direct in de positieve lijn, zijn overtuiging en passie werd aangezet en hij werd krachtig van binnenuit. Totaal niet geforceerd, maar juist vanuit rust en vertrouwen.

Tijdens de eerste sessie moest Tom zijn verhaal kwijt, de tweede sessie kon ik samen met hem duidelijkheid krijgen over het opzeggen van zijn contract bij zijn huidige werkgever, de derde sessie voelde hij zich al veel beter en vrijer (hij had zijn baan opgezegd) en besteedden we aan het daadwerkelijk in beweging krijgen van Tom. Tijdens de vierde sessie was Tom vanuit innerlijk vertrouwen bezig met het regelen van gesprekken, uitzoeken van mogelijkheden en aan het genieten van het avontuur.

Afgelopen week hadden we de vijfde en laatste sessie. Hij kwam licht en bijna dansend binnen. Ik vroeg hem hoe het ging. Hij antwoordde met een grote grijns. ‘Heel goed, er is een basisschool die met me in zee gaat!’ Meester Tom was geboren…..

Mijn bedoeling met coaching is om mensen terug te brengen bij wie ze oorspronkelijk zijn. De bevruchting had al lang plaatsgevonden, de burn-out waren de weeën en het coachingstraject was de bevalling, deze duurde ongeveer vier maanden. De vliezen braken toen hij zijn baan opzegde en vanaf dat moment begon het te stromen, dit vertelde hij tijdens de evaluatie. Tom is een geboren meester (en een prachtige baby;-), ik was toevallig de verloskundige die hem ter wereld hielp, hij legde zelf de weg af, maakte de keuzes en zette zijn eigen hulpbronnen in om geboren te worden.

Wat is coaching toch krachtig!

Op 29 mei is meester Tom geboren. Hier samen met zijn verloskundige

Ik zat in de auto met mijn collega Maaike met wie ik Burn-out Bloei! ben gestart. We waren onderweg naar Amsterdam waar we een training ‘Vertrouwen in burn-out’ zouden volgen door Jentien Keijzer, een psycholoog met een mooie kijk op de wereld en symptomen van deze tijd zoals burn-out.

We reden over de A6, het was mistig bij de Ketelbrug, de windmolens bij Urk waren voor de helft niet zichtbaar en we spraken over onze ervaringen in onze coachingspraktijken. Eerlijk gezegd was ik deze dag een beetje timide en onzeker over mijn huidige pad, doe ik wel de juiste dingen, komt het wel goed, dat soort gedachten. Ik kon hier met Maaike goed over sparren. Onze samenwerking duurt ruim een jaar, ondertussen hebben we verschillende activiteiten ontwikkeld voor mensen met burn-out verschijnselen zoals cafés, coachingsprogramma’s en een kwartet.

Mensen die bij ons komen met burn-out verschijnselen willen allen snel weer grip op hun leven. Hoe lang gaat het duren? Wat moet ik doen om eruit te komen? Welke stappen moet ik zetten? Kortom, hoe los IK het op. Dit in de veronderstelling dat het een te managen situatie is die ze door de juiste aanpak kunnen oplossen zodat ze weer verder kunnen met hun leven. Maaike en ik deelden deze ervaring en herkenden het verzet van cliënten tegen deze situatie. We arriveerden in Amsterdam en staakten het gesprek.

De trainingslocatie was een verrassende plek, een oud vrachtschip, mooi verbouwd, met open haard en een continu schommelende kandelaar aan het plafond, er was continue lichte deining. De groep bestond uit psychologen, coaches en een aantal HR functionarissen. Jentien nam het woord en begon met een korte ontspanningsoefening, ze sprak over bewustzijn, de veranderende wereld, het menselijk brein en lichaam, de symptomen van deze tijd, specifiek over burn-out, haar ervaringen en tenslotte een aantal mogelijke interventies. Het was een interessante ochtend die mijn eigen visie en ervaring ondersteunde door haar theorie en ervaring.

We stapten van boord, het was nog steeds grijs en de boten bewogen langzaam op de golven. Na een korte wandeling stapten we in de Jag en zetten koers richting Friesland. Maaike gaf aan dat ze tijdens de training ‘van binnen zat te juichen’. Zelf was ik ook blij dat we waren gegaan, was zowel onder de indruk van haar verhaal over de transformatie alsook blij met een update van het theoretisch kader. Bovendien was het fijn te horen dat we beiden de juiste stappen zetten met het behandelen van cliënten met burn-out verschijnselen.

Wat me vooral bij blijft is dat wij als mensen willen begrijpen wat er aan de hand is en dat fixen. Burn-out is een gezonde en normale reactie op een langdurig ongezonde leefstijl (langdurige stress), we hebben eerdere signalen genegeerd en het lichaam neemt de regie over en zegt tot hier en niet verder. Hierdoor worden we gedwongen rust te nemen, te vertragen en opladen. Simpelweg om dat we niet anders kunnen. Wij zijn mentale wezens (zeker in de westerse wereld) en hebben ons gevoel ondergeschikt gemaakt aan ons brein. Een burn-out is een symptoom dat laat zien dat we ons gevoel en belangrijkere plaats moeten toedelen in ons leven.

Jentien heeft een artikel geschreven met de titel ‘Vertrouw je burn-out, het weet waar het mee bezig is’. Maar iets wat we niet begrijpen is moeilijk te vertrouwen. Hoe moeilijk het ook is, de enige manier is om toch te vertrouwen op het gevoel in deze situatie. Zet je ideeën en plannen aan de kant (mentale realiteit) en laat je gevoel de regie overnemen.

Terug in Friesland nam ik afscheid van Maaike, we bespraken kort onze komende burn-out bijeenkomsten. Kort dacht ik aan mijn eigen burn-out, hoe heftig het was, hoe onzeker en bang ik was en ook hoe ik me op een gegeven moment kon laten gaan en liet leiden door wat er op mijn pad kwam.  Gelukkig had ik een goede coach, die naast me stond en me vertrouwen gaf.

Met hernieuwde energie keek ik nog even terug op het begin van de dag en nu. Ook ik had mijn gedachten de overhand laten nemen terwijl mijn intuïtie me zegt dat ik vooral moet doorgaan op deze weg. Het is belangrijk om regelmatig te toetsen hoe het spel met gedachten en intuïtie verloopt en vervolgens weer een stap te zetten waarbij intuïtie nadrukkelijk plek heeft. Die heeft het namelijk goed met je voor….

Ik weet zeker dat ik nog doorga met mijn Bloeigesprekken!

Telkens vaker doen mensen iemand een Bloeigesprek cadeau, vaak gaat het om mensen die vast zitten in hun leven… Deze vrijdagochtend stapte Elin in, zij had het gesprek van haar beste vriendin Maartje cadeau gekregen. Ik pikte haar op bij haar ouderlijk huis in Groningen, een mooie jonge vrouw van rond de dertig, een vrolijke en open blik.

We vertrokken zoals gebruikelijk met onbekende bestemming en route, het weer was goed, het landschap lentefris en ik had rustige muziek in de auto. Ze vroeg me naar mijn verhaal, ik deelde het en vertelde dat ik zoveel mogelijk mijn keuzes maak langs mijn waarden en niet te ver vooruit kijk. Eén stap tegelijk en vanaf dat punt weer kijken wat er ontstaat. En bovenal intuïtie boven ratio.

Elin werkte als professioneel artiest, het was een droom, muziek en dans was alles voor haar en nu kon ze er van leven! Ze vertelde over haar artiestenbestaan, creëren, touren, inspireren, muziek maken, publiek vermaken, in de flow zitten et cetera. Een avontuurlijk bestaan waarin ze helemaal zichzelf was en haar passie kon leven.

Een paar jaar geleden maakte ze moeilijke tijden door vanwege ziekte van ouders, een faillissement in de familie en daarmee gepaard gaande onzekerheid. Toen kwam ze Koen tegen. Deze lieve en zorgzame man was er voor haar, zorgde voor haar en bracht structuur in haar leven. Mede hierdoor had Elin bij tijden haar problemen kunnen laten gaan en haar eigen stappen kunnen zetten. Koen was een zorger en kon in die tijd zijn talent volop inzetten ten gunste van haar. Ze woonden al enige jaren samen. Sinds anderhalf jaar waren de grootste problemen voorbij en daarmee weer ruimte voor de toekomst

Sinds enige tijd woonde Elin weer in haar ouderlijk huis omdat samenwonen met Koen beknellend was. Hij had veel behoefte aan structuur, duidelijke tijden en wilde nog steeds voor haar zorgen. Zij wilde ruimte om creatief te zijn en haar droom te vervolgen. En ze wist niet wat ze nu moest met haar relatie (zei ze). En daarom had ze dus het Bloeigesprek cadeau gekregen.

Door haar te bevragen, spiegelen, observeren en terugkoppelen kwam bij Elin de duidelijkheid dat ze mentaal al had besloten te stoppen met de relatie, ze moest het alleen nog zeggen…

Maar wat is nou een goed moment Arno? Ik antwoordde provocatief: Tja, vlak voor het weekend zou ik het niet doen, dan heb je geen leuk weekend. En zondagavond is ook niet handig, dan begint hij de week zo rot. En volgende week is hij jarig, dus dat is ook een slecht moment…JA JA IK BEGRIJP HET ARNO! ER IS NOOIT EEN GOED MOMENT.

Ik stelde voor om nu naar hem toe te rijden, Elin af te zetten met de opdracht het te gaan vertellen, maar dat vond ze te ruig. Ik ga het vanavond vertellen Arno, beloofd. Dankjewel!

De week erna hadden we nog even contact, ze had het Koen verteld, die had het uiteraard zien aankomen en was verdrietig.  Elin was zowel verdrietig als opgelucht. Nu, enige maanden later kreeg ik een WhatsApp berichtje van haar. Ik heb mijn artiestenleven weer helemaal op de rit en voel me vrolijk en creatief. En Koen…. die heeft gelukkig weer een leuke vriendin gevonden. Dankjewel Arno!!!

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!