Een goede vriend van haar had haar het Bloeigesprek cadeau gedaan. Ik was onderweg naar Zuidlaren en ging Karin oppikken. De wereld was goudgeel, groen en blauw. Zelf had ik veel zin in dit gesprek, alleen wist ik niet goed waarom. Nieuwe mensen, nieuwe verhalen, een prachtig landschap, zoiets….
Bij aankomst in Zuidlaren belde ik bij haar aan, een vrouw van eind dertig met een spontaan gezicht deed open, ze oogde gespannen en onrustig. Zullen we maar gelijk gaan? zei ze en stapte vlot in de auto. Toen ik plaatsnam, de deur sloot en de motor startte zei ze: Ik begin maar gelijk en vertel je alles……..
We vertrokken, hadden veel ruimte om ons heen en de wereld bewoog. Karin keek strak voor zich uit en de woorden stroomden als water, de afgelopen twintig jaar in korte verhalen, anekdotes, namen, plaatsen, gebeurtenissen in detail en vooral heel veel emotie. Het was een prachtig relaas van een slimme vrouw, heel goed in haar vak, (te) lief voor de mensen om haar heen, onzeker geworden, onvoldoende serieus genomen, keuzes die verkeerd uitpakken en omringd door dominante mensen.
En nu zat ze thuis, weinig energie, huwelijk mislukt, één zoon uit dat huwelijk, haar werk in het familiebedrijf van haar schoonfamilie gestopt, ruzie met schoonouders en geen vast inkomen…..en tenslotte was haar zelfvertrouwen helemaal op. Na anderhalf uur eindigde ze haar emotionele verhaal: God Arno, wat heb ik er een puinhoop van gemaakt, wat moet ik nu?
Ik besloot tot de provocatieve aanpak…ik zei: ”Tja, je bent echt compleet mislukt. Als ik jou zo beluister snap ik wel dat je relatie is mislukt, je schoonouders je niet meer willen zien en je nu zonder werk zit. Overal waar jij doorheen raast eindigt in een woestenij, ik zie het helemaal voor me Orkaan Karin raast over het Drents-Gronings landschap, zandzakken voor de deur, code rood….”
Ze keek me aan, met stomheid geslagen, in de war, ik zag de achtbaan in haar hoofd en toen barstte ze in een lange lachbui uit. Dat is precies wat ik denk en hoe ik me voel. Dat maakt ook dat ik geen nieuwe dingen aanga, omdat ik bang ben daar ook weer brokken te maken.
Ik zette door…”En terecht, dat laat de geschiedenis ook zien, dus blijf vooral stilzitten, dat is het beste voor jou, en belangrijker voor de omgeving. Ik ben zelf al blij dat de auto nog heel is…”
Hou op! Ik weet precies wat ik wil! ik ben goed in mijn vak! ik bel een leverancier die ik goed ken en weet zeker dat ze me willen hebben! Bovendien zorg ik dat ik mijn zoon goed kan ondersteunen en mijn schoonouders die zoeken het maar uit!
De verwoestende orkaan had haar energie duidelijk goed weten te bundelen, de onzekerheden en mogelijke consequenties blies ze opzij om vanuit een diep geworteld vertrouwen de acties uit te zetten die blijkbaar al lang in haar bewustzijn zaten.
Karin stapte uit, ze was kapot van de emotie en tegelijk was ze vol van energie en duidelijkheid. Dit had ik niet verwacht Arno, dankjewel voor je luisterend oor, je humor, verwarrende directheid en warmte.
Ik denk dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.