Al mijn gehele leven hoor ik dat mensen een fors ander beeld van me hebben voordat ze me ervaren dan daarna. En nog steeds, bijna zonder uitzondering, geven mensen me terug een (behoorlijk) andere voorstelling van me te hebben op basis van eerste indruk dan na het Bloeigesprek of coachingsessie. Wat ik meestal hoor zijn woorden als: arrogant, stijfjes, bekakt en afstandelijk.
Mensen verwachten een zakelijke, berekenende, competitieve en formele man voordat ze me leren kennen. Het maakt de verwondering bij mensen dan ook des te groter als ze daadwerkelijk met me kennismaken. ‘Dit had ik echt nooit van jou verwacht’ ‘Het viel me reuze mee’ ‘Je bent veel warmer dan ik had verwacht’.
Wat gebeurt er nu eigenlijk? Ik snap heel goed dat mensen me in eerste instantie een beetje arrogant en afstandelijk ervaren. Dat zit ‘em in uiterlijk, kleding, houding, communicatiestijl (beetje kat uit de boom kijker) en de Jaguar versterkt dat beeld natuurlijk. Dus ja, ik heb een bepaalde uitstraling. Wat alle mensen (ik ook) onbewust doen is iemand in een fractie van een seconde scannen, beoordelen en in een hokje plaatsen. Dit is een hele zinvolle functie van ons brein (ben ik veilig in deze situatie of niet?), alleen maakt het niet makkelijk om onbevooroordeeld met mensen in contact te treden, en dit staat verbinding in de weg.
Ik versimpel het principe even, maar als je één groep van 20 mensen splitst en ze 10 rode en 10 blauwe T-shirts aandoet, heb je ineens twee groepen die tegenover elkaar staan en bijbehorend gedrag gaan vertonen. Verbinden wordt moeilijk als je juist de verschillen laat zien en niet de overeenkomsten. Momenteel zijn er veel tv-programma’s (zoals ‘Over de streep’) en YouTube filmpjes waar er juist wordt gezocht naar het verbinden van mensen op eigenschappen of ervaringen die niet direct zichtbaar zijn, maar als je ernaar vraagt wel blijken te bestaan. Op YouTube is een prachtige film waarin mensen samen worden gebracht en die enige tijd zonder woorden samenzijn en elkaar in de ogen kijken. Dit zorgt voor onverwachte en prachtige connectie tussen mensen.
Moet ik me dan aanpassen? Toch maar een ander kapsel, kledingstijl en auto? Welk imago past er dan eigenlijk bij mij? Ik probeer zo menselijk mogelijk te zijn, ben in communicatie initieel wellicht soms wat afstandelijk maar durf me telkens kwetsbaarder op te stellen. Zelf houd ik enorm van diversiteit en geloof in de kracht hiervan. Al vroeger behoorde ik niet tot één sociale groep, mijn vrienden varieerden van alto’s tot kakkers en nog steeds begeef ik me in allerhande gremia omdat ik het leuk vind. (Eerlijkheid gebied te zeggen dat mijn vrienden over algemeen hoogopgeleide mensen zijn die bovenmodaal kunnen leven). Maar ik probeer zo nieuwsgierig mogelijk te blijven naar het mens achter het imago of masker. En daar heb ik zelfs mijn werk van kunnen maken.
Bas belde me op, een twintiger die studeerde en werkte. Een vriendin van hem had mij gezien tijdens een workshop die ik gaf aan een groep studenten, zij adviseerde hem met mij in contact te treden. Met Bas ging het niet goed en hij vroeg om een Bloeigesprek. Mijn eigen inschatting was dat hij coaching nodig had, en dus bood ik hem een korte rit aan eindigend met een voorbeeldcoaching. Hij rekende op een formele en zakelijke professional die hem vanuit een hiërarchische relatie, ‘ik als coach weet wel hoe ik jouw probleem kan oplossen’ mentaliteit zou helpen.
Tijdens de rit begon hij direct te vertellen over zijn burn-out klachten, de keuzestress en het verlies van dierbaren. Hij had zichtbaar moeite het te vertellen en leek me inderdaad als die formele professional te zien. Ik deelde mijn eigen ervaringen, angsten, onzekerheden en twijfels. Deze kwetsbare houding had hij duidelijk niet verwacht, het veronderstelde imago verdween en er ontstond een veilige omgeving.
We kwamen bij de coaching locatie en ik begon de voorbeeldcoaching. Elk nadeel heb z’n voordeel, het feit dat mensen me niet goed kunnen peilen past wel goed in mijn provocatieve coaching stijl. Met warmte, humor en provocatie bracht ik Bas in beweging.
‘Jij durft dingen te zeggen die ik al heel lang zo voel’ ‘Wat jij benoemt is precies wat ik ervaar’ ‘Ik snap ook echt wel dat ik het groter maak dan dat het is! Dat hoef jij niet nog verder uit te vergroten?!’
Na de coaching reden we terug. Bas was behoorlijk in de war geraakt (doel van provocatieve therapie is iemand bewust verwarren zodat hij zelf in beweging komt en oplossingen gaat bedenken). ‘Toen ik je voor het eerst zag, was ik voorzichtig, op mijn hoede en voelde me niet helemaal op mijn gemak. Je ziet er nu eenmaal een beetje uit zoals Jan Peter Balkenende. Maar shit Arno, dit had ik echt nooit verwacht van jou, maar ik zou het heel fijn vinden als je me gaat coachen’.