Ik ging Koos oppikken. Een vriend van hem had hem een Bloeigesprek cadeau gedaan. De reis ging naar Noord Oost Groningen, grauwe kleigrond, harde wind, weinig verkeer, prachtige lucht. Hij stond buiten te wachten bij een enorme maar vervallen boerderij. Koos was een enorme kerel, grof postuur, grote handen en een luide stem. De bijrijders stoel moest maximaal achteruit om Koos comfortabel te laten zitten.
Ik opende het gesprek. Vertelde mijn eigen pijn, eenzaamheid, hulpeloosheid tijdens mijn burn-out. Van een alleskunner naar een loser. Koos was een goed luisteraar, geïnteresseerd en hij werd geraakt toen ik over mijn angst sprak. De angst dat ik alles kwijt was.
Koos begon te vertellen. Hij was opgegroeid in een boerengezin, warm, hard werken, weinig ruimte voor emoties. De oplossingen kwamen uit zinnen als: Het komt wel goed. Doe maar gewoon mee. Ga nu maar aan het werk. Jongen, kom maar even helpen op het land. Er was geen ruimte voor echte en eigen emoties. Die kwamen niet van pas. Dus werden ze opgekropt. Koos was verbaal niet sterk en in zijn verhalen ook overheerst door anderen die verbaal sneller waren. Hierdoor trok hij zich terug, in zichzelf en verbeet de emotie of onrecht.
Er waren wel situaties waarin Koos getergd werd, beslissingen rondom de boerderij, keuzes in het gezin waar hij het niet mee eens was. Hij was niet vaardig of snel genoeg zijn mening goed te geven waardoor hij zich niet gezien en gehoord voelde. Dan ging hij het land op of de stal in. Vloekte een keer hartgrondig, schopte de staldeur dicht of smeet met een kruiwagen. Dat luchtte hem op en Koos kon weer verder.
Koos kreeg een vrouw, kinderen en ging uiteindelijk voor een baas werken. Hij voelde zich het beste als hij alleen was, kon hij zijn gedachten laten gaan en gewoon fysiek bezig zijn. Het mooist is het op het land, op de akker, bieten rooien op de trekker. Hij voelde zich regelmatig in de knel wanneer zijn waarden onder druk stonden, maar hij simpelweg niet het vermogen had zich voldoende uit te drukken.
En toen veranderde zijn leven…tijdens een conflict met zijn baas werd Koos wederom in het nauw gedreven, er knapte iets, Koos werd woest en sloeg zijn baas het ziekenhuis in.
Koos maakte een paar onhandige keuzes, belandde in detentie, verloor zijn baan, verloor zijn gezin en uiteindelijk zichzelf. Op dit moment deed hij af en toe een klus als ZZPer, woonde alleen, zag zijn zoons om het weekend en was verdrietig en teleurgesteld, voornamelijk in zichzelf.
Koos was een man die ruimte nodig had, nooit had geleerd zijn emoties te verwoorden en die zijn eigen manier had gevonden om te gaan met druk. Weggaan, vermijden en zorgen dat zijn emotie buiten zicht van de rest werd ‘verwerkt’. En nu zat hij echt in de put, wist zich geen raad waardoor hij geen keuzes meer durfde te maken en verstijfde.
Ik vertelde hem over hoe mensen reageren, patronen die dit verstevigen, waarden die onder druk staan en hoe je ruimte kunt creëren door je kwetsbaar op te stellen en het niet te verbergen. Hij begreep het, voelde het, maar kon het niet goed verwoorden wat hem frustreerde. Ik kan je helpen Koos, ik ga je coachen en zorgen dat je weer durft te bewegen.
Arno, ik sta versteld dat ik je dit allemaal vertel, zo open ben ik nooit en wilde het er eigenlijk ook niet over hebben…maar misschien moet je me maar gaan helpen.
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!
