Vanuit nieuwsgierigheid en avontuur ontstond het idee om met onbekende mensen een goed gesprek te voeren in een auto. Kan ik met iedereen verbinden? Als ik me kwetsbaar opstel, doen anderen dat dan ook? Kan ik echt nieuwsgierig zijn naar de mens? Dat lukt, zoveel is duidelijk. Het idee wordt door anderen geadopteerd en gebruikt. Mooi.
Laatst werd ik gevraagd een sessie te doen over werkgeluk, met een managementteam. We zaten op een mooie plek, boeken, open haard en . Ik geloof in de kracht van sfeer, dit zou je framing kunnen noemen. In mijn inleiding nodigde ik het team uit in de Tussenruimte. Een prachtig begrip uit de culturele antropologie. (ik raad iedereen aan dit eens te ontdekken) Het komt erop neer dat het een plek/tijd/perspectief is waar iemand zich begeeft in verandering. In onze Westerse cultuur hebben we weinig respect voor deze ruimte waarin mensen moeten wennen aan nieuwe relaties, afspraken, verbindingen en identiteiten. Wij noemen het weerstand. Maar mensen hebben soms letterlijk ruimte nodig om aan een nieuwe situatie te wennen, positie te kiezen, te ontdekken hoe het voelt.
Welkom in de tussenruimte, hier zijn geen managers, geen afspraken, geen strategieën, geen overleggen, geen antwoorden, hier is geen tijd en zijn geen targets…. Hier zijn wel kleuren, hier zijn wel vragen, hier zijn wel mensen, hier is wel ruimte, hier zijn wel dromen, twijfels en angsten. Ik merkte dat de sfeer zacht werd, ook menselijk en langzaam.
Ik vervolgde met mijn eigen menselijke verhaal, de pijnlijke momenten in mijn leven, mijn twijfels, mijn verdriet, mijn schaamte, mijn eenzaamheid en verloren zelfvertrouwen. En vervolgens de stappen die ik zette om mijn leven te vervolgen, meer aandacht te hebben voor mijn gezin, vrienden en mijzelf. Andere keuzes te maken (op basis van mijn waarden en gestuurd door intuïtie) en uiteindelijk te komen waar ik nu ben. In de tussenruimte.
Het was muisstil, de sfeer was aandachtig, warm, nieuwsgierig en open. Er kwamen vragen en emoties. We vervolgden aan het diner. Ik was samen met zeven mensen die al jaren bij elkaar in het team zaten en ik vroeg ze één voor één naar hun droom. De antwoorden waren in de trant van: ”Ik wil graag gezond zijn”, ”ik mis mijn vader”, ”ik wil mijn leven graag op orde hebben”, ”ik gun mijn kinderen een betere jeugd dan mijn eigen”, et cetera. Dit gesprek duurde ongeveer twee uur, iedereen deelde zijn dromen alsook twijfels. Het team in de tussenruimte bestond uit zonen en dochters, vaders en moeders, en dus kwetsbare mensen met authentieke emoties. En de tussenruimte maakte het mogelijk om deze te delen.
De mensen waren in verbinding, nieuwsgierig, open en zonder oordeel. Ik had mijn platenspeler bij me en er werden plaatjes gedraaid. De reactie en terugkoppeling van de individuele mensen was oprecht en verwonderd. Wat heb jij een mooie beweging in ons team gebracht, wat fijn om elkaar echt te leren kennen.
Ik reed tevreden terug, de Jaguar was stil, er was klassieke muziek en ik zat in de tussenruimte. Terug naar huis.
Ik geloof dat ik maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!
