Auteur: Inforitus

Mijzelf noem ik wakkermaker en ben provocatief coach. Over de titel heb ik overigens wel even nagedacht, maar toch gedaan. Een beetje schuren kan geen kwaad.

Ik help mensen en organisaties om wakker te worden. Om ze te laten ervaren hoe dominant het systeem is geworden. Het systeem van normen en waarden, het systeem van regels en afspraken, het onderwijssysteem, zorgsysteem en andere overheidssystemen. We reguleren, we spreken af, we controleren om ervoor te zorgen dat we de juiste dingen doen, zo efficiënt en risicomijdend mogelijk. We ontnemen onszelf ruimte. We zitten letterlijk te dicht op elkaar.

We vertrouwen onvoldoende op onze professionaliteit, onze eigen inschatting op het moment dat het moet. Nee liever proberen we de problemen te voorkomen waardoor we mensen onvoldoende ruimte geven te handelen op het moment dat het nodig is. Bovendien is groei nog steeds de norm, economische groei, efficiency, rendementsgroei et cetera. Zodra je niet voor groei kiest heb je iets uit te leggen.

Ook verwachten we als individu dat we kunnen blijven groeien. In positie, salaris en blijven we zoveel mogelijk van onszelf vragen, ook als de omstandigheden iets anders verlangen. Door bijvoorbeeld de komst van kinderen, zieke ouders of tegenslagen in de persoonlijke situatie.

Tenslotte hebben we het idee dat de wereld onze groei aankan. Met alle gevolgen voor de het milieu van dien.

Kortom, we accepteren geen grens, we accepteren niet als er iets van ons wordt afgenomen en zijn nog steeds te veel gedreven door het groei denken.

Ik zie mensen en organisaties massaal vastlopen in de groeiambities met alle gevolgen van dien. Daarom vind ik mijn activiteiten als wakkermaker zo mooi, op kleine schaal schud ik mensen en organisaties wakker en laat ze inzien dat er grenzen zijn waartoe je je beter kunt verhouden. Dat groei schadelijk is voor heel veel partijen en dat echte waarde niet in groei zit, daarom heb ik mijn bedrijf Bloei! genoemd.

Maar Corona is de ”meester wakkermaker”, op grote schaal worden we wakker geschud. Laat me duidelijk zijn dat ik het voor de mensen die worden geraakt echt verschrikkelijk vind, maar dit is onvermijdelijk. We putten het systeem uit, we putten de aarde uit, we putten organisaties en mensen uit. Door de huidige situatie worden we gedwongen te stoppen en enorm te vertragen.

De professionals in de zorg en onderwijs krijgen nu de ruimte om hun professionele inschatting ten volle te benutten. Tijdelijk worden de richtlijnen, rendementseisen en protocollen versoepeld zodat ze de beste zorg en onderwijs kunnen leveren. Ik ken een fors aantal professionals van zeer dichtbij, ondanks dat er veel van ze gevraagd wordt zie je de passie terugkomen, ze kunnen eindelijk weer de professional zijn zoals ze willen. Ruimte voor eigen verantwoordelijkheid en bloei. In deze onzekere tijd ontstaat er tussenruimte, dat vraagt creativiteit, ondernemerschap en vertrouwen. En zal laten zien dat mensen sterker en creatiever zijn dan het systeem toelaat.

Dus Go Corona, ik hoop dat we massaal wakker worden, dat we na deze ingrijpende crisis andere keuzes maken en het groei paradigma durven loslaten waardoor we meer naar elkaar luisteren en ruimte durven delen in plaats van nemen.

Nogmaals, op persoonlijk vlak wens ik iedereen het beste en gun niemand zakelijke schade, ziekte of erger. Maar ik denk echt dat we de meester wakkermaker Corona nodig hebben om de dominantie van het systeem ter discussie durven stellen en hoop echt dat we hierdoor in de toekomst duurzamere en eerlijker keuzes maken.

Bram stapt bij me in de auto. Hij heeft een Bloeigesprek aangeboden gekregen van zijn oudere broer. Bram is eind twintig, een plattelandsjongen die enigszins afwachtend begint. We verlaten stad Groningen waar hij samenwoont met zijn vriendin. We toeren door een kil en zeer grijs landschap.

Hij begint te vertellen over zijn leven, opgegroeid op het platteland bij ouders met een druk leven, een oudere zus en twee broers. Bovendien zijn er thuis drie honden die hij zijn beste vrienden noemt. Een jeugd in de buitenlucht en natuur, open veld, fikkie stoken en hutten bouwen. Een grote schuur waar hij naar hartenlust kon sleutelen, dingen uit elkaar kon halen en met vriendjes kon ravotten.

Zijn schoolcarrière verloopt moeizaam, Bram is een handige en verbaal sterke jongen die niet bang is zijn mening te geven. Dit levert hem een positie op die klasgenoten waarderen, maar docenten en decanen soms hoofdpijn bezorgd. Leren vind hij lastig, maar hij kan wel veel regelen waardoor hij nog redelijke resultaten behaalt. Thuis wordt het leven moeilijker, zijn broers en zus kunnen beter leren waardoor zijn ouders hem op zijn huid gaan zitten en het vertrouwen in Bram verliezen.

Bram begint zich terug te trekken, zijn rebelse houding op school maakt dat hij in contact komt met jongens die dat aantrekkelijk vinden. Hij gaat te veel alcohol, beetje softdrugs en uiteindelijk harddrugs gebruiken. Met allerlei consequenties van dien, schoolverlaten, problemen thuis en een totaal gebrek aan zelfvertrouwen. Uiteindelijk beland hij bij professionele hulpverleners, hij stopt met drugs en pakt zijn leven weer op. Een jaar geleden begonnen met een nieuwe studie en daarnaast hard aan het werk op het land. Tijdens de rit veert hij af en toe op als hij leegte, open velden en alleenstaande huisjes ziet.

Thuis bij zijn ouders wil hij niet meer zijn, hij heeft een vriendin met wie hij samenwoont, gebruikt geen drugs meer maar voelt zich niet gewaardeerd. Hij kan niets goed doen, wordt continu gecorrigeerd en is onzeker geworden.

Ik zie een hele zachte jongeman die in zijn jeugd experimenteerde, de grenzen opzocht om erkenning te vinden. Hierdoor belandde hij uiteindelijk zelfs kort in de gevangenis. Enige tijd geleden heeft hij radicaal gebroken met zijn oude vriendengroep en weet dondergoed waar zijn grens ligt. Echter het vertrouwen van zijn omgeving is hij kwijt en dit maakt dat hij weer neigt naar verdoven. Terwijl het zo goed gaat met zijn opleiding en serieus toekomstplannen heeft.

Aan het einde van de rit geef ik mijn kijk op hem. Mijn gevoel is dat hij zijn ‘ruimte’ kwijt is. Hierdoor zit hij bekneld, vertoont bijbehorend gedrag en durft hij niet meer te zijn wie hij eigenlijk is. Daar waar hij zich eerder vrij voelde, gaat hij gebukt onder een schuldgevoel waar hij zelf een streep onder heeft gezet, maar zijn omgeving hem nog niet durft te vertrouwen. Hij is gevlucht, woont bij zijn vriendin in een klein huis, met buren aan beide zijden, geen ruimte om te sleutelen en geen honden om mee te wandelen.

Na mijn opmerkingen kijkt hij op: ‘Dit klopt als een bus, ik ben mijn ruimte ongemerkt kwijtgeraakt en verlies hierdoor mijn energie en vertrouwen om de juiste dingen te doen! Ik mis mijn honden, het sleutelen en de leegte. Man, dat ik dit zelf niet zag. Dankjewel Arno, ik ga de ruimte opzoeken’

Ik ben mijn broer Frank dankbaar dat hij me een Bloeigesprek heeft gegeven, het gaf een duw in de goede richting!

Dit Bloeigesprek vond ruim een jaar geleden plaats, Bram heeft zijn leven veranderd. Hij woont in een klein huisje in Noord Groningen, met heel veel leegte om hem heen. Hij heeft weer een hond en het gaat heel goed met hem, zijn studie en ook het contact met zijn ouders gaat beter. Belangrijkste is dat hij eigen regie heeft genomen en verantwoordelijkheid voor zijn eigen welzijn.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!