Ik had afgesproken bij een hotel, Felix stapte in. Ik wist dat hij in de penarie zat. Hij was schuchter, onzeker en nerveus. Man van 53, kortgeleden gescheiden, financieel aan de grond, ontevreden in baan en verschijnselen van burn-out. Hij zat helemaal klem.
Ik begon te rijden en mijn verhaal te vertellen. De periode van het niet herkennen, huilend in bed, energieloos, geen zin, angstig. Opstaan, douchen, managementglimlach opzetten en weer aan het werk. Tegen mijn dierbaren zei ik dat het gewoon even te hectisch en onrustig was. En dat het als deze drukke periode achter de rug zou zijn alles weer normaal zou worden. Zo had ik het altijd gedaan, gewoon harder, meer en slimmer buffelen. Ik had oprecht niet in de gaten hoe slecht het met me ging.
Felix ademde heel oppervlakkig en knikte instemmend.
Vervolgens het burn-out bericht van de huisarts. Daarna voelde ik me waardeloos, een slechte echtgenoot, vader, vriend en collega. Kon geen enkele keuze meer maken. Totaal geen concentratie en puf. Ik moest ”aan mezelf gaan werken”. Dat was voor watjes. Van succesvolle manager en sterke persoon was ik een loser geworden. Deze periode was zwart en heel heftig. De schaamte was totaal.
Felix mompelde dat hij zichzelf hoorde praten. Zijn ogen waren continu vochtig, hij was ongelooflijk kwetsbaar.
Mijn redding is geweest dat ik ervan overtuigd was dat ik hulp nodig had. Ik ging naar een psych, mindfulnesstraining en haptonoom. Tegen wil en dank was ik in het circuit beland, maar ik wist echt niet meer wat ik moest doen. Als mijn psych me had gezegd dat ik dagelijks op mijn hoofd het Wilhelmus moest zingen en me dat zou helpen, had ik het zeker gedaan. Ik was eenzaam, kwetsbaar en had iemand nodig die me aan de hand nam.
Felix begon te huilen, vertelde hoe herkenbaar mijn verhaal voor hem was, hoe eenzaam hij zich voelde, waardeloos en krachteloos. Ik weet het echt niet meer zei hij, maar jouw verhaal klinkt alsof het mijn eigen woorden zijn.
Met regelmaat wordt de Jaguar een burn-out auto. Veel instappers kampen met vergelijkbare klachten en de verhalen lijken altijd sterk op elkaar. Telkens weer schrik ik van de impact van een burn-out. Het patroon is meestal als volgt: langere tijd te veel druk (zowel zakelijk als privé), het niet herkennen van symptomen, daarna de struggle het te moeten erkennen (ik ben ziek) en vervolgens de stappen naar herstel en terugkeer.
De schaamte rondom de ziekte is enorm. En dit maakt dat mensen er moeilijk over durven praten. Meestal voelt men zich een slappeling. Dat is heel herkenbaar en ook dodelijk. De erkenning van de ziekte is de start van herstel, dan stop je met vechten tegen. Op het moment dat ik mijn kwetsbare verhaal vertel is er altijd een zucht van opluchting en enorme verbinding. Vaak zijn ze echt verbaasd dat er nog iemand met exact hetzelfde verhaal rondloopt.
Vervolgens komen de vragen: hoe lang duurde, hoe vaak heb je, welke stappen heb je…. Iedere situatie is uniek, maar in een dergelijke kwetsbare situatie heb je simpelweg iemand nodig die je richting geeft. Je eigen innerlijke kompas is namelijk helemaal van slag. De andere kant is dat de acceptatie van de situatie en de daarbij horende onzekerheid een absolute voorwaarde is voor herstel. Het vertrouwen in de adviezen van de ander moet weer verschuiven naar zelfvertrouwen.
Mijn doel is te verbinden, inspireren en kwetsbaarheid te promoten. Op dit soort momenten lukt dat en is dan ongelooflijk waardevol. Instappers knappen hier simpelweg erg van op.
Ik zag een andere Felix uitstappen, dit onderstreepte hij met de woorden: Ik heb het gevoel dat ik 10x zoveel lucht heb als drie uur geleden.
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.
Met vrolijke groet,
Arno