Vorige week had ik een mooie sessie bij Engbert Breuker in Den Andel. Tijdens het gesprek zei ik ineens ”ik ben soms een soort rijdende biechtstoel”, ik doelde op het feit dat mensen me zoveel toevertrouwen.
Op regelmatige basis gebeurt het me dat mensen mij hun diepste zielenroerselen vertellen, geheimen en verborgen verlangens. In het begin schrok enigszins ik van dit soort ontboezemingen, maar nu ik terugdenk aan die gesprekken en de verbinding die we hadden is het eigenlijk prachtig dat mensen het met me durven delen.
Het leert me een aantal dingen: mensen vertrouwen me, als je zelf kwetsbaarheid laat zien komt het ook terug, de setting met de Jaguar werkt om mensen in een bepaalde stand te krijgen en passagiers ervaren het als een plek waar ze totaal open en eerlijk durven zijn.
En ook merk ik dat mensen enorm gebukt kunnen gaan onder deze gedachten en geheimen. Je ziet mensen letterlijk opgelucht uitstappen, ze hebben iets durven delen, alleen maar een hinderlijke gedachte, feitelijk is er niets veranderd maar toch zijn ze een paar kilo lichter. Dat vind ik miraculeus om te zien.
Het sterkt mij in mijn huidige koers waar ik me aan het verrijken ben met een tweetal coachingsopleidingen. Als coach zorg je ervoor dat mensen het leven gaan leiden wat ze het liefste willen en wat aansluit bij hun waarden. Vaak zie je dat mensen dat onvoldoende doen, en die verlangens of gedachten onderdrukken omdat het niet kan, of niet mag volgens de norm of bijvoorbeeld de buitenwereld. Terwijl hun eigen waarden hiermee geweld wordt aangedaan.
Hiermee wil ik niet suggereren dat het makkelijk is om deze verandering te maken en soms maken de omstandigheden het feitelijk onmogelijk. Sterker nog, het leven leiden op basis van intrinsieke persoonlijke waarden is vaak een radicale stap. We hebben geleerd om ons hoofd te volgen en niet ons hart. Mijn ervaring tot nu is dat mensen het meestal niet aandurven omdat ze de consequenties te moeilijk vinden of in hun comfortzone blijven. Toch komt hier veel onvrede vandaan en doen we niet wat we het allerliefste willen. Wel zou ik iedereen aansporen om eens goed na te gaan welke persoonlijke waarden van belang zijn en op welke manier deze worden geleefd, vaak zul je ontdekken dat de meeste stress ontstaat waar de eigen waarden niet worden gehonoreerd. En vraag je af of dat het dan wel waard is.
De mooiste herinneringen zijn vaak diegenen die eruit spatten, die buiten de comfortzone plaatsvonden en die maar net goed afliepen. Of juist ervaringen die totaal verkeerd gingen maar voor een prachtig verhaal zorgden. Dus het comfortabele leven is soms aan de vlakke kant terwijl het dynamische spannende leven veel prikkelender is (en soms ook pijnlijker).
Hoe zou het zijn als iedereen het leven zou leiden wat hij het liefste zou willen?
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.
