Deze keer reed ik een beetje gespannen naar Leeuwarden. Sjors had contact gezocht, wilde graag een keertje meerijden en mij ‘iets’ laten zien. Bij het maken van de afspraak appte hij dat hij altijd wel kon, hij werkte altijd in de avond. Bovendien bood hij aan een kampvuur te maken….Iets in mij was onrustig en ik kon het niet plaatsen.
Dus ik pikte hem in de ochtend op. Sjors stapte in. Een open man, vlotte babbel maar met een heel ander uiterlijk en referentiekader dan ik. Dat was direct duidelijk. ‘Ik zit even te genieten van deze prachtige kar’ zei hij direct nadat hij was ingestapt. We vertrokken richting een kleine plaats in Friesland, daar wilde hij me iets laten zien.
‘Ik zal het maar direct zeggen, maar ik heb drie jaar in de bak gezeten!’ Ook goedemorgen, dacht ik. En waar gaat dit naartoe? Iets laten zien? Ik was direct nieuwsgierig, geprikkeld en ook alert. Kon ik hem vertrouwen? Ik wist het niet maar wilde het wel. Dus zoals afgesproken vervolgden we de weg.
Hij had het artikel in de Leeuwarder Courant gelezen en was getriggerd door mijn verhaal. Hij vertelde gemakkelijk, over zijn leven voordat hij in detentie kwam, hoe het leven in de gevangenis was, welke mores en codes er zijn en hoe hij bezig was om zijn leven opnieuw vorm te geven. ‘Dat hebben jij en ik gemeen’, zei hij. We hadden beide een crisis gehad en maakte radicaal andere keuzes. Sjors was een slimme en analytische knaap. En ik leerde veel over een wereld die mijlenver weg is voor mij.
Sjors was heel erg eerlijk en open. ‘Ik kon goed stelen en goed babbelen’. Hij vertelde ook dat hij nooit had geleerd welke normen en waarden de meeste gezinnen hanteren. Zijn achtergrond had zijn werkelijkheid bepaald. ‘Vechten, stelen, liegen.’ Dat was voor hem heel gewoon. ‘Tot op een moment dat ik met andere mensen in contact kwam. Daar werd niet eens gevochten. Die waren lief en eerlijk tegen elkaar.’ Toen kwam het inzicht.
We kwamen bij een oude leegstaande fabriek. Hij scharrelde de sleutel ergens vandaan en deed de deur open. Dit moment vond ik toch weer spannend. We gingen naar binnen en vol trots liet hij me het oude woonhuis zien, muf, oude meubels, kleden. Hij bewoog zich makkelijk door het pand, trappetjes, gangetjes en vele verdiepingen. Tenslotte kwamen we in de fabriek, grote ruimtes, ingestorte daken, overblijfselen van een ooit goedlopende fabriek. Bizar!
‘Kom, we maken een vuurtje.’ Sjors was overal en nergens om papier en hout te verzamelen en maakte het vuur aan. Ik stak een sigaar op en hij een sigaret. Ik vroeg hem naar vriendschap, ambitie, relaties, systemen en rolmodellen. Bij het kampvuur en in de zon voerden we een prachtig gesprek. Deze man dacht goed over zijn leven na en had in deze fabriek een nieuwe start gemaakt. Daarom wilde hij het me laten zien. ‘Als ik hier aankom heb ik altijd een glimlach’ Met de eigenaar had hij afspraken gemaakt om te ruimen, spul te verkopen en op deze verlaten plek te kunnen rommelen. Daarnaast werkte hij in een kroeg. Hij had een kleine huurwoning in de stad en was bezig zijn sociale omgeving los te laten en een nieuwe te creëren.
Ik bemerkte zijn trots en terugkerend zelfvertrouwen. Ik voelde hoe warm en eerlijk hij sprak over vriendschappen en relaties. En ik was gefascineerd door zijn transformatie en de kracht die hij had om niet meer terug te keren naar het criminele circuit. Deze man deed zo ongelooflijk zijn best om die tweede kans te pakken. Sjors is een goed mens alleen opgegroeid in een moeizame situatie. Hij kopieerde naar voorbeeld, deed verkeerde dingen, kwam in de gevangenis, kreeg een andere realiteit te zien en maakte daarna zijn eigen bewuste keuzes. Mooi.
Mijn initiële gespannenheid was niet voor niets, maar het was een avontuurlijke en bijzondere ontmoeting waarbij mijn vertrouwen in mensen wederom werd gestaafd.
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!