Geen prater

Met een ongemakkelijk gevoel reed ik naar Groningen, dit zou een spannend gesprek worden…..deze dame kende ik vaag en wist dat ze niet het achterste van haar tong zou laten zien. En dat werd door degene die het gesprek aan haar doorgaf nogmaals bevestigd: ”Ik ben benieuwd hoe het zal gaan Arno, ze is echt geen prater”.

Om stipt negen uur pikte ik haar op, ze stond klaar, we stapten in en vertrokken. Ik was benieuwd en benauwd. Spontaan begon ze haar verhaal, heel af en toe stelde ik een vraag, maar ik denk dat ik in drie uur tijd maximaal vijftien vragen stelde. Dit is was ze deelde….

Deze dame was bijna vijfenzestig, introvert, zeer kundig wetenschapper en muzikaal. Ze vertelde me dat ze haar hele leven was gekoeioneerd door haar moeder die nu negenentachtig was. Altijd klein gehouden, het lelijke eendje, niet zelfstandig,  het was nooit goed genoeg, nog steeds tijdens bezoekjes aan moeder werd ze niet voor volwaardig gezien en als een kind behandeld.

Tijdens belangrijke momenten in haar leven was er van moeders altijd commentaar, haar huwelijk, geboorte kinderen, promotie et cetera. Ik zag een vrouw met enorme kennis, wijsheid en prachtige carrière. En een mooie en lieve moeder en ondertussen oma. Haar volledige levensverhaal durfde ze te delen……ik was verbaasd maar ook verrukt!

Deze dame was bij haar moeder een kind, maar in de wetenschap en collegezalen gerenommeerd, en ze was dus geen prater…..Het begon mij te duizelen, ze vertelde me hoe klein ze zich had gevoeld, hoe onzeker en zelfs ongewenst. Aan de andere kant haar loopbaan, passie voor wetenschap en muziek. Ongelooflijk!

Ze vertelde me dat ze kortgeleden een brief aan haar moeder had geschreven, daarin vertelde ze haar waarheid, hoe zij het had ervaren, wat het had betekend en welk effect haar moeder op haar leven had gehad…..ze had vierenzestig jaar over deze brief gedaan?! De details uit de brief gingen over het niet durven kwetsbaar zijn, het niet ervaren van veiligheid, het niet ontvangen van warmte en liefde, het missen van eigenwaarde, niet durven lief te hebben….. Ongelooflijk heftig!

Deze dame, die geen prater zou zijn stapte uit, en gaf me een enorme knuffel. Ze bedankte me voor het mooie gesprek en liep huiswaarts. Toen ik thuiskwam zat er een email in mijn mailbox, een dankwoord en een bijlage…het was de brief aan haar moeder!

Ik werd overvallen door een enorm gevoel van dankbaarheid en tegelijkertijd somberheid. Hoe kan het dat een eloquente dame van 64 jaar zich zo ongelooflijk klein laat maken, vervolgens vierenzestig jaar doet over een zeer, zeer persoonlijke brief en deze na drie uur in de auto met me deelt…ik moest echt bijkomen maar was apetrots. Geen prater dus…..

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.

Vrolijke groet
Arno

De gebruikte personen zijn om privacyredenen gefingeerd.