Ik pikte Henk op bij een prachtige verbouwde boerderij aan het water. Voor mij was het een onbekende stek, landerijen, Friese koeien en water. Het landschap was aan het ontwaken.
We begroetten elkaar, hij was joviaal, energiek met een krachtige stem en ferme handdruk. Ik heb er zin in Arno, waar gaan we naartoe? vroeg hij. Ik startte de motor en reed weg, over een boeren landweg met betonnen platen, letterlijk tussen de koeien door en de wegtrekkende mist.
Ik vertelde Henk over mijn burn-out en stelde me kwetsbaar op. Hij leek geraakt, maar vervolgde het gesprek over zijn succesvolle bedrijf. Hij handelde in producten voor de agrarische sector en ging hiermee Europa door. Hij verdiende hier goed aan, was enthousiast en genoot. Hij vertelde gedreven en was zacht op het moment dat hij over zijn vrouw en kinderen sprak.
Vertel eens over jouw ouderlijk gezin, vroeg ik. Hij vertelde over zijn ouders, zus en broers. Zij hadden een veeboerderij in Gelderland en hij memoreerde in warme woorden over zijn jeugd tussen zijn koeien. Hij vertelde dat ze nooit op vakantie gingen, dat ging niet vanwege de koeien, maar dat wilde ik ook niet. Ik wilde bij mijn koeien zijn, ik kende ze allemaal. Ik vroeg hem of hij de boerderij niet had kunnen overnemen en toen verstrakte hij. Daar wil ik liever niet over praten, zei Henk, dit heb ik nooit met iemand gedeeld. Het zat hem duidelijk heel erg dwars en na enige provocatie van mijn kant begon hij te vertellen.
De beesten waren alles voor me, ik voelde me heerlijk op de boerderij en wilde niets liever dan daar zijn. Ik kon goed leren, ging naar de hogere landbouwschool en kreeg daarna een goede baan aangeboden. Mijn carrière liep goed, mijn broers konden minder goed leren en begonnen bij de koeien. Dat vond ik prima op dat moment. Op een gegeven moment belde mijn vader me op en vroeg me naar huis te komen. De boerderij ging naar mijn broers, de contracten waren opgesteld en ook ik moest tekenen om afstand te doen. Ik was stomverbaasd en overrompeld. Er was niets overlegd en werd voor een voldongen feit gesteld.
Mijn vader is ook de opa van mijn kinderen, dat wil ik ze niet ontnemen. Maar we hebben het er nooit meer over gehad. Zelf kom ik nooit meer op de boerderij, dat kan ik niet.
Toen hij verder vertelde over de huidige situatie ontstond er een kil beeld, de warmte van de jeugd was verdwenen, de verplichte verjaardagen werden gevierd, maar de spanning was altijd daar. Zijn vader werkte nog op de boerderij die nu door zijn broers werd gerund. Hij was bijna tachtig. Ik vroeg hem wat hij nog met zijn vader wilde delen en bespreken. Ineens leek hij vermoeid, ik weet toch al wat hij zegt en niet naar me wil luisteren. Er was geen verbinding meer. Dus we hebben het er maar niet meer over….
Ik was echt geraakt door zijn verhaal en reed onder de indruk naar huis. Ineens begreep ik waar de term ‘over koetjes en kalfjes’ praten vandaan komt. In boerengezinnen wordt er niet over emoties gepraat, maar over koetjes en kalfjes…
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!
