Bram stapt bij me in de auto. Hij heeft een Bloeigesprek aangeboden gekregen van zijn oudere broer. Bram is eind twintig, een plattelandsjongen die enigszins afwachtend begint. We verlaten stad Groningen waar hij samenwoont met zijn vriendin. We toeren door een kil en zeer grijs landschap.
Hij begint te vertellen over zijn leven, opgegroeid op het platteland bij ouders met een druk leven, een oudere zus en twee broers. Bovendien zijn er thuis drie honden die hij zijn beste vrienden noemt. Een jeugd in de buitenlucht en natuur, open veld, fikkie stoken en hutten bouwen. Een grote schuur waar hij naar hartenlust kon sleutelen, dingen uit elkaar kon halen en met vriendjes kon ravotten.
Zijn schoolcarrière verloopt moeizaam, Bram is een handige en verbaal sterke jongen die niet bang is zijn mening te geven. Dit levert hem een positie op die klasgenoten waarderen, maar docenten en decanen soms hoofdpijn bezorgd. Leren vind hij lastig, maar hij kan wel veel regelen waardoor hij nog redelijke resultaten behaalt. Thuis wordt het leven moeilijker, zijn broers en zus kunnen beter leren waardoor zijn ouders hem op zijn huid gaan zitten en het vertrouwen in Bram verliezen.
Bram begint zich terug te trekken, zijn rebelse houding op school maakt dat hij in contact komt met jongens die dat aantrekkelijk vinden. Hij gaat te veel alcohol, beetje softdrugs en uiteindelijk harddrugs gebruiken. Met allerlei consequenties van dien, schoolverlaten, problemen thuis en een totaal gebrek aan zelfvertrouwen. Uiteindelijk beland hij bij professionele hulpverleners, hij stopt met drugs en pakt zijn leven weer op. Een jaar geleden begonnen met een nieuwe studie en daarnaast hard aan het werk op het land. Tijdens de rit veert hij af en toe op als hij leegte, open velden en alleenstaande huisjes ziet.
Thuis bij zijn ouders wil hij niet meer zijn, hij heeft een vriendin met wie hij samenwoont, gebruikt geen drugs meer maar voelt zich niet gewaardeerd. Hij kan niets goed doen, wordt continu gecorrigeerd en is onzeker geworden.
Ik zie een hele zachte jongeman die in zijn jeugd experimenteerde, de grenzen opzocht om erkenning te vinden. Hierdoor belandde hij uiteindelijk zelfs kort in de gevangenis. Enige tijd geleden heeft hij radicaal gebroken met zijn oude vriendengroep en weet dondergoed waar zijn grens ligt. Echter het vertrouwen van zijn omgeving is hij kwijt en dit maakt dat hij weer neigt naar verdoven. Terwijl het zo goed gaat met zijn opleiding en serieus toekomstplannen heeft.
Aan het einde van de rit geef ik mijn kijk op hem. Mijn gevoel is dat hij zijn ‘ruimte’ kwijt is. Hierdoor zit hij bekneld, vertoont bijbehorend gedrag en durft hij niet meer te zijn wie hij eigenlijk is. Daar waar hij zich eerder vrij voelde, gaat hij gebukt onder een schuldgevoel waar hij zelf een streep onder heeft gezet, maar zijn omgeving hem nog niet durft te vertrouwen. Hij is gevlucht, woont bij zijn vriendin in een klein huis, met buren aan beide zijden, geen ruimte om te sleutelen en geen honden om mee te wandelen.
Na mijn opmerkingen kijkt hij op: ‘Dit klopt als een bus, ik ben mijn ruimte ongemerkt kwijtgeraakt en verlies hierdoor mijn energie en vertrouwen om de juiste dingen te doen! Ik mis mijn honden, het sleutelen en de leegte. Man, dat ik dit zelf niet zag. Dankjewel Arno, ik ga de ruimte opzoeken’
Ik ben mijn broer Frank dankbaar dat hij me een Bloeigesprek heeft gegeven, het gaf een duw in de goede richting!
Dit Bloeigesprek vond ruim een jaar geleden plaats, Bram heeft zijn leven veranderd. Hij woont in een klein huisje in Noord Groningen, met heel veel leegte om hem heen. Hij heeft weer een hond en het gaat heel goed met hem, zijn studie en ook het contact met zijn ouders gaat beter. Belangrijkste is dat hij eigen regie heeft genomen en verantwoordelijkheid voor zijn eigen welzijn.
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!