Het was een waanzinnig mooie ochtend in Friesland. Koeien in een mistig weiland, de zon die opkomt en prachtige zwermen rotganzen in de lucht. Klassieke muziek uit de boxen. Benieuwd wie er instapt vandaag.
Hij heette Bert en woonde op een prachtige plek aan het water. Een mooie woonboerderij, grote auto en een vlot voorkomen. Bij de instap klapte hij in zijn handen en riep: ‘zo, we kunnen!’ We reden het erf af, tussen de weilanden ik begon mijn kwetsbare verhaal te vertellen. Nadat ik klaar was zei hij enigszins beduusd: ‘Dat is een mooi verhaal Arno’
Ik vroeg hem naar het zijne en hij vertelde honderduit over zijn succesvolle bedrijf, internationale partners en goede vooruitzichten. Ik luisterde bewonderend naar zijn stoere verhaal en vroeg hem vervolgens naar zijn kwetsbare verhaal. ‘Daar praat ik liever niet over‘ zei hij geëmotioneerd. ‘Maar ik wel’, zei ik. ‘Kom op’ Toen ontvouwde zich een verdrietig verhaal.
Hij groeide op in Noord Holland, op een boerderij waar zijn ouders een paardenfokkerij hadden. Prachtige beesten die voor de topsport werden gefokt en nationaal en internationaal werden verkocht. Ook werden de paarden daar getraind. Samen met zijn zusje en broertje beleefde hij er een heerlijke jeugd. ‘Mijn vader was altijd aan het werk, mijn moeder ook druk, maar de paarden waren mijn vrienden. Als er weer een paard werd verkocht was ik verdrietig maar ook trots. Ik kende alle paarden en volgde ze als ze wedstrijden deden, man wat was ik trots op ze. We gingen nooit op vakantie, maar dat wilde ik ook helemaal niet, ik wilde bij de paarden zijn!’ De liefde straalde van zijn gezicht.
Bert ging studeren en na zijn studie kreeg hij een goede baan, uiteindelijk stichtte hij zijn bedrijf en werd daarmee succesvol. ‘Waarom heb je de zaak niet overgenomen?’ vroeg ik. Zijn jongere zusje kon niet zo goed leren en ging in de zaak werken, jaren later werd Bert opeens geconfronteerd met het feit dat de zaak aan zijn zusje zou worden overgedragen. ‘Zonder mij echt te betrekken, ik was ziedend! Maar ik wilde er niks meer mee te maken hebben, ze konden het krijgen.’ Koppig als Bert was tekende hij bij de notaris, gaf geen krimp en zei geen woord.
De relatie met zijn ouderlijk huis bekoelde, zowel met ouders als met broer en zus. Mijn kinderen wilde ik opa en oma niet ontzeggen, en mijn ouders hun kleinkinderen niet, maar ik ben nooit meer op de fokkerij geweest. Nu straalde de pijn van zijn gezicht. ‘Kortgeleden is mijn pa plotseling gestorven en we hebben het er nooit over gehad…..’
Familieruzies komen vaak voor. Bijna altijd gaat het over (onuitgesproken) verwachtingen, voorzichtigheid en dit gecombineerd met een niet zelf gekozen onderlinge band. Iedereen voelt wat er speelt maar durft niet te uiten uit angst iemand te kwetsen en de band geweld aan te doen. Het gesprek wordt niet gevoerd.
Bert kan nooit meer tegen zijn vader zeggen hoeveel pijn hij voelde. Hij weet dat zijn vader dit ook zag en voelde dat dit tussen hen in stond. ‘Goddomme Arno, ik heb zo veel spijt dat ik het niet met hem heb uitgepraat. Het ging mij echt niet om de zaak en ik begrijp dat het een prima keuze was. Maar de manier waarop…..’
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!
P.S. Voor kwetsbare krachtige mannen die zich wél laten kennen organiseer ik binnenkort een mannenavond.