Het is nu de vierde dag na mijn stemband operatie. Hierdoor heb ik momenteel ‘stemrust’ zoals dat heet. In mijn geval twee dagen totaal spraakverbod en dan nog vijf dagen minimaal stemgebruik. Dat is best raar. Maar geeft gelegenheid tot het schrijven van een nieuwe blog.
De eerste twee dagen gingen op zich goed, zeker met mijn gezin om me heen was ik alert op het niet mogen praten. Ik maakte gebruik van een app (spraak assistent) en pen en papier. Toen ik alleen was en beetje ging rommelen begon ik tegen mijzelf (niet in mijzelf) te praten en toen ik iets liet vallen riep ik heel hard *&%! Gek genoeg was het moeilijker stil te zijn in mijn eentje dan met anderen om mij heen…ik moest denken aan Marijn.
Bij zijn kantoor pikte ik hem op voor een Bloeigesprek. Hij stapte in en slaakte een hele diepe zucht en stak direct van wal. Pfffff, Hoi Arno, ik ben Marijn. Man wat een dag weer, eerst thuis enorm gedoe om mijn meiden in het gareel te krijgen. Racen om op tijd op school en BSO te komen, op kantoor drie besprekingen en ben geen stap verder met wat ik wilde doen vandaag. Je komt op het goede moment. Ik besloot uitermate opgewekt het gesprek in te gaan en hem een provocatieve rit cadeau te doen.
Marijn is eind dertig, vader van drie dochters en is manager bij een grote verzekeraar. Hij vertelt me dat hij al een tijd niet lekker in zijn vel zit, de drie meiden vragen veel tijd en ruimte waardoor zijn eigen tijd in gedrang komt en hij kan niet goed met zijn nieuwe baas overweg. Bovendien komt hij niet tot het realiseren van zijn zakelijke ambities en dit zat hem erg dwars. Het lijkt wel alsof ik nergens echt tijd voor heb, alles doe ik half en ik vergeet soms simpelweg zaken. Dit gebeurt in mijn werk en ook telkens vaker thuis. En ik geef alles wat ik heb….
Hij is een typische pleaser, lost alles op voor zijn omgeving en loopt zijn benen onder zijn lijf vandaan voor gezin, relatie en baan. Maar langzaam wordt het allemaal teveel en hij begint te kraken, echter opgeven is geen optie dus daarom houdt hij het met kunst- en vliegwerk in de lucht. Ik besloot tot provocatie en zei: Marijn, wat is eigenlijk jouw probleem, iedereen in jouw gezin kan haar leven leiden doordat jij alles faciliteert en op jouw werk ben je graag gezien omdat je iedereen helpt, er zouden meer mensen zoals jij moeten zijn… Hij keek me niet begrijpend aan. Ik deed er nog een schepje bovenop: Ik vind het eigenlijk schandalig dat je zo klaagt, je hebt een prachtig gezin, mooie baan als manager bij een solide verzekeraar, fijn salaris en dan zo lopen zeuren….er zijn mensen die… Op dat moment brak hij me af, (gelukkig had hij geen stemband operatie gehad) want hij verhief zijn stem en brieste..
Hou op, ik kan niet langer, ik wil niet meer voor iedereen de kastanjes uit het vuur halen om vervolgens weer bij een of andere f*cking vergadering aan te moeten sluiten om die baas van mij te redden. En die meiden denken ook dat ik een of andere schoonmaker ben die alle rotzooi voor ze opruimt. Ik ben moe en wil ook tijd voor mijzelf! Ik doe ook maar gewoon mijn best…
Ik stopte de auto, keek hem aan en deed de ramen open. Marijn leek verslagen en uitgeput, toen hij naar me op keek zag ik ook een soort verbazing bij hem. Tjezus Arno, dit had ik niet zien aankomen, sorry man… Ik complimenteerde hem met zijn openheid en duidelijkheid en vroeg hem waarom hij geen nee durft te zeggen. Omdat ik bang ben dat ik anderen teleurstel, was zijn antwoord.
We vervolgden de weg alsook het gesprek, maar iets was voor hem heel duidelijk geworden en het was prachtig te zien met welke emotie dit werd verwoord. Na twee uur waren we weer bij zijn kantoor en hij stapte nog een beetje verbaasd uit…..Tjezus Arno, dankjewel man!
Marijn is ook al langere tijd verbaal out of office, hij doet veel dingen tegen zijn eigen zin en waarden in. Hij durft dit echter niet te verwoorden om anderen niet teleur te willen stellen, ten koste van zijn eigen welzijn. Hij legt zichzelf een soort ongewilde stemrust op. Zelf leer ik telkens beter mijn eigen koers te volgen en te zien dat je mensen niet teleurstelt als je nee zegt maar juist richting en energie geeft.
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken (als mijn periode van stemrust weer over is;-)
Met vrolijke groet,
Arno
