Daniel stapte vandaag bij me in de Jag. Van een goede vriend kreeg hij een Bloeigesprek cadeau, hij zou ‘een goed gesprek’ nodig hebben volgens deze vriend. Het was heel erg warm vandaag. Daniel woonde op de grens van Groningen en Friesland. Het zogenaamde coulisselandschap brak de weilanden en de coulissen omkaderden het groen.
Toen ik aanbelde deed een veertiger open, beetje ruig voorkomen, nonchalant en toch ook gespannen. Zweetdruppels op zijn voorhoofd. ‘Man, wat is het warm vandaag’. De airco was vandaag geen overbodige luxe, met een zucht nam Daniel plaats. We vertrokken en Daniel begon direct te vertellen.
‘Ik vertel je maar gewoon alles Arno. Dat zal wel de bedoeling zijn.’ Hij vertelde over een moeizame jeugd, hij moest zich altijd verantwoorden, altijd bewijzen,op school kon het beter, met sport kon het beter…hij deed zijn stinkende best maar was niet goed genoeg. Hij vertelde het verhaal bedrukt en was continu bezig anderen niet de schuld te geven, zij bedoelden het toch goed. Ook ging hij graag naar de kerk, de waarden die hij daar meekreeg vormden een belangrijke leidraad in zijn leven. Hij was een jongen die niet makkelijk leerde, maar hij kon op zijn 19e een jaar naar Amerika, werken en leren. Toen had hij al verkering met een meisje.
Na een prachtig jaar keerde ik terug. Toen ik daar vertrok had ik buikpijn en was leeg. Mijn ouders die me van het vliegveld haalden zagen het aan me. Ik was helemaal niet blij terug te zijn. Ik had niet terug moeten komen. Maar ja, zo was het nu eenmaal. Ik probeerde mijn leven weer op te pakken, ging verder met dat meisje en ging bij mijn oom werken. Het went wel weer jongen, zei pa…
In het bedrijf van zijn oom belandde hij in een technische rol, problemen oplossen, nieuwe processen bedenken en continu verbeteren. Hij was goed, maar kreeg totaal geen waardering. Zijn oom wist het altijd beter, vroeg Daniel wel om problemen op te lossen, op onmogelijke tijden en hij verscheen altijd plichtsgetrouw, loste problemen op, verbeterde de processen…maar kreeg nooit de waardering. Hij was ondertussen met zijn verkering getrouwd, had een zoon en dochtertje, en was met zijn vrouw in een kleurloze relatie beland.
Sinds een jaar was zijn relatie voorbij, was hij gestopt bij zijn oom en deed ander werk. Hij woonde alleen, zag de kinderen regelmatig, maar voelde zich stuurloos, waardeloos en mislukt. ‘Wat een rotzooi Arno. Ik weet het niet meer. Het is echt een puinhoop en ik kan geen kant op.’ Hij zat echt in de put.
Vertel eens over het jaar in Amerika Daniel, vroeg ik. ‘Het was er zo mooi, ik zat op een bedrijf in Alabama, verbleef bij lieve mensen, ik kreeg ruimte, mocht fouten maken en was er zo gelukkig! De mensen waren echt geïnteresseerd in mij, en…….ik was gewoon Daniel. Tranen stroomden.’ Na de tranen kwamen de anekdotes, de beelden, de geuren en de kleuren. Hij vertelde krachtig, met een hoog energieniveau en stralende ogen. Over de grote trucks, de enorme weidsheid, de lieve mensen en hoe levend hij zich voelde.
‘Luister’, hij pakte zijn telefoon en de klanken van Sweet Home Alabama galmde door de Jag. Hij zong de tekst uit volle borst mee, ik haakte in bij het refrein. We reden rustig, de zon scheen fel en als we door de oogharen keken waanden we ons in Alabama. Het nummer was afgelopen, Daniel straalde en huilde. ‘Ik heb het zo gemist.’En ik voel weer hoe het was toen het goed ging, hoeveel vertrouwen in had.’
Daniel stapte uit. Hij bewoog energiek en krachtig. ‘Dankjewel man, ik was weer even in Alabama! Ik ga toch de stap zetten. Ik vind het fijn als je me gaat coachen.’
Ik reed alleen terug. Wat een enorme verandering maakt iemand door als hij gewoon zichzelf kan zijn, de angst niet in de weg zit en vanuit vertrouwen zijn weg volgt.
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!
