Karel stapt in…

Vandaag mag ik Karel oppikken in een nieuwbouwwijk in Sneek, ik stop voor zijn huis. Karel zag mee aankomen en komt de deur uit. Hij oogt als iemand met wie je nooit ruzie krijgt, rustig en vriendelijk. Wel ziet hij er vermoeid uit.

‘Spannend’ zegt hij als hij instapt en hij kijkt me verwachtingsvol aan. We vertrekken en rijden richting Scharnegoutum, weilanden, schapen en een grijze hemel. ‘Je ziet er moe uit’ zeg ik en Karel begint zijn verhaal..

‘Ik heb een prachtig en hecht gezin, twee jongens en een meisje. Er is altijd veel beweging en gezelligheid in huis. Mijn vrouw ken ik al vijfentwintig jaar en we hebben het fijn samen. Ik werk als boekhouder voor een groot bedrijf in de stad, daar ben ik ook al zestien jaar in dienst. Dus huisje, boompje en beestje met onze hond Felix.’ ‘Dat klinkt allemaal heel erg fijn en overzichtelijk’ zeg ik.

Karel is een tijdje stil en dan gaat hij verder. ‘Maar de laatste jaren voel ik me minder goed, een dominante manager op het werk die me niet in mijn waarde laat. Ik werk keihard, maar krijg heel veel commentaar. Ik doe nooit iets goed daar. In de privé sfeer is er gedoe, mijn vrouw sinds tien jaar ziek, deze ziekte heeft veel impact op het gezin en maakt dat we niet lang en ver van huis kunnen. Tenslotte is er in huis veel spanning omdat de oudste psychische klachten heeft, hiervoor gaat hij naar een psycholoog maar hij maakt hierdoor veel ruzie met zijn broertje. Dus tja, het loopt op het moment nogal moeizaam. En ik ben voorzichtig geworden en doe geen gekke dingen meer….’

Karel vertelt zijn verhaal gehaast en in hoog tempo, hij werkt hard, draagt zorg voor zijn gezin en heeft nergens een plek om op adem te komen. Veel mensen die in coaching komen ervaren een tekort aan tijd en ruimte. Ruimte om te zijn wie je bent, ruimte om jouw eigen dingen te doen of ruimte om gewoon even te zijn. Ook ruimte om te vertragen. Hierdoor verdwijnt de mogelijkheid om de batterij op te laden.

We zijn ondertussen in het uiterste noorden van Friesland en rijden de route langs de Waddenzee. De lucht is opgeklaard en er staat een stevige bries. ‘Kom, we lopen een stuk over de dijk’ zeg ik en we stappen uit. Kou, wind en zon. Veel schapen en een prachtig uitzicht over de kwelder met duizenden wadvogels.

Karel vertelt verder. ‘Ik ben dol op oude machines, ik ben vroeger in mijn eentje naar Tsjechië gereden met een oude vrachtauto om een oude machine te kopen. Wat een avontuur was dat! Ik wist niet eens of de machine er echt zou staan, nachten doorgereden, slechte wegen en geen TomTom. Maar wel met een prachtige machine thuisgekomen, met een mooi verhaal en ervaring!’ Hij vertelt aan één stuk door, andere reisverhalen, buitenavonturen et cetera. Zijn blik is veranderd, zijn houding steviger met veel energie en meer ademruimte. Hij eindigt met: ‘Vroeger had ik lef en altijd het voortouw…….’ Vervolgens wordt het stil.

We stappen weer in de auto en ik reageer op zijn verhaal. ‘Vandaag heb ik twee Karels gezien. De ene heeft gebrek aan ruimte, tijd en zelfvertrouwen. En de ander blaakt van zelfvertrouwen, durft te bewegen en ook stil te staan. Dezelfde man, dezelfde context en een totaal andere blik, houding en energie. In het begin klonk je futloos, gehaast en onzeker en toen je vervolgens vertelde over het Tsjechië avontuur en andere verhalen was je sprankelend en durfde je te bewegen. Reflecteer maar eens op dit gesprek, kijk waar je ruimte kunt maken en kunt bewegen. De avontuurlijke en krachtige Karel is er nog volop!’

Bij het uitstappen kijkt hij me met een grote lach aan. ‘Jeetje Arno, op de dijk voelde ik weer hoe ik ook ben, dat was ik écht kwijt! Dankjewel voor deze heerlijke ochtend!’

Twee weken later ontvang ik een bericht van Karel. ‘Beste Arno, onze rit heeft me enorm aan het denken gezet en in beweging gebracht. Ik ben me heel bewust van mijn hoge tempo en vertraag nu met regelmaat, dit geeft ruimte en een andere kijk op wat ik doe. Ik krijg het ook terug van mijn collega’s en in mijn gezin. Ik maak meer tijd voor mijn zoon. Bovendien heb ik wat mensen in mijn netwerk gesproken en heb volgende week een gesprek over een baan bij een andere organisatie. Geen idee of het wat wordt, maar ik voel de vrijheid weer! Heel veel dank.’

Ik denk dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken. Een mooi en bloeiend 2021 gewenst!