Exit visitekaartje

Het was op een dinsdagochtend, ik pikte Eric op. Een kwieke vijftiger, hij zag er goed verzorgd uit en had een vrolijk voorkomen. We begonnen de ochtend met een kop uitstekende koffie in zijn huis, mooi ingericht, prachtige kunst aan zijn muur en een fenomenale plek. Kortom, een huis van iemand die het goede leven kan leiden. We reden de stad uit.

Hij was erg geïnteresseerd in mijn verhaal, de burn-out, de signalen, de zwarte periode, de therapieën, het herstel en de doorstart. Bovendien was hij nieuwsgierig naar mijn businessmodel. ”Daar denk ik niet over na”, zei ik. ”Ik maak momenteel geen plannen, maar laat dingen gebeuren en vertrouw erop dat ik waarde toevoeg”. Hij keek me fronsend aan, maar leek tevreden met mijn antwoord.

Hij begon zijn verhaal te vertellen. Ruim dertig jaar lang was hij succesvol aan het werk, was een harde werker, had geluk gehad in zijn carrière en kreeg nu twijfels over de toekomst.  Hij was voor de tweede keer getrouwd, had een prachtig gezin, had zakelijk alles gerealiseerd en was niet gelukkig. Hij zichzelf in een situatie gebracht waarin hij feitelijk financieel onafhankelijk was, maar hij was ontevreden.

We spraken over waarden, verbinding en over zijn gevoel. Hierover zei hij: ”Ik snap mezelf niet meer, ik heb alles wat mijn hart begeert, ik dacht dat dit me gelukkig zou maken, maar ik voel me slecht.” Klaarblijkelijk had hij zijn geluk altijd gekoppeld aan succes, en vervolgens de lat telkens hoger gelegd waardoor er een uitdagender doel was. Hij realiseerde zich dat ondanks zijn onafhankelijkheid hij zich gevangen voelde om een volgend succes te boeken.

Wat jij doet lijkt me heerlijk, zonder doel en plan met mensen in gesprek gaan. We vervolgden het gesprek en toen ik hem vroeg naar dromen kwam hij met heel ‘gewone’ en dagelijkse zaken als doordeweeks met het gezin eten, de sportwedstrijden van de meiden bijwonen en zonder agenda een middag alleen naar het Rijksmuseum. Kortom, de kleine geneugten van het leven.

Na drie uur beëindigden we het gesprek. We hadden het leven besproken, met zijn ups en downs, relaties en verbindingen. Opvoeding en normen en waarden. Het was een mooie ontmoeting en hij merkte op dat we het helemaal niet over zijn werk hadden gehad. ‘Weet je eigenlijk wel wat ik doe?‘ vroeg hij. Ik antwoordde dat ik dat niet wist. Hij bleek directeur van een grote organisatie te zijn…..

Eric stapte als directeur in, en stapte als mens weer uit. Toen hij uitstapte zei hij, ‘Ik snap er echt niets van dat jij zonder businessmodel kunt werken, maar het lijkt me heerlijk!’

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!