BAM!

Enige maanden geleden stapte er een man van eind vijftig bij me in de auto. Een vrolijk en intelligent mens die als bestuurder in de zorg werkt. Ik pikte hem op in de provincie Drenthe, de rijp lag over de heide en de mist lag als een deken over het landschap. Hij woonde op een magnifieke plek.

Na een kop koffie vertrokken we. Het gesprek verliep uiterst soepel, we hadden een warm contact, ik vertelde hem mijn kwetsbare verhaal en over de gevolgen van mijn burn-out.  Gedurende twee uur spraken we zoals vrienden doen, over werk, over vakanties en ook over de structuren en systemen die de zorgprofessionals vaak tegenstaan, maar wij hij als bestuurder continu mee te maken heeft.  Kortom een uiterst overzichtelijk gesprek.

Toen vroeg ik hem naar zijn ”droom”……BAM! van het één op het andere moment brak hij. Er kwamen dikke tranen, en nog meer tranen. God Arno……ik weet niet wat er gebeurd…….dit heb ik anders nooit…….sorry man, sorry…..

Hij begon te vertellen. Hij had alles voor elkaar. Een geweldige carrière, mooi gezin met kinderen die aan het afstuderen en hun eerste serieuze banen, een mooie woning, vakantiewoning in Frankrijk, vrienden genoeg. Maar twee jaar geleden was er bij zijn vrouw een ziekte geconstateerd, met potentieel slechte afloop. Haar situatie was gelukkig zeer hoopgevend, het constateren was een schok geweest, maar de medicatie sloeg goed aan en ze leefden eigenlijk gewoon weer verder. Dus praktisch gezien niets aan de hand, maar de mogelijke slechte afloop hing als het zwaard van Damocles boven zijn hoofd.

Als hij met vrienden of collega’s over de ziekte van zijn vrouw sprak, ging dat in termen als: Dat valt gelukkig wel mee, de ziekte is onder controle, het was even schrikken maar we zijn er weer…. De woorden klopten, en termen als onder controle, volle kracht vooruit werden gebruikt alsof de machine weer draaide…..maar vertelden niet het hele verhaal. Het was de manier waarop hij in zijn rol als vader en succesvolle topman zowel binnen als buiten zijn gezin communiceerde. Hij had er nooit bij stilgestaan wat de impact op zijn eigen gevoel was en was zich er zeker niet van bewust hoe diep het zat.

Door naar zijn droom te vragen raakte ik iets in hem. Iets wat niet te maken heeft met zijn gebruikelijke perspectief van organisatie, controle of  structuren. Maar naar zijn gevoel, als mens en misschien zelfs naar zijn dromen die hij had als jongetje. Iets wat te maken heeft met een zorgeloze tijd, een mooie en lange toekomst samen met zijn vrouw en dat was ineens allerminst zeker….alleen dacht hij daar nooit over na. Blijkbaar was het continue onderbewust daar. En die angst kwam ineens naar boven.

Hij vertelde verder over zijn huidige werkende leven, dat hij nu hij er echt over nadacht niet meer zo zinvol vond. En over het maken van keuzes om samen met zijn vrouw te stoppen met werken, mooie reizen te maken, meer van elkaar te genieten. Maar dat gesprek voerde hij blijkbaar alleen in zijn onderbewuste en niet met vrouw, kinderen en vrienden. Omdat dat gewoon niet in zijn systeem zit. Ik vond het prachtig, het was net alsof er andere luiken open gingen, ineens was er ruimte voor zijn eigen emotie.

Na een uur was het gesprek afgelopen, in verwondering en beduusd stapte hij uit en liep naar zijn prachtige woning terug. De mist in het landschap alsook in zijn hoofd was intussen verdwenen……

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.

De gebruikte personen zijn om privacyredenen gefingeerd.