Momenteel is er (terecht) veel aandacht voor de zogenoemde plastic soep in de Oceanen. Zelf heb ik een enorme hekel aan plastic, ik houd van puur, echt en authentiek. Dat geldt in zowel de letterlijke als figuurlijke zin. In mijn leven probeer ik zoveel mogelijk plastic te vermijden.
Ik heb nóg een plastic soep ontdekt, soep van plastic mensen. Daar zijn er ook veel te veel van. Sterker nog, ik ben bang dat we allemaal een laagje plastic op onze huid dragen. De maskers, het zeker weten, het gewenste antwoord et cetera. Zeker in sociale situaties gebruiken we allemaal onze plastic hulpmiddelen om bij de groep te horen of er niet buiten te vallen. En juist later in ons leven verlangen we allemaal terug naar eigenheid en authenticiteit.
Volgens mij zit het als volgt: we worden geboren als authentieke en krachtige mensen die op zichzelf kunnen vertrouwen. We kennen de oplossingen, manieren en de juiste aanpak om onze doelen te bereiken en eigen keuzes te maken. Al snel leren we dat onze manier niet altijd de manier is zoals het hóórt, van onze ouders, op school, met vriendjes en vriendinnetjes. Daarom passen we ons gedrag aan en creëren plastic. We merken dat het werkt, we horen erbij als we ons aanpassen. Sterker nog, we creëren nog meer plastic door bijvoorbeeld stoer te doen, grappig te zijn of leugentjes te vertellen waardoor we aandacht en aanzien krijgen. De groep accepteert ons en onze identiteit wordt telkens meer een rol. Deze rol spelen we veelal in sociale privésituaties als in de organisatie waarvoor we werken of waar we de baas zijn. Dus plastic werkt!
Bovendien, in het huidige social media tijdperk waarin we onze mooiste foto’s tonen en de prachtige etentjes, kinderfeestjes en reisjes met de wereld delen laten we zien hoe geweldig het met ons gaat. Totdat we last krijgen van onze plastic huid. We gaan twijfelen over onze echtheid, eigenheid en zelfs zingeving.
Tijdens mijn Bloeigesprekken doe ik mijn best om mijn eigen plastic huid weg te laten, oprecht en nieuwsgierig te zijn en me kwetsbaar op te stellen. Ik zie tot mijn vreugde dat anderen dat vervolgens ook doen. Dus de mensen die schijnbaar zonder problemen door het leven gaan (plastic) tonen hun puurheid en kwetsbaarheid in de Jag. De transformatie is prachtig, het masker gaat af en de mooie mens verschijnt. Bovendien zijn mensen zo dankbaar dat ik de ruimte biedt om de echtheid, rauwheid en schoonheid van hun leven te tonen. Ze durven gelukkig hun plastic weg te nemen en voelen zich weer krachtig en creatief.
Mijn overleden moeder maakte vroeger altijd fotoboeken, op mijn 18e kreeg ik een boek met daarin een foto van een tweejarige Arno. Bloot met een lederen vestje aan. Mijn moeder schreef daaronder: Liever naakt dan namaak. Mijn moeder zag het verdomde scherp.
Liever naakt dan namaak is voor mij nog steeds de kern. Als je jouw eigen kwetsbaarheid toont voel je jezelf poedelnaakt, maar dat doe ik veel liever dan dat ik namaak ben! Mijn lering is dat het werkt, kwetsbaarheid trekt mensen aan en wordt door anderen ervaren als krachtig en authentiek. En zo voelt het ondertussen ook telkens meer.
Dus ook ik strijd tegen de plastic soep, hiermee probeer de de authentieke mens (die uiteindelijk de mooiste en krachtigste is) weer tevoorschijn te toveren. Ik gun iedereen zijn mooiste, krachtigste en meest kwetsbare zelf. Laten we gezamenlijk de plastic soep opruimen!
Met vrolijke groet,
Arno