Ik reed naar een prachtige plek om Pim op te pikken. Ik arriveerde via een heuse oprijlaan bij een kast van een huis met een aantal blinkende bolides voor de deur. Pim had het zichtbaar goed voor elkaar. Een kwieke zestiger liep joviaal naar me toe, mooi in de kleren, zongebruind en een stralende lach. Hij complimenteerde me met mijn Jaguar, we stapten in en zoefden door een groot hek het Drentse landschap in.
Na het uitwisselen van beleefdheden nam hij het woord. Het is allemaal niet zo mooi als het lijkt Arno, ik zit al een aantal maanden thuis en ben het helemaal kwijt. Pim vertelde over zijn jeugd, hij kwam uit een eenvoudig gezin en had zijn hele leven moeten vechten, hij wilde gezien worden. Daarnaast was hij een hele zachte en lieve jongen die een ongelooflijk warme familieband had. Hij was opgegroeid met een sterk arbeidsethos en zijn hele leven aan het bewijzen. Pim was nu ruim dertig jaar succesvol ondernemer, samen met een compagnon bouwde hij een prachtig bedrijf op met ruim honderd man personeel. Het ging hem zakelijk voor de wind, hij werkte hard en met veel plezier. Hij genoot van het bedrijf en de context waar hij als DGA zijn rol kon spelen. Hij werd gezien en was een harde zakenman geworden.
Afgelopen jaar overkwam hem een aantal incidenten, zowel op zakelijk als privé vlak werd hij voor grote uitdagingen gesteld. Voor een belangrijk deel was hij hier zelf debet aan. Daar waar hij vroeger altijd explodeerde gebeurde nu het tegenovergestelde. Hij implodeerde en zakte letterlijk als een pudding in elkaar. En hij kroop in zijn schulp, hij nam afstand van de zaak, vermeed zo veel mogelijk sociaal contact en wist niet meer wat hij moest doen. Fysiek en mentaal was hij ineengezakt.
Maar weet je wat het ergste is Arno? De schaamte! Tegen vrienden zeg ik dat ik met pensioen ben en dat het goed met me gaat. Maar ik ben het gewoon helemaal kwijt en durf mijn masker niet af te zetten.
Hij begon te vertellen dat hij verlangt naar een simpel en puur leven. Zonder grote verhalen en gemaakte jovialiteit. Maar een echt leven, met echte vrienden en echte verbinding. Ik ben een zakenman geworden, heb veel ingrijpende beslissingen moeten nemen voor mijzelf en ook voor anderen. Nu heb ik al een groot deel van mijn leven een zekere status en pas nu kom ik er achter wat er werkelijk toe doet. Ik voel me een ongelooflijke loser.
Ik zag zijn interne strijd tussen vasthouden aan het masker (maar dat echt niet meer willen) en de hang naar de echtheid (en dat niet durven). We hadden een prachtig gesprek gevoerd en nu reden we zwijgend terug. Ik voelde me rijk en vervuld omdat ik met de echte Pim in gesprek was geraakt. Bij het uitstappen gaf hij me een grote knuffel en het was duidelijk hoe waardevol het voor hem was geweest.
Tot slot attendeerde ik hem op Maskerman van Stef Bos. Zojuist ontving ik een berichtje van hem. Hij had het meerdere keren beluisterd, was diep geraakt en schreef dat hij had besloten zijn masker af te gaan zetten!
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken…