Ik denk dat ik ruim honderd bloeigesprekken heb gevoerd de afgelopen anderhalf jaar. De passagiers waren tandarts, student, oma, net gescheiden, werkzoekend, manager, docent, crimineel, puissant rijk, directeur, weduwnaar, huisvrouw en ernstig ziek. Dus een (redelijke) weergave van de samenleving in alle leeftijdscategorieën.
De gesprekken hebben me enorme rijkdom gegeven, ongelooflijk veel verbinding met volslagen onbekenden en heel veel inzicht. De gesprekken gingen veelal over systeemwereld versus menswereld, maskers versus kwetsbaarheid, plastic versus puurheid en dromen versus moeten. Al deze gesprekken gaan over de (eigen)waarden van mensen en het gevecht om daarbij te blijven en niet mee te gaan in de systemen, normen, mores die de buitenwereld van je verlangt.
Tijdens mijn opleiding tot Co-Active coach heb ik veel geleerd over pijn of stress die ontstaat bij mensen. Daarbij is uitgangspunt dat mensen een vervullend leven leiden indien ze hun waarden volgen, en bewuste keuzes maken om daarvan af te wijken. Indien je een leven leidt dat teveel afwijkt van jouw waarden ontwikkel je stress, ziekte of andere ongelukken. Een vervullend leven is niet per se een makkelijk, gelukkig of pijnvrij leven, maar het is wel het leven dat je zelf kiest en de consequenties bewust aanvaard. En dit is niet eenvoudig: ‘Living your values is a radical act’ is een veelgebruikte zin tijdens de opleiding.
Als ik terugkijk naar de mensen die naast me in de Jaguar zaten en hun pijn met me bespraken durf ik te stellen dat bijna al deze pijn word veroorzaakt doordat mensen hun waarden overschrijden ten gunste van de buitenwereld, en ten koste van henzelf. Bovendien waren ze hier ook nog eens boos over op zichzelf, waardoor het nog meer gedoe veroorzaakt.
Wat ik mooi vind is dat tijdens de gesprekken mensen meer inzicht krijgen in hun waarden alsook het belang daarvan. Ze beseffen hoe belangrijk het is om deze waarden weer serieus te nemen en wat de impact is wanneer deze bewust of (veelal) onbewust systematisch worden overschreden. De uitnodiging aan de passagiers is ook vaak om deze waarden in kwetsbaarheid met de omgeving te delen (dit is serieus spannend) maar veelal resulteren deze stappen in begrip van de omgeving en vaak bevestiging. Zo nu en dan loopt het stroever of leidt het tot verwijdering van (een deel van) de buitenwereld, maar dan is men trouw aan zichzelf en niet meer aan de verwachtingen die hen opjaagt.
Ik wil alle passagiers bedanken voor hun openheid, kwetsbaarheid en prachtige levensverhalen. Deze inzichten hebben mij gesterkt in het volgen van mijn eigen waarden. De lijn voor mij is dat ik een goede vader, echtgenoot en vriend wil zijn en moeiteloos mijn werk kan doen. Het is inderdaad niet altijd makkelijk om de waarden te leven, ik ben niet continu gelukkig of pijnvrij, maar het is wel wat mij vervult.
Ik denk dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken….
Met vrolijke groet,
Arno
