Deze keer pikte ik Hans op, productiechef in de zware industrie, een grote vent, stoere kleding, ruig, met rauw taalgebruik, onrustig in bewegingen en met een vriendelijk gezicht. Ik ben niet voor niets bij je ingestapt Arno. Sinds enige tijd zit ik thuis en kan momenteel niet werken.
Hans was opgegroeid in een mannenwereld, was na zijn MTS diploma gaan werken en zijn in zijn omgeving werd veel afgegeven op anderen in de maatschappij. Hij was omgeven door eenvoudige, hardwerkende mensen die niet veel verder keken dan hun eigen context.
Hij vertelde dat hij moeite had een goede balans te vinden in zijn huidige leven. Een jong gezin, vrouw met enige ambitie en zelf veel aan het werk. Tijdens zijn werk had hij een paniekaanval gekregen in de fabriek, en durfde niet meer naar huis te rijden. Eenmaal thuisgekomen direct naar de huisarts gegaan die hem de diagnose overspannen toebedeelde.
Hans zat nu drie maanden thuis, hij knapte op en merkte dat hij zich moeilijk kon concentreren. Eigenlijk wilde hij wel weer aan het werk, thuiszitten en ‘niets doen’ maakte hem rusteloos en gaf hem geen voldoening. Tijdens het gesprek vertelde hij over zijn liefde voor mensen, vroeger deed hij veel vrijwilligerswerk en was altijd bereid zwakkeren in de samenleving te ondersteunen. Hij werd zacht toen hij over dat verleden sprak.
Tegelijkertijd bevond hij zich nu in een ruwe wereld, veel lawaai in de fabriek, productiewerkers, mannenwereld, en niet ongevaarlijk in de fabriek. Ik voelde dat hij zich staande moest houden en een rol speelde in deze omgeving. Hij vertelde over zijn werk, het gemak waarmee hij dat deed en zijn kennis van het productieproces. Na enige tijd viel me op dat wát hij vertelde niet overeenkwam met hoe hij het verwoordde. Zijn taalgebruik was grof, nonchalant (alsof het niet interesseerde) en ook een beetje onverschillig. Maar de laag onder zijn verhaal, wát hij zei was heel slim, betrokken en waardevol. Hoe verder het gesprek vorderde, hoe meer ik in de gaten kreeg dat Hans een ongelooflijk slimme en analytische vent was, wiens interesses veel verder gingen dan die in zijn omgeving, maar hij paste zich aan en had een vreemd zelfbeeld.
Ik zei: Neem jij jouzelf wel serieus Hans? Volgens mij heb jij geen idee waartoe jij in staat bent…
Hans keek me aan. Ik begon hem te vertellen wie ik zag, namelijk een zeer intelligente en betrokken man. Die geïnteresseerd is in de mens en de kern. Iemand die processen en grote machines kan lezen en verregaande interesse heeft in techniek. Ik vroeg hem of hij wel eens iets van Leonardo da Vinci had gezien, toen begon hij enthousiast te vertellen, hij wist er heel veel vanaf. En ik bemerkte dat zijn onrust verdween. Het gesprek dat wij voerden maakte een oorspronkelijke passie in hem wakker, er ontstond ruimte voor een wereld waarin hij lang niet meer was geweest en zijn authenticiteit kreeg vorm.
Aan het einde van de rit was hij overtuigd dat hij weer een studie wilde gaan oppakken, zijn energie was veranderd en mijn gevoel was dat zijn overspannenheid (mede) werd veroorzaakt doordat hij zijn talent niet gebruikte. Deze productiechef, ruige stoere man met een grof taalgebruik wil ik over twee jaar graag weer tegenkomen. Ik geloof dat hij dan meer zelfvertrouwen en plezier in het leven heeft dan ooit tevoren.
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken….