Ik was benieuwd. Mijn instapper woonde in het Oosten van het land. Een plek waar ik niet vrolijk van werd. De voordeur ging open en de zon begon te schijnen. Een prachtig stralende dame van eind zeventig met sprankelende ogen keek me uitnodigend aan. Kopje koffie?
We gingen aan de keukentafel zitten, een groot portret van haar man stond op de kast. Volgens mij kom jij hier oorspronkelijk niet vandaan, vroeg ik. En Valerie begon energiek en vrolijk te vertellen…..
Oorspronkelijk kwam ze uit Frankrijk, haar ouders hadden een café in een klein katholiek dorp in het zuiden van Nederland en zij was het 13e en laatste kind van het gezin. Ze had een fijne jeugd, haar ouders werkten hard en ze had een gezellige tijd met haar broers en zusters. Toen Valerie negen jaar oud was, ging haar oudste zus het huis uit om terug te gaan naar haar geboorteland, ga je met me mee, ma petite, vroeg haar zuster…
Na enig speurwerk bleek deze oudste zuster haar moeder te zijn! Deze was ongewenst zwanger geraakt en dat kon in die tijd in een katholiek dorp natuurlijk niet. Haar vader was niet in beeld. Dus de ouders van haar moeder besloten dat Valerie hun 13e kind moest worden. Voor Valerie betekende dit dat haar ouders ineens opa en oma werden, al haar broers en zusters ineens ooms en tantes en haar oudste zus haar moeder. Ze was dus negen jaar voorgelogen. Au revoir vertrouwen!
Ze moest met haar natuurlijke moeder mee terug naar Frankrijk en werd daar niet gelukkig. Bovendien kreeg haar moeder van een nieuwe liefde nog een baby, dus ineens was ze ook nog oudste zus en had er een stiefvader bij. Zelf werd Valerie al heel jong zwanger en trouwde met een man, later kwam er nog een tweede zoon. Na een huwelijk van ongeveer tien jaar scheidden ze van elkaar.
Toen ze midden veertig was ontmoette ze de liefde van haar leven. Een man die lief, respectvol, ondernemend en avontuurlijk was. Een echte vrijbuiter! Dit was de man die geluk zou brengen. Na enkele jaren sloeg het noodlot toe en kreeg haar liefde een zware hersenbloeding. Bijna twee maanden in coma, uiteindelijk een zware revalidatie van drie jaar dat resulteerde in een man die niet meer zelfstandig kon zijn. Valerie besloot voor hem te zorgen en ook haar eigen baan te behouden, dat moest zei ze. Gedurende ruim vijftien jaar leefden ze samen en konden ze echt genieten, maar het zou nooit meer zo zijn als vroeger. Hij bleef hulpbehoevend en had het vaak moeilijk met zijn verlies van vrijheid. Ruim een jaar geleden overleed hij aan de gevolgen van een tweede hersenbloeding….
We waren drie uur in gesprek, nog steeds bij Valerie aan de keukentafel en ik was ongelooflijk onder de indruk van deze energieke en vrolijke vrouw en haar levensverhaal. Ik vroeg aan haar hoe ze zo positief bleef ondanks alle beproevingen die het leven haar had geboden. Ik heb altijd mijn eigen leven gehouden en nooit mijn waarden losgelaten.
Na het gesprek reed ik naar huis, in deze korte tijd was ik enorm verbonden geraakt met Valerie en haar verhaal. Dankjewel voor de prachtige ontmoeting Valerie. Je bent een prachtige grand dame!
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!