In deze Coronatijd staan de Bloeigesprekken in de Jag stil. Wel ontstaat er andere ruimte. Korte tijd geleden nam een vrouw contact met me op. ‘Ik ken je uit de krant en van jouw verhalen online, graag zou ik ook zo’n gesprek willen.‘ We spraken af in de Bloeikas in Tjalleberd, zaten op gepaste afstand en Karin begon te vertellen….
Ik had een zorgeloze jeugd. Mijn ouders werkten allebei. Mijn vader had een eigen zaak, mijn moeder was kleuterjuf en ik was de jongste van drie. We woonden aan de rand van het dorp met veel ruimte om ons heen. Met mijn broers kon ik heel goed opschieten. Ik speelde altijd buiten, hutten bouwen, sporten, gewoon de bossen in die achter ons huis lagen en voelde me heerlijk. Ook was ik veel op onderzoek uit, gewoon struinen, dingen zoeken en ik vond het leuk om te tekenen of dingen te bouwen. Het liefst was ik in mijn eentje op pad, de dag vloog voorbij, soms was ik uren weg. Als mijn ouders vroegen wat ik had gedaan, antwoordde ik meestal: ‘niet zo veel, een beetje geklooid’. En ze vertelden me later dat ik ‘als kind niets nodig had om me te vermaken’. Zeker gedurende de basisschooltijd was ik helemaal vrij en ook de middelbare school ging me eigenlijk goed af. In die tijd merkte ik dat ik het heel leuk vond om ingewikkelde sommen en situaties op te lossen. Ik kon prima leren, vond het niet vervelend, het ging me gemakkelijk af en ik had ruimte om te dromen.
Na het VWO moest ik natuurlijk een studiekeuze maken, ik had echt geen enkel idee en besloot de HEAO te gaan doen. ‘Daar kun je altijd wel wat mee’ zei mijn vader. Ook daar was ik voornamelijk geboeid door complexiteit. Uiteindelijk rolde ik met gemak door de studie en kon bij een bank aan de slag. Dat leek me wel prima en zo verliet ik langzaam de vrije ruimte….
In het begin had ik het goed naar mijn zin, ik werkte hard en werd uitgedaagd. Ik mocht complexe problemen oplossen, kon creatief zijn en redelijk solistisch werken. Na een aantal jaren werd me gevraagd hogerop te gaan, in die wereld een logische stap, dus dat deed ik. Hierdoor kreeg ik meer te maken met collega’s en andere leidinggevenden. De ongeschreven regel was om te groeien, meer verantwoordelijkheid (in het systeem), meer salaris en andere voorwaarden. Ik deed mee… Ik kreeg minder met inhoudelijke complexiteit en analyses te maken en werd gevraagd allerlei zaken te doen die nodig zijn om het systeem te laten draaien. Intussen had ik een prachtig appartement gekocht, mooi en stijlvol ingericht, een mooie auto voor de deur en kon fijne vakanties boeken. En mijn ouders waren heel trots op ‘hoe ik het deed’. Maar ik verloor mijn vrijheid. Ik kreeg psychische en fysieke klachten. Uiteindelijk werd ik doodziek.
Gelukkig kreeg ik hulp van een goede coach. Na een lange periode van onzekerheid, vertwijfeling en rusteloosheid besloot ik al mijn comfort te laten gaan en helemaal terug te gaan naar de basis. Als kind had ik immers niets nodig om me te vermaken, waarom nu dan wel?
Vijf jaar geleden begon mijn leven opnieuw, ik verkocht mijn huis en auto en verdeelde mijn inboedel. Ik kon tijdelijk bij een vriend wonen, dat was eigenlijk alleen een postadres want ik vertrok voor een lange wandeling. Na een jaar keerde ik terug in Nederland, ik had ervaren dat ik inderdaad ‘niets nodig had om me te vermaken’.
Sinds vier jaar bezorg ik de kranten mijn wijk in Leeuwarden, ik vind het heerlijk. Ik verdien ongeveer duizend Euro per maand, woon heel goedkoop en leef sober. Ik sta heel vroeg op, pak lekker de fiets om de krantenronde te doen. Weer en wind, zomer en winter, heerlijk! Dan ben ik rond acht uur in de ochtend thuis en dan begint de rest van de dag. Ik luister veel muziek, ben veel in de natuur en leef voornamelijk alleen. Ik ben zo gelukkig, voel me weer als toen ik kind was en ben blij dat ik de ballast van me af heb geworpen….
Karin was dankbaar dat ze haar verhaal had mogen vertellen en vertrok. Ze zag er gelukkig uit. Ik ging bij het vuur zitten, schonk een glas wijn in en overdacht haar verhaal. Uiteindelijk was Karin uit haar natuurlijke balans geraakt door verwachtingen, systemen en normen. Ze raakte gewend aan een bepaald comfort en luxe die onderdeel zijn van hoe het gaat. Maar die droegen totaal niet bij aan haar geluk. De meeste cliënten die ik spreek lopen op een vergelijkbare manier vast. Het herontdekken van oorspronkelijke waarden en die vervolgens weer integreren in hun leven draagt altijd bij aan de kwaliteit van hun leven. We hebben altijd een keuze!
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!