Het was grauw, het miezerde en ik pikte Olaf in de provincie op. Hij had het Bloeigesprek onder de kerstboom gekregen van een vriend. Olaf was midden veertig en een beetje vlak. Ik vertelde hem over mijn burn-out en nieuwe koers met Bloei!. Hij luisterde actief en leek onder de indruk. Tegelijkertijd werd hij telkens onrustiger merkte ik.
We reden door de polder, het was mistroostig en midden tussen de suikerbietenvelden zette ik de auto stop. Ik merkte dat hij afwezig werd. Ok Olaf, vertel op, was is jouw verhaal…..waarom heeft Bram (zijn vriend) jouw dit cadeau gedaan. Hij keek verschrikt en begon een beetje te stamelen. Nou eh, tja, nou ja het valt eh, ik weet het eigenlijk niet echt..
Olaf begon te vertellen over zijn leven, huisje, boompje, beestje, een mooi gezin met twee pubers en weinig veranderingen. Ik ben al ruim twintig jaar met mijn vrouw, en we hebben het goed hoor, maar….hoe moet ik het zeggen. Het is allemaal zo gewoon en netjes. Na zijn MBO studie was hij gaan werken in de financiële sector, vervolgstudies gedaan, zijn huidige vrouw leren kennen en zo in een keurig leven gerold.
Vorig jaar op een barbecue liep ik een leuke vrouw tegen het lijf, we raakten aan de praat, ze was geïnteresseerd in me en na een geweldige avond eindigde ik (als een puber) zoenend in een portiek. Sindsdien spreken we regelmatig af…. Olaf werd energiek en zijn ogen straalden toen hij over haar sprak. Maar ik weet dat het niet kan en wil mijn gezin geen pijn doen, maar ik ben in de war en weet niet wat ik moet doen….
Het voelt als een verboden situatie, ik zit in een kooi die comfortabel is, en als ik met haar ben dan voel ik me levend, weer jong, geweldig eigenlijk. Maar het kan zo niet doorgaan, ik word ongedurig en raak gestrest. Bovendien mag het niet…..Olaf brak en begon te huilen.
Ik luisterde naar zijn relaas, zag zijn verdriet en geluk tijdens het gesprek. Het was een soort spaghetti, het ging alle kanten op, hij schakelde continu tussen ratio en emotie en probeerde de spaghetti te ontwarren. Wat ik mooi vond was dat het gesprek zowel serieus was, verdrietig als ook hilarisch. Samen hebben we enorm gelachen, bijna tot tranen toe.
Tijdens het gesprek stonden we in de grijze polder tussen de zwarte suikerbietenvelden, de ruitenwissers hadden de hele tijd aangestaan, de sfeer was bijzonder en toen ik op de klok keek hadden we ruim anderhalf uur in de polder gestaan. Het was een emotionele waterval. Hij was maar blijven doorpraten en ik deed feitelijk niets behalve nieuwsgierig zijn, hem prikkelen en zonder oordeel aandacht voor hem hebben.
Toen we verder reden keek hij me aan met een opgeluchte blik, dankjewel Arno, het heeft me enorm goed gedaan!
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken…