Auteur: Arno

Vanuit nieuwsgierigheid en avontuur ontstond het idee om met onbekende mensen een goed gesprek te voeren in een auto. Kan ik met iedereen verbinden? Als ik me kwetsbaar opstel, doen anderen dat dan ook? Kan ik echt nieuwsgierig zijn naar de mens? Dat lukt, zoveel is duidelijk. Het idee wordt door anderen geadopteerd en gebruikt. Mooi.

Laatst werd ik gevraagd een sessie te doen over werkgeluk, met een managementteam. We zaten op een mooie plek, boeken, open haard en . Ik geloof in de kracht van sfeer, dit zou je framing kunnen noemen. In mijn inleiding nodigde ik het team uit in de Tussenruimte. Een prachtig begrip uit de culturele antropologie. (ik raad iedereen aan dit eens te ontdekken) Het komt erop neer dat het een plek/tijd/perspectief is waar iemand zich begeeft in verandering. In onze Westerse cultuur hebben we weinig respect voor deze ruimte waarin mensen moeten wennen aan nieuwe relaties, afspraken, verbindingen en identiteiten. Wij noemen het weerstand. Maar mensen hebben soms letterlijk ruimte nodig om aan een nieuwe situatie te wennen, positie te kiezen, te ontdekken hoe het voelt.

Welkom in de tussenruimte, hier zijn geen managers, geen afspraken, geen strategieën, geen overleggen, geen antwoorden, hier is geen tijd en zijn geen targets…. Hier zijn wel kleuren, hier zijn wel vragen, hier zijn wel mensen, hier is wel ruimte, hier zijn wel dromen, twijfels en angsten. Ik merkte dat de sfeer zacht werd, ook menselijk en langzaam.

Ik vervolgde met mijn eigen menselijke verhaal, de pijnlijke momenten in mijn leven, mijn twijfels, mijn verdriet, mijn schaamte, mijn eenzaamheid en verloren zelfvertrouwen. En vervolgens de stappen die ik zette om mijn leven te vervolgen, meer aandacht te hebben voor mijn gezin, vrienden en mijzelf. Andere keuzes te maken (op basis van mijn waarden en gestuurd door intuïtie) en uiteindelijk te komen waar ik nu ben. In de tussenruimte.

Het was muisstil, de sfeer was aandachtig, warm, nieuwsgierig en open. Er kwamen vragen en emoties. We vervolgden aan het diner. Ik was samen met zeven mensen die al jaren bij elkaar in het team zaten en ik vroeg ze één voor één naar hun droom.  De antwoorden waren in de trant van: ”Ik wil graag gezond zijn”, ”ik mis mijn vader”, ”ik wil mijn leven graag op orde hebben”, ”ik gun mijn kinderen een betere jeugd dan mijn eigen”, et cetera. Dit gesprek duurde ongeveer twee uur, iedereen deelde zijn dromen alsook twijfels. Het team in de tussenruimte bestond uit zonen en dochters, vaders en moeders, en dus kwetsbare mensen met authentieke emoties. En de tussenruimte maakte het mogelijk om deze te delen.

De mensen waren in verbinding, nieuwsgierig, open en zonder oordeel. Ik had mijn platenspeler bij me en er werden plaatjes gedraaid. De reactie en terugkoppeling van de individuele mensen was oprecht en verwonderd. Wat heb jij een mooie beweging in ons team gebracht, wat fijn om elkaar echt te leren kennen.

Ik reed tevreden terug, de Jaguar was stil, er was klassieke muziek en ik zat in de tussenruimte. Terug naar huis.

Ik geloof dat ik maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

James stapte bij me in. Ik pikte hem op in een nieuwbouwwijk in Leeuwarden, James was net dertig, droeg een beetje alternatieve kleding, had een hippe baard en dito bril. Een soort hipster en beetje nerdy.

We vertrokken richting het noorden, het was een kleurloze dag. James vertelde dat hij vastliep, op zijn werk, in zijn vriendengroep en met zichzelf. Hij maakte zich veel zorgen en wilde absoluut weten hoe het kwam. Zelf kon hij de vinger er niet achter krijgen en was continu bezig te analyseren hoe het kwam.

Hij vertelde dat hij dichtklapte in allerlei situaties en op die momenten heel erg aan het nadenken was hoe hij zou kunnen reageren, hoe hij zich moest gedragen, hoe dat zou overkomen et cetera. Continu was hij bezig om zichzelf te beschouwen en te beoordelen, hij liep helemaal vast in zijn gedachten.

Vroeger was hij een vrolijke en ruimdenkende jongen, die zich niets aantrok van zijn omgeving, eigen keuzes maakte, kon lachen met zijn vrienden. Hij deed wat hij wilde, dacht niet na over hoe zijn omgeving hierover dacht en voelde zich vrij. Hij hield van absurde humor en durfde authentiek te zijn.

Tijdens zijn studie was James bestuurslid van een studievereniging. ”Daar was ik helemaal vrij, regelde mijn zaken op mijn eigen manier en was een soort natuurlijk leider, ik kon mensen helpen en was echt onconventioneel. Heerlijk!”

Na zijn studie ging hij werken, dit was serieus, klanten, processen, collega’s, targets et cetera. James verloor zijn humor, zijn kleur en authenticiteit en ging zich formeler gedragen. Zijn eigenheid en daarmee zijn kracht mocht er niet meer zijn.

Ik vond dat ik normaal moest doen, het was tenslotte een zakelijke omgeving en de klanten willen serieuze oplossingen.

Maar ik wil geen kleurloze figuur zijn, ik wil geen zinloze gesprekken voeren en soms heb ik onconventionele ideeën en oplossingen maar ik denk dat klanten dit niet accepteren, ook mijn collega’s begrijpen het vaak niet.  Hij maakte lastig oogcontact en stotterde een beetje.

”Heb jij humor?” Vroeg ik. ”Wat vind jij dan goede grappen en hoe deed je het dan vroeger.” Hij kreeg een grote lach en een guitige kop. ”Man, ik vind Hans Teeuwen helemaal te gek. Zo vet hoe hij de grenzen opzoekt. Geniaal.” Ook was hij enthousiast over een Amerikaanse stand-up comedian. Hij straalde, begon sketches na te doen en de energie spatte de auto uit. Ik daagde hem verder uit. ”Ik weet zeker dat je niet uit de auto durft te stappen en aan die mevrouw de weg naar Moskou durft te vragen.”

STOP THE JAG, brulde James met een Oost Europees accent. Madam, madam, speak little English, need help….. James ging helemaal los, ik hoorde zijn stem en zag zijn gebaren. De dame was verrast en probeerde echt te helpen, maar ze vond het ook een beetje vreemd. James speelde geweldig en straalde. Na een paar minuten zei hij tegen de dame….ziet u daar de camera? U bent in BananaSplit!

Hij stapte in, ik had tranen gelachen en keek hem aan……Arno, fuck, ik kan het weer!  Dit is wie ik ben, hoe ik wil zijn, vet!

Dit Bloeigesprek vond vorig jaar plaats, ik heb James afgelopen half jaar gecoacht en hij voelt zich weer vrij, maakt weer grappen en klanten lopen met hem weg.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

Deze week zat Giel (met Panda)  bij mij in de auto, ik bracht hem naar oma en opa. Giel is 8 jaar en is mijn zoon. Samen met Jonas (12) en Crijn (8, tweelingbroer Giel) vormen ze een prachtige club. Er ontstond een onverwacht Bloeigesprek.

Giel vroeg me ‘Papa, wat voor werk doe jij eigenlijk en waarom stappen er vaak mensen in jouw Jaguar?‘ Ik begon hem te vertellen over mijn eigen zoektocht, mijn ervaringen en huidige werk.

Vijf jaar geleden werd ik ziek, ik vond mijn werk niet zinvol, ik verzorgde oma en jullie waren net geboren en zorgden ervoor dat ik niet veel kon slapen. Door deze combinatie werd ik ziek. Toen ik beter was ben ik gestopt met zinloos werk en ben ik gaan doen wat ik het leukste en meest zinvol vind. Nu help ik dagelijks mensen die vastlopen tijdens hun leven (net zo als ik toen). Soms zijn dat relatieproblemen, soms problemen met gezondheid of met het werk bijvoorbeeld.

Giel vervolgde: ‘Maar waarom weten de mensen het dan zelf niet? Ze kennen zichzelf toch het beste? Ik weet precies wat ik leuk vind, ik hou van voetbal. Later ga ik bij Ajax voetballen.’

Tegenwoordig wordt er zoveel van mensen gevraagd tijdens hun leven dat ze het soms niet meer weten. Vaak passen mensen zich te veel aan om in het systeem, groep of organisatie te passen terwijl dat niet hun natuurlijke rol is. Bovendien wordt hun beeld van de mogelijkheden gevormd door deze omgeving waardoor hun eigenheid en zelfvertrouwen afneemt, mensen bang zijn om keuzes te maken en vervolgens ongelukkig worden. Tenslotte kunnen ze dan ziek worden.

Giel wederom: ‘Maar hoe weet jij dan wat zij moeten doen?’

In de mensen zelf zit de oplossing, maar vaak kunnen ze daar dan niet meer bij. Mijn rol is dan vervolgens de mensen te helpen bij het terugvinden van hun waarden en bijbehorende keuzes. Door ze veiligheid te bieden en moedig te maken kan ik ze helpen. Ik doe dat door met mensen in gesprek te gaan, goede vragen te stellen en ze goed te observeren om te zien hoe hun lichaam spreekt. Tenslotte breng ik mensen in beweging en zie dat ze belangrijke keuzes maken waardoor ze gelukkiger worden.  Uiteindelijk help ik ze het leven te leiden dat ze het liefste willen.

Giel tenslotte: ‘Dus eigenlijk ben je gewoon een levensverbeteraar………….‘

Tja, ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.

Het was grauw, het miezerde en ik pikte Olaf in de provincie op. Hij had het Bloeigesprek onder de kerstboom gekregen van een vriend. Olaf was midden veertig en een beetje vlak. Ik vertelde hem over mijn burn-out en nieuwe koers met Bloei!. Hij luisterde actief en leek onder de indruk. Tegelijkertijd werd hij telkens onrustiger merkte ik.

We reden door de polder, het was mistroostig en midden tussen de suikerbietenvelden zette ik de auto stop. Ik merkte dat hij afwezig werd.  Ok Olaf, vertel op, was is jouw verhaal…..waarom heeft Bram (zijn vriend) jouw dit cadeau gedaan.  Hij keek verschrikt en begon een beetje te stamelen. Nou eh, tja, nou ja het valt eh, ik weet het eigenlijk niet echt..

Olaf begon te vertellen over zijn leven, huisje, boompje, beestje, een mooi gezin met twee pubers en weinig veranderingen. Ik ben al ruim twintig jaar met mijn vrouw, en we hebben het goed hoor, maar….hoe moet ik het zeggen. Het is allemaal zo gewoon en netjes. Na zijn MBO studie was hij gaan werken in de financiële sector, vervolgstudies gedaan, zijn huidige vrouw leren kennen en zo in een keurig leven gerold.

Vorig jaar op een barbecue liep ik een leuke vrouw tegen het lijf, we raakten aan de praat, ze was geïnteresseerd in me en na een geweldige avond eindigde ik (als een puber) zoenend in een portiek. Sindsdien spreken we regelmatig af…. Olaf werd energiek en zijn ogen straalden toen hij over haar sprak. Maar ik weet dat het niet kan en wil mijn gezin geen pijn doen, maar ik ben in de war en weet niet wat ik moet doen….

Het voelt als een verboden situatie, ik zit in een kooi die comfortabel is, en als ik met haar ben dan voel ik me levend, weer jong, geweldig eigenlijk. Maar het kan zo niet doorgaan, ik word ongedurig en raak gestrest. Bovendien mag het niet…..Olaf brak en begon te huilen.

Ik luisterde naar zijn relaas, zag zijn verdriet en geluk tijdens het gesprek. Het was een soort spaghetti, het ging alle kanten op, hij schakelde continu tussen ratio en emotie en probeerde de spaghetti te ontwarren. Wat ik mooi vond was dat het gesprek zowel serieus was, verdrietig als ook hilarisch. Samen hebben we enorm gelachen, bijna tot tranen toe.

Tijdens het gesprek stonden we in de grijze polder tussen de zwarte suikerbietenvelden, de ruitenwissers hadden de hele tijd aangestaan, de sfeer was bijzonder en toen ik op de klok keek hadden we ruim anderhalf uur in de polder gestaan. Het was een emotionele waterval. Hij was maar blijven doorpraten en ik deed feitelijk niets behalve nieuwsgierig zijn, hem prikkelen en zonder oordeel aandacht voor hem hebben.

Toen we verder reden keek hij me aan met een opgeluchte blik, dankjewel Arno, het heeft me enorm goed gedaan!

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken…

 

Hans stapte in de Jag, een rustige en netjes geklede vijftiger die me vriendelijk groette. We reden weg en ik vroeg hem waarom hij het Bloeigesprek doorgegeven had gekregen van zijn vriend.

Ik denk dat ik het wel weet Arno, het gaat niet goed met me. Er komt niets uit mijn handen, ik ben kortaf en heb weinig energie. Ik vind het moeilijk om erover te praten en wil gewoon weer de oude zijn. 

Zijn jongere collega was zijn manager geworden, zijn kinderen werden zelfstandig en zijn vrouw had allerlei clubjes. ”Dus het is nu duidelijk dat je een sukkel bent”, zei ik (ik besloot de provocatieve aanpak) Hans keek verrast. ”Toen je instapte zag ik het al, ik dacht daar is weer zo’n sukkel die stilstaat terwijl de wereld om hem heen doordraait, je bent waardeloos geworden en afgeschreven.”  Dat is precies hoe ik het voel….zei hij.

Ik provoceerde verder: Na je vijftigste wordt alles moeilijker en wordt je zwakker, ook geen seksleven meer zeker, en al die ICT ontwikkelingen gaan ook wel heel erg snel, nog ff kruipen tot je pensioen en dan lekker… MAAR DAT IS NIET WAT IK WIL!

Hij begon te vertellen over zijn achtergrond, was degelijk en oud-Hollands opgevoed, niet lullen maar poetsen, als je ziek bent lig je in bed, van hard werken is nog nooit iemand minder geworden, dat dus… Hij was vroeger heel creatief en zeer muzikaal, maar mocht van zijn vader niet naar het conservatorium, daar kun je geen boterham mee verdienen. Dus een studie rechten, een prima carrière en uiteindelijk manager bij een grote dienstverlener. Maar hij was nu lusteloos en voelde zich waarde(n)loos.

Vertel eens over vroeger? Wat voor instrument speelde je dan? Ik was een leergierige en creatieve jongen, dol op muziek en tekenen. Ik ging piano spelen en was er heel goed in, zat in de schoolband en studeerde moeiteloos, man wat was ik graag naar het conservatorium gegaan! Ik was echt samen met anderen aan het muziek maken en ook aan het creëren met mijn tekeningen! Hans veerde helemaal op, ik motiveerde hem nog verder en hij glunderde en vertelde enthousiast.

Energie stroomde, Hans was weer even terug bij zijn passie en creativiteit. Toen hij even stopte met praten keek ik hem aan en zei: Hans, muziek maken en creëren is voor jouw van levensbelang! Kijk nou eens naar jezelf en voel de energie. Uit zijn verhaal maakte ik op dat zijn waarden dingen waren als: verbondenheid, creativiteit, hartelijkheid, saamhorigheid…. En in zijn huidige leven was dit nauwelijks meer in beeld. Toen ik dit benoemde bleef hij een moment stil en toen zei hij:

Jeetje Arno, ik heb hier zo lang niet meer aan gedacht, ik voel weer hoe het was, wat heb ik dat gemist, hoe ben ik dat zo kwijtgeraakt?

Hans was een beetje beduusd toen hij uitstapte en tegelijkertijd ook heel vastberaden: Ik ga weer spelen!

Ik reed huiswaarts, het was prachtig helder weer in een prachtig Gaasterland. Langzaam liet ik het gesprek de revue passeren. In Hans herkende ik mijn eigen verhaal, vastlopen in een systeem en je eigen waarden uit het oog verliezen waardoor energie opraakt en zelfvertrouwen verdwijnt. Het hervinden van deze waarden en weer durven doen is goud waard.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

 

Deze keer pikte ik Hans op, productiechef in de zware industrie, een grote vent, stoere kleding, ruig, met rauw taalgebruik, onrustig in bewegingen en met een vriendelijk gezicht. Ik ben niet voor niets bij je ingestapt Arno. Sinds enige tijd zit ik thuis en kan momenteel niet werken.

Hans was opgegroeid in een mannenwereld, was na zijn MTS diploma gaan werken en zijn in zijn omgeving werd veel afgegeven op anderen in de maatschappij. Hij was omgeven door eenvoudige, hardwerkende mensen die niet veel verder keken dan hun eigen context.

Hij vertelde dat hij moeite had een goede balans te vinden in zijn huidige leven. Een jong gezin, vrouw met enige ambitie en zelf veel aan het werk. Tijdens zijn werk had hij een paniekaanval gekregen in de fabriek, en durfde niet meer naar huis te rijden. Eenmaal thuisgekomen direct naar de huisarts gegaan die hem de diagnose overspannen toebedeelde.

Hans zat nu drie maanden thuis, hij knapte op en merkte dat hij zich moeilijk kon concentreren. Eigenlijk wilde hij wel weer aan het werk, thuiszitten en ‘niets doen’ maakte hem rusteloos en gaf hem geen voldoening. Tijdens het gesprek vertelde hij over zijn liefde voor mensen, vroeger deed hij veel vrijwilligerswerk en was altijd bereid zwakkeren in de samenleving te ondersteunen. Hij werd zacht toen hij over dat verleden sprak.

Tegelijkertijd bevond hij zich nu in een ruwe wereld, veel lawaai in de fabriek, productiewerkers, mannenwereld, en niet ongevaarlijk in de fabriek. Ik voelde dat hij zich staande moest houden en een rol speelde in deze omgeving. Hij vertelde over zijn werk, het gemak waarmee hij dat deed en zijn kennis van het productieproces. Na enige tijd viel me op dat wát hij vertelde niet overeenkwam met hoe hij het verwoordde. Zijn taalgebruik was grof, nonchalant (alsof het niet interesseerde) en ook een beetje onverschillig. Maar de laag onder zijn verhaal, wát hij zei was heel slim, betrokken en waardevol. Hoe verder het gesprek vorderde, hoe meer ik in de gaten kreeg dat Hans een ongelooflijk slimme en analytische vent was, wiens interesses veel verder gingen dan die in zijn omgeving, maar hij paste zich aan en had een vreemd zelfbeeld.

Ik zei: Neem jij jouzelf wel serieus Hans? Volgens mij heb jij geen idee waartoe jij in staat bent…

Hans keek me aan. Ik begon hem te vertellen wie ik zag, namelijk een zeer intelligente en betrokken man. Die geïnteresseerd is in de mens en de kern. Iemand die processen en grote machines kan lezen en verregaande interesse heeft in techniek. Ik vroeg hem of hij wel eens iets van Leonardo da Vinci had gezien, toen begon hij enthousiast te vertellen, hij wist er heel veel vanaf. En ik bemerkte dat zijn onrust verdween. Het gesprek dat wij voerden maakte een oorspronkelijke passie in hem wakker, er ontstond ruimte voor een wereld waarin hij lang niet meer was geweest en zijn authenticiteit kreeg vorm.

Aan het einde van de rit was hij overtuigd dat hij weer een studie wilde gaan oppakken, zijn energie was veranderd en mijn gevoel was dat zijn overspannenheid (mede) werd veroorzaakt doordat hij zijn talent niet gebruikte. Deze productiechef, ruige stoere man met een grof taalgebruik wil ik over twee jaar graag weer tegenkomen. Ik geloof dat hij dan meer zelfvertrouwen en plezier in het leven heeft dan ooit tevoren.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken….

Het is nu de vierde dag na mijn stemband operatie. Hierdoor heb ik momenteel ‘stemrust’ zoals dat heet. In mijn geval twee dagen totaal spraakverbod en dan nog vijf dagen minimaal stemgebruik. Dat is best raar. Maar geeft gelegenheid tot het schrijven van een nieuwe blog.

De eerste twee dagen gingen op zich goed, zeker met mijn gezin om me heen was ik alert op het niet mogen praten. Ik maakte gebruik van een app (spraak assistent) en pen en papier. Toen ik alleen was en beetje ging rommelen begon ik tegen mijzelf (niet in mijzelf) te praten en toen ik iets liet vallen riep ik heel hard *&%! Gek genoeg was het moeilijker stil te zijn in mijn eentje dan met anderen om mij heen…ik moest denken aan Marijn.

Bij zijn kantoor pikte ik hem op voor een Bloeigesprek. Hij stapte in en slaakte een hele diepe zucht en stak direct van wal. Pfffff, Hoi Arno, ik ben Marijn. Man wat een dag weer, eerst thuis enorm gedoe om mijn meiden in het gareel te krijgen. Racen om op tijd op school en BSO te komen, op kantoor drie besprekingen en ben geen stap verder met wat ik wilde doen vandaag. Je komt op het goede moment. Ik besloot uitermate opgewekt het gesprek in te gaan en hem een provocatieve rit cadeau te doen.

Marijn is eind dertig, vader van drie dochters en is manager bij een grote verzekeraar. Hij vertelt me dat hij al een tijd niet lekker in zijn vel zit, de drie meiden vragen veel tijd en ruimte waardoor zijn eigen tijd in gedrang komt en hij kan niet goed met zijn nieuwe baas overweg. Bovendien komt hij niet tot het realiseren van zijn zakelijke ambities en dit zat hem erg dwars. Het lijkt wel alsof ik nergens echt tijd voor heb, alles doe ik half en ik vergeet soms simpelweg zaken. Dit gebeurt in mijn werk en ook telkens vaker thuis. En ik geef alles wat ik heb….

Hij is een typische pleaser, lost alles op voor zijn omgeving en loopt zijn benen onder zijn lijf vandaan voor gezin, relatie en baan. Maar langzaam wordt het allemaal teveel en hij begint te kraken, echter opgeven is geen optie dus daarom houdt hij het met kunst- en vliegwerk in de lucht. Ik besloot tot provocatie en zei: Marijn, wat is eigenlijk jouw probleem, iedereen in jouw gezin kan haar leven leiden doordat jij alles faciliteert en op jouw werk ben je graag gezien omdat je iedereen helpt, er zouden meer mensen zoals jij moeten zijn… Hij keek me niet begrijpend aan. Ik deed er nog een schepje bovenop: Ik vind het eigenlijk schandalig dat je zo klaagt, je hebt een prachtig gezin, mooie baan als manager bij een solide verzekeraar, fijn salaris en dan zo lopen zeuren….er zijn mensen die… Op dat moment brak hij me af, (gelukkig had hij geen stemband operatie gehad) want hij verhief zijn stem en brieste..

Hou op, ik kan niet langer, ik wil niet meer voor iedereen de kastanjes uit het vuur halen om vervolgens weer bij een of andere f*cking vergadering aan te moeten sluiten om die baas van mij te redden. En die meiden denken ook dat ik een of andere schoonmaker ben die alle rotzooi voor ze opruimt. Ik ben moe en wil ook tijd voor mijzelf! Ik doe ook maar gewoon mijn best…

Ik stopte de auto, keek hem aan en deed de ramen open. Marijn leek verslagen en uitgeput, toen hij naar me op keek zag ik ook een soort verbazing bij hem. Tjezus Arno, dit had ik niet zien aankomen, sorry man… Ik complimenteerde hem met zijn openheid en duidelijkheid en vroeg hem waarom hij geen nee durft te zeggen. Omdat ik bang ben dat ik anderen teleurstel, was zijn antwoord.

We vervolgden de weg alsook het gesprek, maar iets was voor hem heel duidelijk geworden en het was prachtig te zien met welke emotie dit werd verwoord. Na twee uur waren we weer bij zijn kantoor en hij stapte nog een beetje verbaasd uit…..Tjezus Arno, dankjewel man!

Marijn is ook al langere tijd verbaal out of office, hij doet veel dingen tegen zijn eigen zin en waarden in. Hij durft dit echter niet te verwoorden om anderen niet teleur te willen stellen, ten koste van zijn eigen welzijn. Hij legt zichzelf een soort ongewilde stemrust op. Zelf leer ik telkens beter mijn eigen koers te volgen en te zien dat je mensen niet teleurstelt als je nee zegt maar juist richting en energie geeft.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken (als mijn periode van stemrust weer over is;-)

Met vrolijke groet,

Arno

Als je wordt geboren ben je helemaal zoals je bent. Je zintuigen, lichaam, hart en brein zijn op elkaar afgestemd, uiteraard ontwikkelen ze zich gedurende de tijd, maar de natuurlijke functies en signalen werken optimaal. We ademen met de buik, we gillen als we boos zijn, eten als we honger hebben en we leren door te doen. Bovendien gaan we rusten als we moe zijn. We zijn in een natuurlijke ontspannen en creatieve staat. Ons lichaam, hart en brein werken optimaal samen en geven signalen op momenten dat we over onze eigen grens gaan en daar luisteren we naar.

Vervolgens horen we van onze ouders dat we niet zo moeten gillen, leren we op school dat we stil moeten zitten tijdens het leren, leren we in de kerk hoe we een goed mens zijn, leren we dat we op bepaalde tijden moeten eten en dat we moeten nadenken voordat we iets doen. We moeten nog even doorzetten als we moe zijn. We moeten verstandig zijn en normaal doen. Ons natuurlijk kompas van emoties en intuïtie laten we los en we schakelen over op ons verstand. We worden in de kiem gesmoord.

Heel veel van de Bloeigesprekken gaan hierover. Aangeleerd gedrag, gestuurd door een norm of systeem, zorgt voor een heel groot deel van de problemen waar mensen op latere leeftijd tegenaan lopen. Gedurende het leven leren we te leven naar normen (van anderen) ten koste van ons eigen gevoel en onze eigen waarden. We zijn te ver geraakt van onze eigen natuur, en die zit verdomd vernuftig in elkaar.

Het is pijnlijk om te zien hoever we af raken van deze natuurlijke duidelijkheid en telkens meer conformeren aan normen, systemen en verwachtingen van buitenaf. Het veroorzaakt veel stressklachten, burn-out en vermoedelijk ook fysieke klachten.

Tijdens Bloeigesprekken en coaching reizen we naar de oorsprong van instappers en coachees. Eigenlijk bij het zaadje in de mens. En dat is gelukkig nog dichterbij dan het lijkt. Alleen om daar te komen moet je (gek genoeg) buiten de gecreëerde comfortzone van de mens, en dat is buitengewoon. Daar zijn de oorspronkelijke waarden, aangeboren talenten en intrinsieke motivatie. Het is waanzinnig om te zien wat er gebeurt als je daar naartoe gaat, de natuurlijke oorspronkelijke kracht wordt zichtbaar, zelfvertrouwen groeit en er ontstaat moed om deze natuurlijke weg in te slaan.

Buiten deze comfortzone mag je je eigen koers varen, gek doen, eten als je honger hebt, niet conformistisch zijn en meer doen (in plaats van denken). De natuurlijke kracht wordt aangesproken, de goede energie komt vrij en de kwetsbare krachtige mens ontkiemt.

Mijn burn-out leerde me dat mijn eigen waarden ondergesneeuwd waren, de norm, verwachtingen en systemen bepaalden mijn gedrag en succes. Ik was ook in de kiem gesmoord. Momenteel volg ik mijn eigen waarden en natuurlijke talent. Mijn motivatie is om mensen en organisaties wakker te maken en te helpen bloeien vanuit oorspronkelijke kracht. Hierdoor krijgen mijn eigen zaadjes water, ruimte en licht en tot mijn vreugde zijn deze volop aan het ontkiemen! De coachingpraktijk groeit, de Bloeigesprekken zijn mooi, de blogs worden goed ontvangen en verschillende samenwerkingen vertonen voorzichtige succesjes.

Tenslotte is er een prachtig logo ontkiemd.

Ik pikte Henk op bij een prachtige verbouwde boerderij aan het water. Voor mij was het een onbekende stek, landerijen, Friese koeien en water. Het landschap was aan het ontwaken.

We begroetten elkaar,  hij was joviaal, energiek met een krachtige stem en ferme handdruk. Ik heb er zin in Arno, waar gaan we naartoe? vroeg hij. Ik startte de motor en reed weg, over een boeren landweg met betonnen platen, letterlijk tussen de koeien door en de wegtrekkende mist.

Ik vertelde Henk over mijn burn-out en stelde me kwetsbaar op. Hij leek geraakt, maar vervolgde het gesprek over zijn succesvolle bedrijf. Hij handelde in producten voor de agrarische sector en ging hiermee Europa door. Hij verdiende hier goed aan, was enthousiast en genoot.  Hij vertelde gedreven en was zacht op het moment dat hij over zijn vrouw en kinderen sprak.

Vertel eens over jouw ouderlijk gezin, vroeg ik.  Hij vertelde over zijn ouders, zus en broers. Zij hadden een veeboerderij in Gelderland en hij memoreerde in warme woorden over zijn jeugd tussen zijn koeien. Hij vertelde dat ze nooit op vakantie gingen, dat ging niet vanwege de koeien, maar dat wilde ik ook niet. Ik wilde bij mijn koeien zijn, ik kende ze allemaal. Ik vroeg hem of hij de boerderij niet had kunnen overnemen en toen verstrakte hij. Daar wil ik liever niet over praten, zei Henk, dit heb ik nooit met iemand gedeeld. Het zat hem duidelijk heel erg dwars en na enige provocatie van mijn kant begon hij te vertellen.

De beesten waren alles voor me, ik voelde me heerlijk op de boerderij en wilde niets liever dan daar zijn. Ik kon goed leren, ging naar de hogere landbouwschool en kreeg daarna een goede baan aangeboden. Mijn carrière liep goed, mijn broers konden minder goed leren en begonnen bij de koeien. Dat vond ik prima op dat moment. Op een gegeven moment belde mijn vader me op en vroeg me naar huis te komen. De boerderij ging naar mijn broers, de contracten waren opgesteld en ook ik moest tekenen om afstand te doen. Ik was stomverbaasd en overrompeld. Er was niets overlegd en werd voor een voldongen feit gesteld. 

Mijn vader is ook de opa van mijn kinderen, dat wil ik ze niet ontnemen. Maar we hebben het er nooit meer over gehad. Zelf kom ik nooit meer op de boerderij, dat kan ik niet.

Toen hij verder vertelde over de huidige situatie ontstond er een kil beeld, de warmte van de jeugd was verdwenen, de verplichte verjaardagen werden gevierd, maar de spanning was altijd daar. Zijn vader werkte nog op de boerderij die nu door zijn broers werd gerund. Hij was bijna tachtig. Ik vroeg hem wat hij nog met zijn vader wilde delen en bespreken. Ineens leek hij vermoeid, ik weet toch al wat hij zegt en niet naar me wil luisteren. Er was geen verbinding meer. Dus we hebben het er maar niet meer over….

Ik was echt geraakt door zijn verhaal en reed onder de indruk naar huis. Ineens begreep ik waar de term ‘over koetjes en kalfjes’ praten vandaan komt. In boerengezinnen wordt er niet over emoties gepraat, maar over koetjes en kalfjes…

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

Ik denk dat ik ruim honderd bloeigesprekken heb gevoerd de afgelopen anderhalf jaar. De passagiers waren tandarts, student, oma,  net gescheiden, werkzoekend, manager, docent, crimineel, puissant rijk, directeur, weduwnaar, huisvrouw en ernstig ziek. Dus een (redelijke) weergave van de samenleving in alle leeftijdscategorieën.

De gesprekken hebben me enorme rijkdom gegeven, ongelooflijk veel verbinding met volslagen onbekenden en heel veel inzicht. De gesprekken gingen veelal over systeemwereld versus menswereld, maskers versus kwetsbaarheid, plastic versus puurheid en dromen versus moeten. Al deze gesprekken gaan over de (eigen)waarden van mensen en het gevecht om daarbij te blijven en niet mee te gaan in de systemen, normen, mores die de buitenwereld van je verlangt.

Tijdens mijn opleiding tot Co-Active coach heb ik veel geleerd over pijn of stress die ontstaat bij mensen. Daarbij is uitgangspunt dat mensen een vervullend leven leiden indien ze hun waarden volgen, en bewuste keuzes maken om daarvan af te wijken. Indien je een leven leidt dat teveel afwijkt van jouw waarden ontwikkel je stress, ziekte of andere ongelukken. Een vervullend leven is niet per se een makkelijk, gelukkig of pijnvrij leven, maar het is wel het leven dat je zelf kiest en de consequenties bewust aanvaard. En dit is niet eenvoudig: ‘Living your values is a radical act’ is een veelgebruikte zin tijdens de opleiding.

Als ik terugkijk naar de mensen die naast me in de Jaguar zaten en hun pijn met me bespraken durf ik te stellen dat bijna al deze pijn word veroorzaakt doordat mensen hun waarden overschrijden ten gunste van de buitenwereld, en ten koste van henzelf. Bovendien waren ze hier ook nog eens boos over op zichzelf, waardoor het nog meer gedoe veroorzaakt.

Wat ik mooi vind is dat tijdens de gesprekken mensen meer inzicht krijgen in hun waarden alsook het belang daarvan. Ze beseffen hoe belangrijk het is om deze waarden weer serieus te nemen en wat de impact is wanneer deze bewust of (veelal) onbewust systematisch worden overschreden. De uitnodiging aan de passagiers is ook vaak om deze waarden in kwetsbaarheid met de omgeving te delen (dit is serieus spannend) maar veelal resulteren deze stappen in begrip van de omgeving en vaak bevestiging. Zo nu en dan loopt het stroever of leidt het tot verwijdering van (een deel van) de buitenwereld, maar dan is men trouw aan zichzelf en niet meer aan de verwachtingen die hen opjaagt.

Ik wil alle passagiers bedanken voor hun openheid, kwetsbaarheid en prachtige levensverhalen. Deze inzichten hebben mij gesterkt in het volgen van mijn eigen waarden. De lijn voor mij is dat ik een goede vader, echtgenoot en vriend wil zijn en moeiteloos mijn werk kan doen.  Het is inderdaad niet altijd makkelijk om de waarden te leven, ik ben niet continu gelukkig of pijnvrij, maar het is wel wat mij vervult.

Ik denk dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken….

Met vrolijke groet,

Arno