Auteur: Arno

Momenteel is er (terecht) veel aandacht voor de zogenoemde plastic soep in de Oceanen. Zelf heb ik een enorme hekel aan plastic, ik houd van puur, echt en authentiek. Dat geldt in zowel de letterlijke als figuurlijke zin. In mijn leven probeer ik zoveel mogelijk plastic te vermijden.

Ik heb nóg een plastic soep ontdekt, soep van plastic mensen. Daar zijn er ook veel te veel van. Sterker nog, ik ben bang dat we allemaal een laagje plastic op onze huid dragen. De maskers, het zeker weten, het gewenste antwoord et cetera. Zeker in sociale situaties gebruiken we allemaal onze plastic hulpmiddelen om bij de groep te horen of er niet buiten te vallen. En juist later in ons leven verlangen we allemaal terug naar eigenheid en authenticiteit.

Volgens mij zit het als volgt: we worden geboren als authentieke en krachtige mensen die op zichzelf kunnen vertrouwen. We kennen de oplossingen, manieren en de juiste aanpak om onze doelen te bereiken en eigen keuzes te maken. Al snel leren we dat onze manier niet altijd de manier is zoals het hóórt, van onze ouders, op school, met vriendjes en vriendinnetjes. Daarom passen we ons gedrag aan en creëren plastic. We merken dat het werkt, we horen erbij als we ons aanpassen. Sterker nog, we creëren nog meer plastic door bijvoorbeeld stoer te doen, grappig te zijn of leugentjes te vertellen waardoor we aandacht en aanzien krijgen. De groep accepteert ons en onze identiteit wordt telkens meer een rol. Deze rol spelen we veelal in sociale privésituaties als in de organisatie waarvoor we werken of waar we de baas zijn. Dus plastic werkt!

Bovendien, in het huidige social media tijdperk waarin we onze mooiste foto’s tonen en de prachtige etentjes, kinderfeestjes en reisjes met de wereld delen laten we zien hoe geweldig het met ons gaat. Totdat we last krijgen van onze plastic huid. We gaan twijfelen over onze echtheid, eigenheid en zelfs zingeving.

Tijdens mijn Bloeigesprekken doe ik mijn best om mijn eigen plastic huid weg te laten, oprecht en nieuwsgierig te zijn en me kwetsbaar op te stellen. Ik zie tot mijn vreugde dat anderen dat vervolgens ook doen. Dus de mensen die schijnbaar zonder problemen door het leven gaan (plastic) tonen hun puurheid en kwetsbaarheid in de Jag. De transformatie is prachtig, het masker gaat af en de mooie mens verschijnt. Bovendien zijn mensen zo dankbaar dat ik de ruimte biedt om de echtheid, rauwheid en schoonheid van hun leven te tonen. Ze durven gelukkig hun plastic weg te nemen en voelen zich weer krachtig en creatief.

Mijn overleden moeder maakte vroeger altijd fotoboeken, op mijn 18e kreeg ik een boek met daarin een foto van een tweejarige Arno. Bloot met een lederen vestje aan. Mijn moeder schreef daaronder: Liever naakt dan namaak. Mijn moeder zag het verdomde scherp.

Liever naakt dan namaak is voor mij nog steeds de kern. Als je jouw eigen kwetsbaarheid toont voel je jezelf poedelnaakt, maar dat doe ik veel liever dan dat ik namaak ben! Mijn lering is dat het werkt, kwetsbaarheid trekt mensen aan en wordt door anderen ervaren als krachtig en authentiek. En zo voelt het ondertussen ook telkens meer.

Dus ook ik strijd tegen de plastic soep, hiermee probeer de de authentieke mens (die uiteindelijk de mooiste en krachtigste is) weer tevoorschijn te toveren.  Ik gun iedereen zijn mooiste, krachtigste en meest kwetsbare zelf. Laten we gezamenlijk de plastic soep opruimen!

Met vrolijke groet,

Arno

Ik reed naar een prachtige plek om Pim op te pikken. Ik arriveerde via een heuse oprijlaan bij een kast van een huis met een aantal blinkende bolides voor de deur. Pim had het zichtbaar goed voor elkaar.  Een kwieke zestiger liep joviaal naar me toe, mooi in de kleren, zongebruind en een stralende lach. Hij complimenteerde me met mijn Jaguar, we stapten in en zoefden door een groot hek het Drentse landschap in.

Na het uitwisselen van beleefdheden nam hij het woord. Het is allemaal niet zo mooi als het lijkt Arno, ik zit al een aantal maanden thuis en ben het helemaal kwijt. Pim vertelde over zijn jeugd, hij kwam uit een eenvoudig gezin en had zijn hele leven moeten vechten, hij wilde gezien worden. Daarnaast was hij een hele zachte en lieve jongen die een ongelooflijk warme familieband had. Hij was opgegroeid met een sterk arbeidsethos en zijn hele leven aan het bewijzen. Pim was nu ruim dertig jaar succesvol ondernemer, samen met een compagnon bouwde hij een prachtig bedrijf op met ruim honderd man personeel. Het ging hem zakelijk voor de wind, hij werkte hard en met veel plezier. Hij genoot van het bedrijf en de context waar hij als DGA zijn rol kon spelen. Hij werd gezien en was een harde zakenman geworden.

Afgelopen jaar overkwam hem een aantal incidenten, zowel op zakelijk als privé vlak werd hij voor grote uitdagingen gesteld. Voor een belangrijk deel was hij hier zelf debet aan. Daar waar hij vroeger altijd explodeerde gebeurde nu het tegenovergestelde. Hij implodeerde en zakte letterlijk als een pudding in elkaar. En hij kroop in zijn schulp, hij nam afstand van de zaak, vermeed zo veel mogelijk sociaal contact en wist niet meer wat hij moest doen. Fysiek en mentaal was hij ineengezakt.

Maar weet je wat het ergste is Arno? De schaamte! Tegen vrienden zeg ik dat ik met pensioen ben en dat het goed met me gaat. Maar ik ben het gewoon helemaal kwijt en durf mijn masker niet af te zetten.

Hij begon te vertellen dat hij verlangt naar een simpel en puur leven. Zonder grote verhalen en gemaakte jovialiteit. Maar een echt leven, met echte vrienden en echte verbinding. Ik ben een zakenman geworden, heb veel ingrijpende beslissingen moeten nemen voor mijzelf en ook voor anderen. Nu heb ik al een groot deel van mijn leven een zekere status en pas nu kom ik er achter wat er werkelijk toe doet. Ik voel me een ongelooflijke loser. 

Ik zag zijn interne strijd tussen vasthouden aan het masker (maar dat echt niet meer willen) en de hang naar de echtheid (en dat niet durven). We hadden een prachtig gesprek gevoerd en nu reden we zwijgend terug. Ik voelde me rijk en vervuld omdat ik met de echte Pim in gesprek was geraakt. Bij het uitstappen gaf hij me een grote knuffel en het was duidelijk hoe waardevol het voor hem was geweest.

Tot slot attendeerde ik hem op Maskerman van Stef Bos. Zojuist ontving ik een berichtje van hem. Hij had het meerdere keren beluisterd, was diep geraakt en schreef dat hij had besloten zijn masker af te gaan zetten!

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken…

 

 

Ik reed op een onbekend terrein, het was onoverzichtelijk en er stonden allerlei spullen. Onder andere een gehalveerd olievat dat als vuurkorf diende….Ik hoorde geschraap, mijn hart sloeg over, ik stapte uit en zag een enorme kras over twee deuren van mijn prachtige Jaguar. Mijn eerste gedachten en gevoelens waren hard en diep en mijn adrenaline suisde door mijn aderen. Na een beetje vegen en wrijven stapte ik in en vertrok. Maar ik had echt pijn.

Nu is het twee weken later en kijk ik toch anders naar de kras. Eerlijk is eerlijk, iedere keer als ik hem zie voel ik het ook een beetje. Maar de metafoor is natuurlijk dat ik dagelijks mensen spreek die een kras op hun ziel hebben veroorzaakt door echtscheidingen, ziektes, verlies van dierbaren of stress. En dat heb je maar te accepteren. Het leven heeft een afslag genomen en daartoe dien je jezelf te verhouden.

Bovendien krijgen mensen met een kras op hun ziel vaak een andere kijk op hun leven, eigen prioriteiten en verhoudingen. Het wordt ook louterend genoemd. Letterlijk betekent dit: door ervaringen een beter mens (doen) worden. 

Het is bijzonder om te zien hoe krachtig mensen zijn. De afgelopen maanden sprak ik een man die kanker heeft, en door de kanker andere keuzes maakt waardoor hij zijn leven meer volgens zijn waarden leeft. Dus zijn kwaliteit van leven is feitelijk verbeterd, maar de kwantiteit verminderd. Maar met een enorme kras op zijn ziel.

Ook sprak ik een man wiens vrouw ongeneeslijk ziek is geworden en hij zijn leven totaal anders moet inrichten. Hij heeft zijn baan moeten opzeggen en spendeert heel veel tijd om zijn vrouw te verzorgen en samen te zijn. Ook hij spreekt uit dit een heel gelukkige periode uit zijn leven te vinden. En ook met een grote kras op zijn ziel.

Tenslotte heb ik zelf een forse burn-out overwonnen. Momenteel maak ik andere keuzes, stel andere prioriteiten en blijf dichter bij mijn waarden. Ik ben een mooiere versie van mijzelf dan voorheen. En ook met een behoorlijke kras op mijn ziel.

Een kras is iets dat nooit meer weggaat en onderdeel van jouzelf wordt. Het is een soort crisis die duidelijk maakt waar het uiteindelijk echt om draait. De kras maakt duidelijk dat je kwetsbaar bent, maar tegelijk brengt het ook enorme kracht in je naar boven. Zelf ben ik oprecht blij dat ik een burn-out heb gehad, die kras heeft me sterker gemaakt, maar de kras op de Jaguar blijft me toch een beetje pijn doen….tegelijkertijd is het ook louterend en maakt duidelijk wat echt belangrijk is in het leven.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

 

 

 

 

Iedere keer wanneer ik in mijn oude studentenstad kom gaat mijn hart weer een beetje open, ik pikte Bert in de stad Groningen op. Een interessante man die kortgeleden met pensioen was gegaan na een boeiend werkzaam leven. Hij functioneerde hoog op de maatschappelijke ladder. Uit zijn verhaal werd duidelijk dat hij met hooggeplaatste dames en heren werkte alsook veelvuldig privé contact had. Maar dat was niet iets waar hij mee te koop liep of interessant vond. Het was gewoon zo.

Hij hield ervan om maatschappelijk betrokken te zijn en was betrokken bij een grote hoeveelheid aan culturele, maatschappelijke nationale en lokale projecten. Dit was al zo tijdens zijn werkzame bestaan, maar ook nu was hij nog volop bezig.  Deze man kon niet stilzitten. Bovendien was hij zeer belezen en had kennis van zeer uiteenlopende zaken.

Ook zijn vrouw had een zeer intensieve baan en een dynamisch leven waardoor hun relatie ondergesneeuwd raakte. Na verschillende luwe huwelijksperiodes besloten ze om te gaan scheiden, er was intussen iemand ingeschakeld die het ging regelen. Bert was zeker van zijn zaak. Totdat Bert zijn vrouw als laatste optie een ”huwelijksvakantie” voorstelde.

Concreet betekende dit dat ze gescheiden gingen leven met alle bijbehorende vrijheden en onzekerheden. En na een jaar zouden ze de balans opmaken. De ontstane situatie maakte dat Bert en zijn vrouw apart gingen wonen en elkaar de vrijheid lieten. Beiden moesten wennen, gingen hun eigen gang en hadden veel tijd om na te denken. Belangrijker was dat ze echt ervoeren hoe het zou zijn om zonder elkaar verder te gaan.

Bert had het idee opgedaan tijdens een gesprek met een landelijk politicus die dezelfde aanpak hanteerde. Het schijnt dat een ”huwelijksvakantie” niet ongebruikelijk is (het was mij niet bekend) en ik vind het een mooi concept.

Na een jaar kwamen Bert en zijn vrouw tot de conclusie dat ze elkaar hadden gemist, dat ze doordat ze uit hun systeem waren gestapt weer veel zuiverder en objectiever naar hun relatie konden kijken en ervoeren ook dat hun wederzijdse vertrouwen stond als een huis. Een goede basis dus om de ”vakantie” na een jaar af te breken en weer samen verder te gaan.

Wat ik hieraan mooi vind is dat een crisis (of disruptie) ook in dit geval weer leidt tot een nieuw perspectief op de situatie. Het is goed om af en toe uit de comfortzone te stappen en met een frisse blik en van een afstand naar de eigen situatie te kijken.

Aan het einde van het gesprek liet Bert mij een voor hem heel speciale plek in de stad Groningen zien, hier was ik nog nooit geweest maar het was een heerlijk rustige en betoverende plek midden in mijn oude studentenstad. Deze historische plek had Bert getransformeerd tot een broedplaats van culturele en maatschappelijke activiteiten. Door zijn inspanningen blijft deze plek bewaard en belangrijker wordt gebruikt. Met trots vertelde Bert dat deze plek in de afgelopen jaren net zo veel was bezocht als de 700 jaren hiervoor.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

 

 

Deze mail ontving ik enige tijd geleden.

”Beste Arno,
Wat een prachtig verhaal in de Leeuwarder Courant. Ik werd vooral gegrepen door jouw ervaring eerst iets naars mee te maken en dat dat maakt dat je daardoor andere keuzes in het leven maak die je anders niet gemaakt zou hebben. 10 jaar geleden kreeg ik kanker, 4 jaar geleden kreeg ik er een 2e bij. Beide zullen nooit meer over gaan. Het gekke is, van beide heb ik geen of nauwelijks lichamelijke hinder. De ziekte beleef je in je hoofd. Haast net als een burn out. Het gevoel verlamd te zijn. Ik hoef het jou niet uit te leggen….En om die “burn out” leefbaar te maken heb ik veel ondernomen en heeft me dit ook veel opgeleverd. Ik heb heel veel keuzes gemaakt die ik anders niet gemaakt zou hebben. Op heel veel terreinen het ik het lot in eigen hand genomen. Ik durf wel te zeggen dat ik erg gelukkig ben, ondanks….Ik vind je concept prachtig. Gesprekken ik de auto. Een ketting waarbij iedere schakel door de voorgaande wordt aangedragen. Mocht de bouw van je ketting ooit haperen, ik heb een mooi verhaal voor je. Dat beloof ik je! Ik wens je veel succes met je boeiende gesprekken en geniet van je mooie auto. Hartelijke groet, Arend”

Afgelopen maandagochtend pikte ik hem op in Drenthe. Een man van midden vijftig die aangaf ”zin te hebben in deze ochtend”. We vertrokken, het was prima weer en we gleden door het mooie Drentse landschap.

Arend vertelde een indrukwekkend verhaal. Hij had zijn leven op orde, een lieve vrouw met twee mooie kinderen. Een fijne baan als huisarts in een grote maatschap. Altijd was zijn leven zonder grote zorgen geweest. Tot ruim tien jaar geleden een vorm van kanker geconstateerd werd. Per toeval werd het geconstateerd. Zijn zorgeloze leven was in één klap voorbij. Ineens was hij kankerpatiënt!

Na onderzoeken, slechte communicatie vanuit behandelaars, frustratie hierover en uiteindelijk behandelingen bleek de kanker onder controle. Maar het zou nooit meer verdwijnen. Na enkele jaren was Arend gewend aan de nieuwe situatie, de sluimerende ziekte, de halfjaarlijkse controles, de bijbehorende spanning en de noodzakelijke aanpassingen in werk en privé leefstijl.  Maar zijn leven ging verder.

Totdat een viertal jaren geleden, wederom bij toeval, een andere vorm van kanker werd geconstateerd. En ditmaal een vorm die vele malen ernstiger was. ‘‘Nou Arno, dan staat je leven potverdomme echt op zijn kop!” De paniek was deze keer veel groter en de impact op zijn gehele leven zou je desastreus kunnen noemen. Dit had grote impact op zijn mentale staat en Arend was gedurende enige tijd richtingloos, raakte onzeker en depressief. Zijn huwelijk hield geen stand en zijn collega’s ”negeerden” hem uit de maatschap. Kortom, zijn privé leven en zijn professionele leven vielen weg.

Opvallend was zijn liefdevolle toon richting zijn persoonlijke relaties en zijn verbitterde toon richting zijn professionele relaties. Hij had veel begrip voor de verandering bij zijn vrouw en bij hemzelf in de relatie, was ziedend richting zijn collega’s. Met enkelen van hen had hij tientallen jaren geleden de maatschap opgericht. En was als een paria behandeld.

Na tien jaar kankerervaring weet ik wel wat de impact is op mijzelf, anderen en mijn prioriteiten. Hierdoor maak ik andere bewuste keuzes. Ik kijk anders naar het leven en mijn eigen rol daarin. Ik leef met een zwaard van Damocles boven mijn hoofd maar ben hartstikke gelukkig!

Arend vertelde me dat hij een andere baan heeft gevonden, een nieuwe spannende relatie en geniet van iedere dag. Hij leeft met een andere horizon, een nieuwe sociale  en professionele omgeving. Bovendien maakt hij andere en veel meer bewuste keuzes. Kortom, een totaal nieuw leven. Fantastisch om te zien dat zelfs wanneer alle pijlers (gezondheid, relatie en werk) onder iemands bestaan wegvallen hij toch in staat is om het leven opnieuw richting te geven, oprecht gelukkig te zijn en ervan te genieten. Arend durft door deze crisis nog dichter bij de waarden te blijven die voor hem belangrijk zijn dan voorheen, en heeft ondanks allerlei negatieve externe invloeden het heft in eigen handen genomen. Wat kunnen mensen toch ongelooflijk krachtig, creatief en flexibel zijn!

Ik ben trots dat mijn aandacht en aanpak wederom zo’n prachtig Bloeigesprek heeft opgeleverd. Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

In oktober vorig jaar ontmoette ik Herman. Sinds enkele maanden zat hij thuis met burn-out verschijnselen. Via een oud collega was hij bij me terechtgekomen voor een Bloeigesprek en zat er totaal doorheen.

Ik begon te rijden en over mijn eigen burn-out te vertellen. De periode van het niet herkennen, huilend in bed, energieloos, geen zin, angstig. Verlies van zelfvertrouwen, van zelfbeeld en geen enkele koers meer durven varen. Verlamd, ziek en geen enkele uitweg zien. Totdat mijn coach Jeroen in beeld kwam.

Herman ademde heel oppervlakkig, knikte instemmend en mompelde dat hij zichzelf hoorde praten. Zijn ogen waren continu vochtig, hij was ongelooflijk kwetsbaar. Toen begon hij te huilen en vertelde hoe herkenbaar mijn verhaal voor hem was, hoe eenzaam hij zich voelde, waardeloos en krachteloos. ‘‘Ik weet het echt niet meer” zei hij, ”maar jouw verhaal klinkt alsof het mijn eigen woorden zijn”.

”Okee Herman, ik ga je helpen”, zei ik. Enige maanden geleden was ik gestart met mijn coachingsopleiding(en). Hiervoor heb ik proefkonijnen (coachees) nodig. Hij werd mijn eerste. Vanaf november ontmoetten we elkaar twee keer per maand en vandaag had ik het afsluitende gesprek met hem.

Tijdens de sessies wisselde provocatief en co-active coachen elkaar af. Deze verschillende stijlen brachten andere energie en dynamiek. De provocatieve aanpak maakte dat Herman enorm kon lachen om zijn situatie waardoor er heel veel relatievering ontstond. De co-active stijl bracht hem meer in contact en bewust van zijn gevoel en lichaam. Wat ik bijzonder vond was dat Herman iedere keer als ik hem zag iets rechter op leek te lopen, zijn zelfvertrouwen groeide.

Van ”ik weet het echt niet meer” naar ”het gaat eigenlijk wel goed”. Herman kreeg weer koers, durfde weer te kiezen en kreeg meer energie. Vandaag ging het ”heel goed” met hem en keken we terug op de afgelopen tijd. Hij vertelde dat hij een nieuwe professionele richting kiest, maakt weer plannen en durft weer te bewegen. Hij is milder naar zichzelf en kan weer oprecht genieten van zijn kinderen, relatie en werk.

”Wat me enorm hielp was jouw eigen ervaring, humor en speelsheid tijdens de sessies. De verandering zat in mijzelf, ik durf weer te leven, laat de consequenties me niet te veel te belemmeren en merk dat ik daardoor sterker ben waardoor ik voor mijzelf durf te kiezen.”

We namen afscheid met een knuffel. Ik was trots op Herman én op mijzelf. Wat ongelooflijk gaaf als je directe impact hebt op het leven van iemand en zo kan helpen uit een burn-out te komen.

Herman keerde terug naar Amsterdam, ik keek uit over het water en dacht ik terug aan mijn eigen burn-out, de onschatbare waarde van mijn coach Jeroen en wat het mij gebracht heeft…..

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

 

 

 

 

 

 

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.

Deze keer reed ik een beetje gespannen naar Leeuwarden. Sjors had contact gezocht, wilde graag een keertje meerijden en mij ‘iets’ laten zien. Bij het maken van de afspraak appte hij dat hij altijd wel kon, hij werkte altijd in de avond. Bovendien bood hij aan een kampvuur te maken….Iets in mij was onrustig en ik kon het niet plaatsen.

Dus ik pikte hem in de ochtend op. Sjors stapte in. Een open man, vlotte babbel maar met een heel ander uiterlijk en referentiekader dan ik. Dat was direct duidelijk. ‘Ik zit even te genieten van deze prachtige kar’ zei hij direct nadat hij was ingestapt. We vertrokken richting een kleine plaats in Friesland, daar wilde hij me iets laten zien.

‘Ik zal het maar direct zeggen, maar ik heb drie jaar in de bak gezeten!’ Ook goedemorgen, dacht ik. En waar gaat dit naartoe? Iets laten zien? Ik was direct nieuwsgierig, geprikkeld en ook alert. Kon ik hem vertrouwen? Ik wist het niet maar wilde het wel. Dus zoals afgesproken vervolgden we de weg.

Hij had het artikel in de Leeuwarder Courant gelezen en was getriggerd door mijn verhaal. Hij vertelde gemakkelijk, over zijn leven voordat hij in detentie kwam, hoe het leven in de gevangenis was, welke mores en codes er zijn en hoe hij bezig was om zijn leven opnieuw vorm te geven. ‘Dat hebben jij en ik gemeen’, zei hij. We hadden beide een crisis gehad en maakte radicaal andere keuzes. Sjors was een slimme en analytische knaap. En ik leerde veel over een wereld die mijlenver weg is voor mij.

Sjors was heel erg eerlijk en open. ‘Ik kon goed stelen en goed babbelen’. Hij vertelde ook dat hij nooit had geleerd welke normen en waarden de meeste gezinnen hanteren. Zijn achtergrond had zijn werkelijkheid bepaald. ‘Vechten, stelen, liegen.’ Dat was voor hem heel gewoon. ‘Tot op een moment dat ik met andere mensen in contact kwam. Daar werd niet eens gevochten. Die waren lief en eerlijk tegen elkaar.’  Toen kwam het inzicht.

We kwamen bij een oude leegstaande fabriek. Hij scharrelde de sleutel ergens vandaan en deed de deur open. Dit moment vond ik toch weer spannend. We gingen naar binnen en vol trots liet hij me het oude woonhuis zien, muf, oude meubels, kleden. Hij bewoog zich makkelijk door het pand, trappetjes, gangetjes en vele verdiepingen. Tenslotte kwamen we in de fabriek, grote ruimtes, ingestorte daken, overblijfselen van een ooit goedlopende fabriek. Bizar!

‘Kom, we maken een vuurtje.’ Sjors was overal en nergens om papier en hout te verzamelen en maakte het vuur aan. Ik stak een sigaar op en hij een sigaret. Ik vroeg hem naar vriendschap, ambitie, relaties, systemen en rolmodellen. Bij het kampvuur en in de zon voerden we een prachtig gesprek. Deze man dacht goed over zijn leven na en had in deze fabriek een nieuwe start gemaakt. Daarom wilde hij het me laten zien. ‘Als ik hier aankom heb ik altijd een glimlach’ Met de eigenaar had hij afspraken gemaakt om te ruimen, spul te verkopen en op deze verlaten plek te kunnen rommelen. Daarnaast werkte hij in een kroeg. Hij had een kleine huurwoning in de stad en was bezig zijn sociale omgeving los te laten en een nieuwe te creëren.

Ik bemerkte zijn trots en terugkerend zelfvertrouwen. Ik voelde hoe warm en eerlijk hij sprak over vriendschappen en relaties. En ik was gefascineerd door zijn transformatie en de kracht die hij had om niet meer terug te keren naar het criminele circuit. Deze man deed zo ongelooflijk zijn best om die tweede kans te pakken. Sjors is een goed mens alleen opgegroeid in een moeizame situatie. Hij kopieerde naar voorbeeld, deed verkeerde dingen, kwam in de gevangenis, kreeg een andere realiteit te zien en maakte daarna zijn eigen bewuste keuzes. Mooi.

Mijn initiële gespannenheid was niet voor niets, maar het was een avontuurlijke en bijzondere ontmoeting waarbij mijn vertrouwen in mensen wederom werd gestaafd.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

 

Vaders en zonen hebben vaak een bijzondere relatie. Over en weer is er trots, samen mannen dingen doen en verwachtingen. Daarnaast is het veelal lastig om de echte gesprekken te voeren, diepe verbinding te maken en kwetsbaar te kunnen zijn. Echter, die behoefte is er wel.

Mijn vader heette Ton en met hem had ik een goede band. In mijn late tienerjaren gingen we jaarlijks een paar dagen samen zeilen. De eerste dag koetjes en kalfjes, en daarna verdieping en verbinding. En iedere keer gebeurden er bijzondere dingen. Dit leidde tot aanvaringen (met andere boten en steigers), gekneusde ribben, mooie avonden in de kroeg en heldhaftige verhalen bij thuiskomst. Maar vooral leidde het tot verbinding en begrip van elkaar. Magnifiek!

We hadden mooie gesprekken al uitkijkend over de Friese meren. We deelden elkaars privé leven, onze successen alsook de pijnpunten. Soms liet hij duidelijk blijken trots te zijn en andere keren kreeg ik een en vaderlijk advies mee. Maar altijd ik voelde zijn vertrouwen.

Met regelmaat heb ik mannen in de auto die het bedrijf van hun vader of ouders overnemen. Of waarbij er verwachtingen rond overname leven. Dit leidt bijna altijd tot moeizame relaties. Zo had ik de gedoodverfde opvolger, degene die de overname misliep en iemand bij wie de overname een gezamenlijke beslissing leek.

In alle drie gevallen liep de situatie uit op een onderkoelde relatie waarbij de vader-zoon liefde het aflegde tegen de onderlinge (niet duidelijk uitgesproken) verwachtingen. Zonder uitzondering zorgde dit voor veel verdriet, boosheid en zelfs het verbreken van de verbinding. En ook in deze gevallen zorgde het masculiene gedrag van beide kanten tot een soort gevecht, een gevecht tussen een vader en een zoon. De vaders (vaak al opa’s) en de zoons (vaak al vaders) lieten elkaar niet meer toe en ook de opa-kleinkind relatie werd hierdoor beladen.

Wanneer ik de mannen vroeg hoe ze het zouden vinden als hun vader nu zou komen te overlijden gaven ze unaniem aan dat ze nog een goed gesprek met pa willen, om het uit te praten of in ieder geval te laten weten dat ze van hun ouwe heer houden. Dus aan alle zoons die dit nog niet hebben gedaan wil ik graag meegeven: DOE DAT!

Alle vaders en zoons gun ik de open armen van elkaar. En het zou helpen als de vaders hun kwetsbaarheden durven tonen, dit schept verbinding, vertrouwen en geeft de zoons het besef dat krachtig zijn niet perse sterk of stoer is. Ook kwetsbaar is krachtig. En aan alle vaders zou ik willen meegeven: WEES MEER MENS EN MINDER VADER NAAR JE ZOON!

Mijn eigen vader is helaas jong gestorven, maar mede door onze zeiltochten heb ik prachtige herinneringen, verhalen en mijn sterke pa ook als een krachtig en kwetsbaar mens leren kennen. Ondertussen heb zelf ik 3 zoons en doe mijn uiterste best om een echt en authentiek mens en goede vader te zijn…..

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.

 

 

 

Het was een waanzinnig mooie ochtend in Friesland. Koeien in een mistig weiland, de zon die opkomt en prachtige zwermen rotganzen in de lucht. Klassieke muziek uit de boxen. Benieuwd wie er instapt vandaag.

Hij heette Bert en woonde op een prachtige plek aan het water. Een mooie woonboerderij, grote auto en een vlot voorkomen. Bij de instap klapte hij in zijn handen en riep: ‘zo, we kunnen!’ We reden het erf af, tussen de weilanden ik begon mijn kwetsbare verhaal te vertellen. Nadat ik klaar was zei hij enigszins beduusd: ‘Dat is een mooi verhaal Arno’

Ik vroeg hem naar het zijne en hij vertelde honderduit over zijn succesvolle bedrijf, internationale partners en goede vooruitzichten. Ik luisterde bewonderend naar zijn stoere verhaal en vroeg hem vervolgens naar zijn kwetsbare verhaal. ‘Daar praat ik liever niet over‘ zei hij geëmotioneerd. ‘Maar ik wel’, zei ik. ‘Kom op’ Toen ontvouwde zich een verdrietig verhaal.

Hij groeide op in Noord Holland, op een boerderij waar zijn ouders een paardenfokkerij hadden. Prachtige beesten die voor de topsport werden gefokt en nationaal en internationaal werden verkocht. Ook werden de paarden daar getraind. Samen met zijn zusje en broertje beleefde hij er een heerlijke jeugd. ‘Mijn vader was altijd aan het werk, mijn moeder ook druk, maar de paarden waren mijn vrienden. Als er weer een paard werd verkocht was ik verdrietig maar ook trots. Ik kende alle paarden en volgde ze als ze wedstrijden deden, man wat was ik trots op ze. We gingen nooit op vakantie, maar dat wilde ik ook helemaal niet, ik wilde bij de paarden zijn!’ De liefde straalde van zijn gezicht.

Bert ging studeren en na zijn studie kreeg hij een goede baan, uiteindelijk stichtte hij zijn bedrijf en werd daarmee succesvol. ‘Waarom heb je de zaak niet overgenomen?’ vroeg ik. Zijn jongere zusje kon niet zo goed leren en ging in de zaak werken, jaren later werd Bert opeens geconfronteerd met het feit dat de zaak aan zijn zusje zou worden overgedragen. ‘Zonder mij echt te betrekken, ik was ziedend! Maar ik wilde er niks meer mee te maken hebben, ze konden het krijgen.’ Koppig als Bert was tekende hij bij de notaris, gaf geen krimp en zei geen woord.

De relatie met zijn ouderlijk huis bekoelde, zowel met ouders als met broer en zus. Mijn kinderen wilde ik opa en oma niet ontzeggen, en mijn ouders hun kleinkinderen niet, maar ik ben nooit meer op de fokkerij geweest. Nu straalde de pijn van zijn gezicht. ‘Kortgeleden is mijn pa plotseling gestorven en we hebben het er nooit over gehad…..’

Familieruzies komen vaak voor. Bijna altijd gaat het over (onuitgesproken) verwachtingen,  voorzichtigheid en dit gecombineerd met een niet zelf gekozen onderlinge band. Iedereen voelt wat er speelt maar durft niet te uiten uit angst iemand te kwetsen en de band geweld aan te doen. Het gesprek wordt niet gevoerd.

Bert kan nooit meer tegen zijn vader zeggen hoeveel pijn hij voelde. Hij weet dat zijn vader dit ook zag en voelde dat dit tussen hen in stond. ‘Goddomme Arno, ik heb zo veel spijt dat ik het niet met hem heb uitgepraat. Het ging mij echt niet om de zaak en ik begrijp dat het een prima keuze was. Maar de manier waarop…..’

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

 

P.S. Voor kwetsbare krachtige mannen die zich wél laten kennen organiseer ik binnenkort een mannenavond.

Vorige week had ik een mooie sessie bij Engbert Breuker in Den Andel. Tijdens het gesprek zei ik ineens ”ik ben soms een soort rijdende biechtstoel”, ik doelde op het feit dat mensen me zoveel toevertrouwen.

Op regelmatige basis gebeurt het me dat mensen mij hun diepste zielenroerselen vertellen, geheimen en verborgen verlangens. In het begin schrok enigszins ik van dit soort ontboezemingen, maar nu ik terugdenk aan die gesprekken en de verbinding die we hadden is het eigenlijk prachtig dat mensen het met me durven delen.

Het leert me een aantal dingen: mensen vertrouwen me, als je zelf kwetsbaarheid laat zien komt het ook terug, de setting met de Jaguar werkt om mensen in een bepaalde stand te krijgen en passagiers ervaren het als een plek waar ze totaal open en eerlijk durven zijn.

En ook merk ik dat mensen enorm gebukt kunnen gaan onder deze gedachten en geheimen. Je ziet mensen letterlijk opgelucht uitstappen, ze hebben iets durven delen, alleen maar een hinderlijke gedachte, feitelijk is er niets veranderd maar toch zijn ze een paar kilo lichter. Dat vind ik miraculeus om te zien.

Het sterkt mij in mijn huidige koers waar ik me aan het verrijken ben met een tweetal coachingsopleidingen. Als coach zorg je ervoor dat mensen het leven gaan leiden wat ze het liefste willen en wat aansluit bij hun waarden. Vaak zie je dat mensen dat onvoldoende doen, en die verlangens of gedachten onderdrukken omdat het niet kan, of niet mag volgens de norm of bijvoorbeeld de buitenwereld. Terwijl hun eigen waarden hiermee geweld wordt aangedaan.

Hiermee wil ik niet suggereren dat het makkelijk is om deze verandering te maken en soms maken de omstandigheden het feitelijk onmogelijk. Sterker nog, het leven leiden op basis van intrinsieke persoonlijke waarden is vaak een radicale stap. We hebben geleerd om ons hoofd te volgen en niet ons hart. Mijn ervaring tot nu is dat mensen het meestal niet aandurven omdat ze de consequenties te moeilijk vinden of in hun comfortzone blijven. Toch komt hier veel onvrede vandaan en doen we niet wat we het allerliefste willen. Wel zou ik iedereen aansporen om eens goed na te gaan welke persoonlijke waarden van belang zijn en op welke manier deze worden geleefd, vaak zul je ontdekken dat de meeste stress ontstaat waar de eigen waarden niet worden gehonoreerd. En vraag je af of dat het dan wel waard is.

De mooiste herinneringen zijn vaak diegenen die eruit spatten, die buiten de comfortzone plaatsvonden en die maar net goed afliepen. Of juist ervaringen die totaal verkeerd gingen maar voor een prachtig verhaal zorgden. Dus het comfortabele leven is soms aan de vlakke kant terwijl het dynamische spannende leven veel prikkelender is (en soms ook pijnlijker).

Hoe zou het zijn als iedereen het leven zou leiden wat hij het liefste zou willen?

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.