Ik ga je zo meteen mijn geheim vertellen, dit waren de eerste woorden die ze zei toen ze enigszins gespannen instapte. Eerlijk gezegd schrok ik van deze woorden en was benieuwd wat de reis zou brengen.
Het was een mooie zonnige dag, ik haalde haar thuis op. De dame was duidelijk geïnteresseerd in kunst en literatuur gezien de inrichting en boekenkast. Hier woonde de dame van ruim zestig jaar. Ze was een ervaren en succesvol onderneemster, eigen bedrijf met meer dan 150 mensen in dienst, een rijk sociaal leven en goede relatie met haar broer en zussen.
Het huis werd bewoond door haarzelf, haar echtgenoot en hun gezamenlijke tienerkind. Dit was haar tweede huwelijk. Uit haar eerste huwelijk had ze oudere kinderen, dat had geen stand gehouden door teveel energie en focus op werk. Maar het was een keurige scheiding geweest en de relaties met ex en kinderen waren nog in stand.
Nadat we vertrokken stak ze direct van wal. Ze werkte al bijna een jaar niet meer, ze kon het niet meer opbrengen. Maar behalve haar man wist NIEMAND in haar omgeving hier de reden van. Tegen vrienden zei ze dat ze aan het afbouwen was, op de zaak was ze niet meer lijfelijk aanwezig (was niet nodig) en zelfs haar broer en zussen waren niet op de hoogte. Ze had de ware reden met niemand durven delen omdat ze zich hiervoor schaamde…
Een van haar kinderen uit het eerdere huwelijk had een zelfmoordpoging ondernomen, hiervoor voelde zij zich verantwoordelijk en was hierna in een burn-out geraakt. Maar ze durfde het niet te delen waardoor ze heel erg eenzaam werd.
Wat gebeurt er met iemand die een prima leven leidt als er een dergelijke gebeurtenis plaatsvindt? Hoe kan het dat ze niet de veiligheid voelt om dit te delen met vrienden en familie? Wat zegt dit over mensen en de maatschappij?
Zij had een enorme angst om het eerlijke verhaal te delen. En ze zat ook enorm klem doordat het geheim telkens groter voor haar werd. Bovendien ontwikkelde ze mentale en fysieke klachten die zij zelf refereerde aan het voorval. Deze succesvolle onderneemster durfde haar kwetsbaarheid niet te tonen aan haar sociale kring vanuit schaamte, angst voor oordelen en zelfs uitsluiting.
Hoeveel vertrouwen hebben we nog in elkaar? Hoeveel verbinding ervaren we nog in de maatschappij? Mij raakt het enorm dat mensen zich niet kwetsbaar durven opstellen vanwege angst. Ik vind het prachtig te ervaren dat ze het wel met mij deelt, haar opluchting te zien en haar het vertrouwen te schenken dat ze het niet alleen met mij zou moeten delen.
Maar toch knaagt het aan me. Mensen hebben behoefte aan verbinding en vertrouwen. De wereld wordt er telkens meer een van wantrouwen, controle en oordelen vellen. Gelukkig is er toenemende weerstand tegen deze klinische wereld, er is veel behoefte aan eerlijkheid en openheid, maar dit vergt moed en zelfvertrouwen.
Zelf heb ik haar gecomplimenteerd met haar moed het met mij te delen en hoop dat ze het zelfvertrouwen hervat zich niet meer te schamen.
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.
Met vrolijke groet,
Arno
De gebruikte personen zijn om privacyredenen gefingeerd.
Wauw, wat mooi verwoord weer en wat een zegen, dat ook deze vrouw die verbinding wel met jou aan durfde te gaan. Maar tegelijkertijd zo verdrietig, dat ze dit voor haar gevoel niet kon delen omdat ze zich schaamde, zich verantwoordelijk voelde waardoor haar geheim steeds groter werd.
Arno, wat mooi, dat je deze mevrouw weer een eerste aanzet gaf tot in dit geval openheid. Jij maakt nu al voor Veel mensen het verschil, dus ga alsjeblieft door met je bloeigesprekken. Het is je op je lijf geschreven?☘️