Mijn beste vriend

In mijn agenda stond een afspraak met een ondernemer uit Groningen. Een man van eind dertig, eigen ondernemer sinds jaar en dag, een bedrijf met ongeveer 20 mensen dat ongelooflijk snel aan het groeien is.

Ik vertelde hem mijn verhaal, mijn burn-out, het overlijden van mijn ouders en één van mijn allerbeste vrienden alsook het effect wat dat op mij heeft gehad.  Waarbij ik emotie niet achterwege liet. Ik presenteerde me dus compleet als mens in al zijn kwetsbaarheid. Het effect op hem was dat ook hij zijn verhaal vertelde…

Hij vertelde me dat hij in allerlei ondernemersclubjes zit, waarin er van elkaar geleerd moet worden, elkaar business wordt toegeschoven en er met elkaar wordt gedeeld hoe succesvol we zijn. Ook vertelde hij me hoe enorm leeg dat toch is, en mijn ervaring is dat veel ondernemers er ongeveer zo over denken.  Op dat soort gelegenheden komen er geen mensen, maar visitekaartjes en functieomschrijvingen met targets. Gezellig!

Deze man begon zijn kwetsbare verhaal te vertellen, overlijden van ouder, hoe weinig bevrediging hij haalde uit winst en groei, hoe hij zich zorgen maakte over zijn kinderen en wat hem bezielde. Kortom, een prachtig mens die zich niet verschuilde achter zijn zakelijk succes. Toen hij uitstapte zei hij: het is net alsof ik drie uur met mijn beste vriend heb doorgebracht. Daarmee was mijn dag in één klap helemaal geslaagd.

Wat is verbinding, welk effect heeft het en waarom willen we dat allemaal zo graag. Omdat mensen behoefte hebben aan geborgenheid en veiligheid. Verbinding ontstaat echter alleen als mensen zich durven te laten zien. Dus wie ze zijn en niet wat ze zijn.  Waarom is dan de eerste vraag die we elkaar als onbekenden op een feestje stellen: Wat doe je? Dat doen we niet om verbinding te maken, en onszelf te tonen, maar om oppervlakkig met elkaar in gesprek te gaan. Doen we dat omdat we de ander niet vertrouwen? Omdat we bang zijn om te tonen wie we echt zijn?

Daar ben ik mee gestopt. En ik raad iedereen aan dat ook te doen! Als ik naar een feestje ga en mensen vragen we wat ik doen zeg ik: Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Dan zijn mensen totaal van slag! Vervolgens ontvouwt er een soort gesprek als: “Maar je weet toch wel wat je doet?!. Nou, eigenlijk niet precies. Maar hoe doe je dat dan? Nou gewoon, ik doe maar wat”. Men raakt in de war, maar is tegelijkertijd zeer geïntrigeerd. Dat is toch ergens raar, als je jezelf eerlijk en kwetsbaar opstelt, weten mensen niet goed hoe te reageren. Dus daarom praten we veelal over buitenkant terwijl onze binnenkant geen aandacht krijgt.

Het oppoetsen van de buitenkant en tegelijkertijd het verwaarlozen van de binnenkant is iets wat we massaal doen. Het gekke is, we weten het van elkaar, roddelen erover, lachen erom en toch blijven we massaal volharden. Als mensen creëren we onze eigen virtual reality en leven hierin. Maar ons hart klopt voor echte mensen, echte verbinding en echte relaties en zeker niet voor de virtuele werkelijkheid.

Ik denk dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

Met vrolijke groet,

Arno