Maar meske, durft ge dat wel?

De Jaguar startte niet zonder meer, het was onder nul, had gesneeuwd en had dus even hulp nodig van een externe accu. Na een kwartier klooien was ik onderweg, om negen uur pikte ik haar op. Deze keer was het een moeder van een eerdere instapper. Na een kop koffie thuis met haar man vertrokken we.

Deze dame was getogen in de provincie, was zeer actief in verschillende sectoren en sociaal zeer betrokken. Prachtige anekdote is dat ze samen met haar man meer dan 20 jaar een duobaan had, beiden werkten ze vijftig procent, de andere helft besteedden ze aan het gezin. Had een carrière die uiteindelijk tot verschillende bestuursfuncties en commissariaten leidde.  We spraken over de rol van de mens in het systeem, hoe systemen leiden tot verwrongen menselijk gedrag en hoe het systeemdenken de menswereld aan het overnemen is. Het was een inhoudelijk prachtig gesprek waarin we elkaar goed konden volgen. Ik was onder de indruk van haar ervaring en de manier waarop ze over besturen en ethiek sprak. Ze was heel eerlijk en bleef duidelijk bij haar waarden.

Bestuurders verliezen het contact met de bedoeling. Het zijn veelal mensen die bang zijn hun positie te verliezen. Ze werken te veel in eigenbelang en onvoldoende in belang van de maatschappij. Het is mijn taak als toezichthouder het morele kompas te bewaken, te zorgen dat de middelen op de juiste manier worden aangewend.

We kwamen bij toeval uit bij Westerbork, liepen door het besneeuwde bos langs het voormalig kamp. Hier staan palen die de aantallen mensen aangeven die op een bepaalde datum zijn gedeporteerd. Indrukwekkend. Zwijgend liepen we een tijdje verder. We spraken over hoeveel sturing je nou werkelijk aan je leven kunt geven en in hoeverre het je overkomt. Zelf geloof ik telkens meer dat het leven ons overkomt terwijl we andere plannen maken (John Lennon).  Zij deed de volgende uitspraak.

Ik geloof in het lot. Geluk is volgens mij dat je herkent wat op je pad komt en daarvan genieten, maar probeer niet een ander pad te volgen. Dat pad ligt er al. Veel mensen proberen geluk te zoeken op een ander pad, dat is heel erg vermoeiend. Jouw geluk is er al, je moet het alleen herkennen.

Ze komt uit een ondernemersgezin. Haar vader was succesvol ondernemer en in de naoorlogse jaren van Brabant naar Drenthe verhuisd. Prachtig huis in de stad. Op zondag kwam m’neer Pastoor na de mis vaak een borrel drinken. Vriendinnen in haar klas reageerden verbaasd, hij kwam nooit bij hun thuis, bij gewone mensen, modaal en arbeiders….Haar beeld veranderde hierdoor, ze besloot het geloof de rug toe te keren. Vlak voor haar vader stierf, ze was toen een tiener, deelde ze deze keuze met haar vader die antwoordde: Maar meske, durft ge dat wel? Als er dan wat fout gaat, is Hij er niet voor je en moet ge het alleen oplossen….. Prachtig!

Zijn geloof gaf haar vader (zelf)vertrouwen, hij kon de wereld aan, mocht het mislukken dan zou altijd onze lieve Heer er voor hem zijn. Dat vertrouwen maakte hem een goed ondernemer, immers een risico was altijd te overzien, in het ergste geval….. Ik vond het een mooi verhaal, enerzijds omdat deze jongedame een duidelijke keuze maakte nadat ze de schaduwzijde zag. Maar ook omdat haar vader zich oprecht gesterkt voelde door een God, of kracht waardoor hij blaakte van het zelfvertrouwen en mede hierdoor succesvol ondernemer werd. En de oprechte vraag aan zijn dochter, durft ge dat wel, daaruit spreekt echte verbazing maar ook bewondering. Mooi.

Ik heb genoten van het gesprek en wijsheid van deze dame. Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.

Vrolijke groet,

Arno

 

Geen prater

Met een ongemakkelijk gevoel reed ik naar Groningen, dit zou een spannend gesprek worden…..deze dame kende ik vaag en wist dat ze niet het achterste van haar tong zou laten zien. En dat werd door degene die het gesprek aan haar doorgaf nogmaals bevestigd: ”Ik ben benieuwd hoe het zal gaan Arno, ze is echt geen prater”.

Om stipt negen uur pikte ik haar op, ze stond klaar, we stapten in en vertrokken. Ik was benieuwd en benauwd. Spontaan begon ze haar verhaal, heel af en toe stelde ik een vraag, maar ik denk dat ik in drie uur tijd maximaal vijftien vragen stelde. Dit is was ze deelde….

Deze dame was bijna vijfenzestig, introvert, zeer kundig wetenschapper en muzikaal. Ze vertelde me dat ze haar hele leven was gekoeioneerd door haar moeder die nu negenentachtig was. Altijd klein gehouden, het lelijke eendje, niet zelfstandig,  het was nooit goed genoeg, nog steeds tijdens bezoekjes aan moeder werd ze niet voor volwaardig gezien en als een kind behandeld.

Tijdens belangrijke momenten in haar leven was er van moeders altijd commentaar, haar huwelijk, geboorte kinderen, promotie et cetera. Ik zag een vrouw met enorme kennis, wijsheid en prachtige carrière. En een mooie en lieve moeder en ondertussen oma. Haar volledige levensverhaal durfde ze te delen……ik was verbaasd maar ook verrukt!

Deze dame was bij haar moeder een kind, maar in de wetenschap en collegezalen gerenommeerd, en ze was dus geen prater…..Het begon mij te duizelen, ze vertelde me hoe klein ze zich had gevoeld, hoe onzeker en zelfs ongewenst. Aan de andere kant haar loopbaan, passie voor wetenschap en muziek. Ongelooflijk!

Ze vertelde me dat ze kortgeleden een brief aan haar moeder had geschreven, daarin vertelde ze haar waarheid, hoe zij het had ervaren, wat het had betekend en welk effect haar moeder op haar leven had gehad…..ze had vierenzestig jaar over deze brief gedaan?! De details uit de brief gingen over het niet durven kwetsbaar zijn, het niet ervaren van veiligheid, het niet ontvangen van warmte en liefde, het missen van eigenwaarde, niet durven lief te hebben….. Ongelooflijk heftig!

Deze dame, die geen prater zou zijn stapte uit, en gaf me een enorme knuffel. Ze bedankte me voor het mooie gesprek en liep huiswaarts. Toen ik thuiskwam zat er een email in mijn mailbox, een dankwoord en een bijlage…het was de brief aan haar moeder!

Ik werd overvallen door een enorm gevoel van dankbaarheid en tegelijkertijd somberheid. Hoe kan het dat een eloquente dame van 64 jaar zich zo ongelooflijk klein laat maken, vervolgens vierenzestig jaar doet over een zeer, zeer persoonlijke brief en deze na drie uur in de auto met me deelt…ik moest echt bijkomen maar was apetrots. Geen prater dus…..

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.

Vrolijke groet
Arno

 

De gebruikte personen zijn om privacyredenen gefingeerd.

Exit visitekaartje

Het was op een dinsdagochtend, ik pikte Eric op. Een kwieke vijftiger, hij zag er goed verzorgd uit en had een vrolijk voorkomen. We begonnen de ochtend met een kop uitstekende koffie in zijn huis, mooi ingericht, prachtige kunst aan zijn muur en een fenomenale plek. Kortom, een huis van iemand die het goede leven kan leiden. We reden de stad uit.

Hij was erg geïnteresseerd in mijn verhaal, de burn-out, de signalen, de zwarte periode, de therapieën, het herstel en de doorstart. Bovendien was hij nieuwsgierig naar mijn businessmodel. ”Daar denk ik niet over na”, zei ik. ”Ik maak momenteel geen plannen, maar laat dingen gebeuren en vertrouw erop dat ik waarde toevoeg”. Hij keek me fronsend aan, maar leek tevreden met mijn antwoord.

Hij begon zijn verhaal te vertellen. Ruim dertig jaar lang was hij succesvol aan het werk, was een harde werker, had geluk gehad in zijn carrière en kreeg nu twijfels over de toekomst.  Hij was voor de tweede keer getrouwd, had een prachtig gezin, had zakelijk alles gerealiseerd en was niet gelukkig. Hij zichzelf in een situatie gebracht waarin hij feitelijk financieel onafhankelijk was, maar hij was ontevreden.

We spraken over waarden, verbinding en over zijn gevoel. Hierover zei hij: ”Ik snap mezelf niet meer, ik heb alles wat mijn hart begeert, ik dacht dat dit me gelukkig zou maken, maar ik voel me slecht.” Klaarblijkelijk had hij zijn geluk altijd gekoppeld aan succes, en vervolgens de lat telkens hoger gelegd waardoor er een uitdagender doel was. Hij realiseerde zich dat ondanks zijn onafhankelijkheid hij zich gevangen voelde om een volgend succes te boeken.

Wat jij doet lijkt me heerlijk, zonder doel en plan met mensen in gesprek gaan. We vervolgden het gesprek en toen ik hem vroeg naar dromen kwam hij met heel ‘gewone’ en dagelijkse zaken als doordeweeks met het gezin eten, de sportwedstrijden van de meiden bijwonen en zonder agenda een middag alleen naar het Rijksmuseum. Kortom, de kleine geneugten van het leven.

Na drie uur beëindigden we het gesprek. We hadden het leven besproken, met zijn ups en downs, relaties en verbindingen. Opvoeding en normen en waarden. Het was een mooie ontmoeting en hij merkte op dat we het helemaal niet over zijn werk hadden gehad. ‘Weet je eigenlijk wel wat ik doe?‘ vroeg hij. Ik antwoordde dat ik dat niet wist. Hij bleek directeur van een grote organisatie te zijn…..

Eric stapte als directeur in, en stapte als mens weer uit. Toen hij uitstapte zei hij, ‘Ik snap er echt niets van dat jij zonder businessmodel kunt werken, maar het lijkt me heerlijk!’

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

Homo universalis

Tijdens de Bloeigesprekken in de auto krijg ik prachtige en indrukwekkende verhalen van mensen. Een terugkerend thema is authenticiteit met bijbehorende kwetsbaarheid. We worden allemaal als unieke mensen geboren, maar in grote lijnen ervaren we allemaal dezelfde problemen en dilemma’s.  Waarom schamen we ons er dan toch zo voor? Gedurende ons jonge leven leren we bepaalde waarden en normen te respecteren, worden we opgevoed, ontwikkelen we rolmodellen en kijken we naar de buren.  Dit maakt een soort gekke competitie in ons los die het moeilijk maakt ons kwetsbaar op te stellen en authentiek te blijven.

Vorige week organiseerde ik de 1e agendaloze ont-moeting in het Dominicanenklooster te Huissen. De uitnodiging vermeldde weinig, maar ik beloofde interessante mensen en bijzondere ontmoetingen. Er waren 15 mensen onder wie een topsporter, actrice, dokter, coach, kunstenaar, manager, huisvrouw et cetera. Kortom, een smeltkroes van mensen in de leeftijd van 30 tot 76 jaar uit het hele land. Ik had ze gevraagd hun ‘wat’ of beroep thuis te laten en hun ‘wie’ of mens mee te nemen.

Waarom waren deze mensen gekomen? Wat bezielt je om een dag vrij te maken en te komen naar een agendaloze ont-moeting? Wat waren hun verwachtingen? De deelnemers spraken uit te komen vanuit nieuwsgierigheid, uit comfortzone treden en voor een goed gesprek.

De gesprekken waren mooi, indrukwekkend en open. Wat me altijd verbaasd tijdens Bloeigesprekken is de overeenkomsten tussen de problemen van de mensen en hun eigen unieke beleving. Die unieke beleving maakt dat mensen niet makkelijk over hun problemen en dilemma’s praten. Er is vaak een soort angst en soms schaamte de enige te zijn die met een dergelijk probleem rondloopt of er niet uitkomt.

Mijn toenemende ervaring als luisteraar leert dat ieder mens problemen en dilemma’s heeft en die lang voor zichzelf houdt. De mens is universeler dan we denken, en dit vinden we niet altijd leuk uiteraard omdat we onszelf graag als uniek zien. Maar de ontmoeting tussen de zeer verschillende mensen leerde me wederom dat zowel kunstenaars, dokters, managers en huisvrouwen in grote lijnen dezelfde problemen en dilemma’s hebben. Hoe mooi is het dat al deze verschillende mensen een goed gesprek met elkaar voeren en elkaars situaties herkennen en hierin steun ondervinden. En hoe simpel.

Als het over levensvragen, dilemma’s en keuzes gaat, bestaat de homo universalis wel degelijk. Wat ik de mensen gun is een kwetsbare opstelling naar elkaar, de eerlijkheid te vertellen hoe het echt gaat zodat we onze dilemma’s en problemen met elkaar delen. Mijn overtuiging is dat een groot deel hiervan dan vanzelf oplost, sterker nog, een groot deel zal niet eens bestaan…..

De agendaloze ont-moeting was een succes, een volgende volgt.

BAM!

Enige maanden geleden stapte er een man van eind vijftig bij me in de auto. Een vrolijk en intelligent mens die als bestuurder in de zorg werkt. Ik pikte hem op in de provincie Drenthe, de rijp lag over de heide en de mist lag als een deken over het landschap. Hij woonde op een magnifieke plek.

Na een kop koffie vertrokken we. Het gesprek verliep uiterst soepel, we hadden een warm contact, ik vertelde hem mijn kwetsbare verhaal en over de gevolgen van mijn burn-out.  Gedurende twee uur spraken we zoals vrienden doen, over werk, over vakanties en ook over de structuren en systemen die de zorgprofessionals vaak tegenstaan, maar wij hij als bestuurder continu mee te maken heeft.  Kortom een uiterst overzichtelijk gesprek.

Toen vroeg ik hem naar zijn ”droom”……BAM! van het één op het andere moment brak hij. Er kwamen dikke tranen, en nog meer tranen. God Arno……ik weet niet wat er gebeurd…….dit heb ik anders nooit…….sorry man, sorry…..

Hij begon te vertellen. Hij had alles voor elkaar. Een geweldige carrière, mooi gezin met kinderen die aan het afstuderen en hun eerste serieuze banen, een mooie woning, vakantiewoning in Frankrijk, vrienden genoeg. Maar twee jaar geleden was er bij zijn vrouw een ziekte geconstateerd, met potentieel slechte afloop. Haar situatie was gelukkig zeer hoopgevend, het constateren was een schok geweest, maar de medicatie sloeg goed aan en ze leefden eigenlijk gewoon weer verder. Dus praktisch gezien niets aan de hand, maar de mogelijke slechte afloop hing als het zwaard van Damocles boven zijn hoofd.

Als hij met vrienden of collega’s over de ziekte van zijn vrouw sprak, ging dat in termen als: Dat valt gelukkig wel mee, de ziekte is onder controle, het was even schrikken maar we zijn er weer…. De woorden klopten, en termen als onder controle, volle kracht vooruit werden gebruikt alsof de machine weer draaide…..maar vertelden niet het hele verhaal. Het was de manier waarop hij in zijn rol als vader en succesvolle topman zowel binnen als buiten zijn gezin communiceerde. Hij had er nooit bij stilgestaan wat de impact op zijn eigen gevoel was en was zich er zeker niet van bewust hoe diep het zat.

Door naar zijn droom te vragen raakte ik iets in hem. Iets wat niet te maken heeft met zijn gebruikelijke perspectief van organisatie, controle of  structuren. Maar naar zijn gevoel, als mens en misschien zelfs naar zijn dromen die hij had als jongetje. Iets wat te maken heeft met een zorgeloze tijd, een mooie en lange toekomst samen met zijn vrouw en dat was ineens allerminst zeker….alleen dacht hij daar nooit over na. Blijkbaar was het continue onderbewust daar. En die angst kwam ineens naar boven.

Hij vertelde verder over zijn huidige werkende leven, dat hij nu hij er echt over nadacht niet meer zo zinvol vond. En over het maken van keuzes om samen met zijn vrouw te stoppen met werken, mooie reizen te maken, meer van elkaar te genieten. Maar dat gesprek voerde hij blijkbaar alleen in zijn onderbewuste en niet met vrouw, kinderen en vrienden. Omdat dat gewoon niet in zijn systeem zit. Ik vond het prachtig, het was net alsof er andere luiken open gingen, ineens was er ruimte voor zijn eigen emotie.

Na een uur was het gesprek afgelopen, in verwondering en beduusd stapte hij uit en liep naar zijn prachtige woning terug. De mist in het landschap alsook in zijn hoofd was intussen verdwenen……

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.

 

De gebruikte personen zijn om privacyredenen gefingeerd.

 

Burn-out(o)

Ik had afgesproken bij een hotel, Felix stapte in. Ik wist dat hij in de penarie zat. Hij was schuchter, onzeker en nerveus. Man van 53, kortgeleden gescheiden, financieel aan de grond, ontevreden in baan en verschijnselen van burn-out. Hij zat helemaal klem.

Ik begon te rijden en mijn verhaal te vertellen. De periode van het niet herkennen, huilend in bed, energieloos, geen zin, angstig. Opstaan, douchen, managementglimlach opzetten en weer aan het werk. Tegen mijn dierbaren zei ik dat het gewoon even te hectisch en onrustig was. En dat het als deze drukke periode achter de rug zou zijn alles weer normaal zou worden. Zo had ik het altijd gedaan, gewoon harder, meer en slimmer buffelen. Ik had oprecht niet in de gaten hoe slecht het met me ging.

Felix ademde heel oppervlakkig en knikte instemmend.

Vervolgens het burn-out bericht van de huisarts. Daarna voelde ik me waardeloos, een slechte echtgenoot, vader, vriend en collega. Kon geen enkele keuze meer maken. Totaal geen concentratie en puf. Ik moest ”aan mezelf gaan werken”. Dat was voor watjes. Van succesvolle manager en sterke persoon was ik een loser geworden. Deze periode was zwart en heel heftig. De schaamte was totaal.

Felix mompelde dat hij zichzelf hoorde praten. Zijn ogen waren continu vochtig, hij was ongelooflijk kwetsbaar.

Mijn redding is geweest dat ik ervan overtuigd was dat ik hulp nodig had. Ik ging naar een psych, mindfulnesstraining en haptonoom. Tegen wil en dank was ik in het circuit beland, maar ik wist echt niet meer wat ik moest doen. Als mijn psych me had gezegd dat ik dagelijks op mijn hoofd het Wilhelmus moest zingen en me dat zou helpen, had ik het zeker gedaan. Ik was eenzaam, kwetsbaar en had iemand nodig die me aan de hand nam.

Felix begon te huilen, vertelde hoe herkenbaar mijn verhaal voor hem was, hoe eenzaam hij zich voelde, waardeloos en krachteloos. Ik weet het echt niet meer zei hij, maar jouw verhaal klinkt alsof het mijn eigen woorden zijn.

Met regelmaat wordt de Jaguar een burn-out auto. Veel instappers kampen met vergelijkbare klachten en de verhalen lijken altijd sterk op elkaar. Telkens weer schrik ik van de impact van een burn-out. Het patroon is meestal als volgt: langere tijd te veel druk (zowel zakelijk als privé), het niet herkennen van symptomen, daarna de struggle het te moeten erkennen (ik ben ziek) en vervolgens de stappen naar herstel en terugkeer.

De schaamte rondom de ziekte is enorm. En dit maakt dat mensen er moeilijk over durven praten. Meestal voelt men zich een slappeling. Dat is heel herkenbaar en ook dodelijk. De erkenning van de ziekte is de start van herstel, dan stop je met vechten tegen. Op het moment dat ik mijn kwetsbare verhaal vertel is er altijd een zucht van opluchting en enorme verbinding. Vaak zijn ze echt verbaasd dat er nog iemand met exact hetzelfde verhaal rondloopt.

Vervolgens komen de vragen: hoe lang duurde, hoe vaak heb je, welke stappen heb je…. Iedere situatie is uniek, maar in een dergelijke kwetsbare situatie heb je simpelweg iemand nodig die je richting geeft. Je eigen innerlijke kompas is namelijk helemaal van slag. De andere kant is dat de acceptatie van de situatie en de daarbij horende onzekerheid een absolute voorwaarde is voor herstel. Het vertrouwen in de adviezen van de ander moet weer verschuiven naar zelfvertrouwen.

Mijn doel is te verbinden, inspireren en kwetsbaarheid te promoten. Op dit soort momenten lukt dat en is dan ongelooflijk waardevol. Instappers knappen hier simpelweg erg van op.

Ik zag een andere Felix uitstappen, dit onderstreepte hij met de woorden: Ik heb het gevoel dat ik 10x zoveel lucht heb als drie uur geleden.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.

Met vrolijke groet,

Arno

 

 

Mijn beste vriend

In mijn agenda stond een afspraak met een ondernemer uit Groningen. Een man van eind dertig, eigen ondernemer sinds jaar en dag, een bedrijf met ongeveer 20 mensen dat ongelooflijk snel aan het groeien is.

Ik vertelde hem mijn verhaal, mijn burn-out, het overlijden van mijn ouders en één van mijn allerbeste vrienden alsook het effect wat dat op mij heeft gehad.  Waarbij ik emotie niet achterwege liet. Ik presenteerde me dus compleet als mens in al zijn kwetsbaarheid. Het effect op hem was dat ook hij zijn verhaal vertelde…

Hij vertelde me dat hij in allerlei ondernemersclubjes zit, waarin er van elkaar geleerd moet worden, elkaar business wordt toegeschoven en er met elkaar wordt gedeeld hoe succesvol we zijn. Ook vertelde hij me hoe enorm leeg dat toch is, en mijn ervaring is dat veel ondernemers er ongeveer zo over denken.  Op dat soort gelegenheden komen er geen mensen, maar visitekaartjes en functieomschrijvingen met targets. Gezellig!

Deze man begon zijn kwetsbare verhaal te vertellen, overlijden van ouder, hoe weinig bevrediging hij haalde uit winst en groei, hoe hij zich zorgen maakte over zijn kinderen en wat hem bezielde. Kortom, een prachtig mens die zich niet verschuilde achter zijn zakelijk succes. Toen hij uitstapte zei hij: het is net alsof ik drie uur met mijn beste vriend heb doorgebracht. Daarmee was mijn dag in één klap helemaal geslaagd.

Wat is verbinding, welk effect heeft het en waarom willen we dat allemaal zo graag. Omdat mensen behoefte hebben aan geborgenheid en veiligheid. Verbinding ontstaat echter alleen als mensen zich durven te laten zien. Dus wie ze zijn en niet wat ze zijn.  Waarom is dan de eerste vraag die we elkaar als onbekenden op een feestje stellen: Wat doe je? Dat doen we niet om verbinding te maken, en onszelf te tonen, maar om oppervlakkig met elkaar in gesprek te gaan. Doen we dat omdat we de ander niet vertrouwen? Omdat we bang zijn om te tonen wie we echt zijn?

Daar ben ik mee gestopt. En ik raad iedereen aan dat ook te doen! Als ik naar een feestje ga en mensen vragen we wat ik doen zeg ik: Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Dan zijn mensen totaal van slag! Vervolgens ontvouwt er een soort gesprek als: “Maar je weet toch wel wat je doet?!. Nou, eigenlijk niet precies. Maar hoe doe je dat dan? Nou gewoon, ik doe maar wat”. Men raakt in de war, maar is tegelijkertijd zeer geïntrigeerd. Dat is toch ergens raar, als je jezelf eerlijk en kwetsbaar opstelt, weten mensen niet goed hoe te reageren. Dus daarom praten we veelal over buitenkant terwijl onze binnenkant geen aandacht krijgt.

Het oppoetsen van de buitenkant en tegelijkertijd het verwaarlozen van de binnenkant is iets wat we massaal doen. Het gekke is, we weten het van elkaar, roddelen erover, lachen erom en toch blijven we massaal volharden. Als mensen creëren we onze eigen virtual reality en leven hierin. Maar ons hart klopt voor echte mensen, echte verbinding en echte relaties en zeker niet voor de virtuele werkelijkheid.

Ik denk dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

Met vrolijke groet,

Arno

 

 

Geheim

Ik ga je zo meteen mijn geheim vertellen, dit waren de eerste woorden die ze zei toen ze enigszins gespannen instapte. Eerlijk gezegd schrok ik van deze woorden en was benieuwd wat de reis zou brengen.

Het was een mooie zonnige dag, ik haalde haar thuis op. De dame was duidelijk geïnteresseerd in kunst en literatuur gezien de inrichting en boekenkast. Hier woonde de dame van ruim zestig jaar. Ze was een ervaren en succesvol onderneemster, eigen bedrijf met meer dan 150 mensen in dienst, een rijk sociaal leven en goede relatie met haar broer en zussen.

Het huis werd bewoond door haarzelf, haar echtgenoot en hun gezamenlijke tienerkind. Dit was haar tweede huwelijk.  Uit haar eerste huwelijk had ze oudere kinderen, dat had geen stand gehouden door teveel energie en focus op werk. Maar het was een keurige scheiding geweest en de relaties met ex en kinderen waren nog in stand.

Nadat we vertrokken stak ze direct van wal. Ze werkte al bijna een jaar niet meer, ze kon het niet meer opbrengen. Maar behalve haar man wist NIEMAND in haar omgeving hier de reden van. Tegen vrienden zei ze dat ze aan het afbouwen was, op de zaak was ze niet meer lijfelijk aanwezig (was niet nodig) en zelfs haar broer en zussen waren niet op de hoogte. Ze had de ware reden met niemand durven delen omdat ze zich hiervoor schaamde…

Een van haar kinderen uit het eerdere huwelijk had een zelfmoordpoging ondernomen, hiervoor voelde zij zich verantwoordelijk en was hierna in een burn-out geraakt. Maar ze durfde het niet te delen waardoor ze heel erg eenzaam werd.

Wat gebeurt er met iemand die een prima leven leidt als er een dergelijke gebeurtenis plaatsvindt? Hoe kan het dat ze niet de veiligheid voelt om dit te delen met vrienden en familie? Wat zegt dit over mensen en de maatschappij?

Zij had een enorme angst om het eerlijke verhaal te delen. En ze zat ook enorm klem doordat het geheim telkens groter voor haar werd. Bovendien ontwikkelde ze mentale en fysieke klachten die zij zelf refereerde aan het voorval. Deze succesvolle onderneemster durfde haar kwetsbaarheid niet te tonen aan haar sociale kring vanuit schaamte, angst voor oordelen en zelfs uitsluiting.

Hoeveel vertrouwen hebben we nog in elkaar? Hoeveel verbinding ervaren we nog in de maatschappij? Mij raakt het enorm dat mensen zich niet kwetsbaar durven opstellen vanwege angst. Ik vind het prachtig te ervaren dat ze het wel met mij deelt, haar opluchting te zien en haar het vertrouwen te schenken dat ze het niet alleen met mij zou moeten delen.

Maar toch knaagt het aan me. Mensen hebben behoefte aan verbinding en vertrouwen. De wereld wordt er telkens meer een van wantrouwen, controle en oordelen vellen. Gelukkig is er toenemende weerstand tegen deze klinische wereld, er is veel behoefte aan eerlijkheid en openheid, maar dit vergt moed en zelfvertrouwen.

Zelf heb ik haar gecomplimenteerd met haar moed het met mij te delen en hoop dat ze het zelfvertrouwen hervat zich niet meer te schamen.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.

Met vrolijke groet,

Arno

 

De gebruikte personen zijn om privacyredenen gefingeerd.

 

 

Gelukkig ziek

Met regelmaat ontmoet ik mensen in mijn auto die een serieuze ziekte hebben. Zoals een vitale vijftiger met Multiple Sclerose, een veertiger met een onduidelijke ziekte die zijn leven ernstig beperkt, een midden vijftiger met uitgezaaid kanker. De verhalen zijn keer op keer heftig, emotioneel en vol in het leven. De verhalen golven vaak door de auto, van zwaarmoedig naar opgewekt en van uitzichtloos naar ambitieus naar de toekomst.

Het is prachtig om getuige zijn van deze mensen als ze hun verhalen vertellen, hun angsten delen alsook hun toekomstplannen. Wat me intrigeert is de manier waarop zulke ingrijpende ziektes onderdeel worden van het gewone leven en de snelheid waarmee dat gebeurt. Meestal worden mensen even helemaal uit hun routine gekegeld door het slechte nieuws, dan is er een enorme hectiek van medische afspraken, onderzoeken, logistiek in het gezin, hulp van derden. Daarna komt er duidelijkheid, berusting en vervolgt het leven weer.

Het leven verandert ingrijpend voor hen, sommigen moeten hun baan opzeggen, kunnen hun hobby’s niet meer uitvoeren of zichzelf niet meer redden. Het zijn stuk voor stuk drama’s en allen worden geconfronteerd met een probleem dat vaak niet is op te lossen. Zonder uitzondering vinden allen een manier om hun leven een positieve draai te geven. Ook zijn ze ongelooflijk creatief in het vinden van oplossingen. Tenslotte zie je ook dat de systemen die deze mensen omringen veranderen waardoor een groot aantal zaken gewoon weer doorgang vinden. In gezinnen nemen kinderen taken over, in organisaties nemen collega’s verantwoordelijkheid en op openbare plaatsen helpen vreemden indien nodig.

Ook maken zieke mensen veel bewuster keuzes. De gesprekken en relaties met partners, kinderen en vrienden verdiepen exponentieel. Hierdoor leven ze hun waarden veel meer dan gezonde mensen. De verlangens openbaren zich duidelijker, hieraan wordt prioriteit gegeven en dromen worden gerealiseerd.

Hoe werkt dit dan? Hebben we zulke drastische prikkels nodig om eindelijk ons echte leven te leiden? Is dit de betekenis van ”Never waste a good crisis?”. Worden we pas echt wakker als we de eindstreep zien naderen?

Natuurlijk zijn feiten verschrikkelijk, maar ze veranderen menselijk gedrag vaak ten goede.  En dit is natuurlijk prachtig. Ook bemerk ik dat zieke mensen vaak erg gelukkig zijn doordat ze zoveel warmte en liefde ervaren. Voor de duidelijkheid, ik wil niets afdoen aan de angst en ellende die ziekte veroorzaakt, het gaat mij om het effect van de prikkel en de verandering in eigen gedrag en van mensen om hen heen.

Ook blijkt dat mensen vele malen (veer)krachtiger zijn dan ze zelf denken. Het is alleen jammer dat dit besef normaal gesproken zo is verdwenen, hoe zou het zijn als we zouden ”spelen” dat we een levensbedreigende ziekte hebben? Zouden we andere keuzes maken? Zouden we krachtiger opereren? Zouden we onze waarden meer uitdragen? En zou de wereld hier niet een beetje van opfleuren?

Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik zelf op een dergelijke situatie zou reageren, maar ik heb wel het vertrouwen dat ook ik de kracht bezit om in die situatie de juiste dingen te doen!

Met vrolijke groet,

Arno

 

Wakker worden!

Ben jij wakker?

Zelf had ik er een forse burn-out voor nodig om wakker te worden. Pas toen kon ik inzien hoe ver ik verwijderd was van mijn eigen bedoeling en mijn waarden. Ik was onderdeel geworden van iets dat veel groter en krachtiger was dan mijzelf. Een systeem waarin ik een schakeltje vormde en waarin ik zielloos op de automatische piloot meedraaide. En ik had niet in de gaten hoe slecht het met me ging. Totdat mijn lichaam en geest me stopte door me een burn-out cadeau te doen.

Ik spreek dagelijks mensen die onderdeel uitmaken van een systeem waarin ze vastlopen. Docenten, managers, dokters, directeuren en bestuurders.Veelal klagen ze over de grote systeemdruk, het verdwijnen van de handelingsvrijheid en de toenemende controledrang. En het uitdoven van de passie en weglekken van energie. Weinigen zien mogelijkheden hier een goede modus in te vinden, en gaan dus dagelijks door. En worden langzaam in slaap gesust, de passie en de ziel doven langzaam uit…

Indien je dit herkent sta je voor een opgave. Het is tijd om te toetsen in hoeverre je nog volgens je eigen waarden leeft en ruimte hebt de dingen te doen die voor jou belangrijk en waardevol zijn. Als je dit namelijk verliest drijf je telkens verder af van jouw bedoeling en dit zorgt voor een energielek. Dit kun je lange tijd op allerlei manieren compenseren, maar uiteindelijk is het ongezond en gevaarlijk.

Kortgeleden had ik een medisch specialist in de auto. Hij verzuchtte: ik wil gewoon patiëntenzorg leveren, maar ik kijk tegenwoordig meer naar het scherm dan in de ogen van mijn patiënt.

Hij wordt niet gekend in zijn professionaliteit, moet zich continu verantwoorden wat hij doet, indien er een fout wordt gemaakt (wat normaal is in het leven) moet hij dit uitentreuren verdedigen tegenover anderen. Het uitgangspunt van vertrouwen in zijn professionaliteit staat enorm onder druk. En dit maakt hem tot een kleine onzekere jongen wiens zelfvertrouwen afneemt, zijn plezier in het werk verminderd en de passie (mensen beter maken) verdwijnt.

Wat gebeurt er? Een voor mij onbekende man stapt in de auto. Binnen zeer korte tijd krijg ik zijn vertrouwen en hebben we een prachtig gesprek. Hij stelt zich kwetsbaar op en benoemt dat zijn zelfvertrouwen onder druk staat doordat hij niet naar zijn waarden kan werken. Hij durft aan mij (voor hem onbekend) zijn ziel en zaligheid bloot te geven, dit lucht hem enorm op. In zijn normale leven durft hij het hierover niet te hebben. Ik voel me bevoorrecht dat hij dit met me deelt. Tegelijkertijd doet het pijn te horen dat een professional met enorme staat van dienst in zijn directe omgeving te weinig veiligheid ervaart het te bespreken.

Ik denk dat ik nog maar even doorga met mijn bloeigesprekken!

Met vrolijke groet,

Arno