Bloeigesprek

Met regelmaat ontmoet ik mensen in mijn auto die een serieuze ziekte hebben. Zoals een vitale vijftiger met Multiple Sclerose, een veertiger met een onduidelijke ziekte die zijn leven ernstig beperkt, een midden vijftiger met uitgezaaid kanker. De verhalen zijn keer op keer heftig, emotioneel en vol in het leven. De verhalen golven vaak door de auto, van zwaarmoedig naar opgewekt en van uitzichtloos naar ambitieus naar de toekomst.

Het is prachtig om getuige zijn van deze mensen als ze hun verhalen vertellen, hun angsten delen alsook hun toekomstplannen. Wat me intrigeert is de manier waarop zulke ingrijpende ziektes onderdeel worden van het gewone leven en de snelheid waarmee dat gebeurt. Meestal worden mensen even helemaal uit hun routine gekegeld door het slechte nieuws, dan is er een enorme hectiek van medische afspraken, onderzoeken, logistiek in het gezin, hulp van derden. Daarna komt er duidelijkheid, berusting en vervolgt het leven weer.

Het leven verandert ingrijpend voor hen, sommigen moeten hun baan opzeggen, kunnen hun hobby’s niet meer uitvoeren of zichzelf niet meer redden. Het zijn stuk voor stuk drama’s en allen worden geconfronteerd met een probleem dat vaak niet is op te lossen. Zonder uitzondering vinden allen een manier om hun leven een positieve draai te geven. Ook zijn ze ongelooflijk creatief in het vinden van oplossingen. Tenslotte zie je ook dat de systemen die deze mensen omringen veranderen waardoor een groot aantal zaken gewoon weer doorgang vinden. In gezinnen nemen kinderen taken over, in organisaties nemen collega’s verantwoordelijkheid en op openbare plaatsen helpen vreemden indien nodig.

Ook maken zieke mensen veel bewuster keuzes. De gesprekken en relaties met partners, kinderen en vrienden verdiepen exponentieel. Hierdoor leven ze hun waarden veel meer dan gezonde mensen. De verlangens openbaren zich duidelijker, hieraan wordt prioriteit gegeven en dromen worden gerealiseerd.

Hoe werkt dit dan? Hebben we zulke drastische prikkels nodig om eindelijk ons echte leven te leiden? Is dit de betekenis van ”Never waste a good crisis?”. Worden we pas echt wakker als we de eindstreep zien naderen?

Natuurlijk zijn feiten verschrikkelijk, maar ze veranderen menselijk gedrag vaak ten goede.  En dit is natuurlijk prachtig. Ook bemerk ik dat zieke mensen vaak erg gelukkig zijn doordat ze zoveel warmte en liefde ervaren. Voor de duidelijkheid, ik wil niets afdoen aan de angst en ellende die ziekte veroorzaakt, het gaat mij om het effect van de prikkel en de verandering in eigen gedrag en van mensen om hen heen.

Ook blijkt dat mensen vele malen (veer)krachtiger zijn dan ze zelf denken. Het is alleen jammer dat dit besef normaal gesproken zo is verdwenen, hoe zou het zijn als we zouden ”spelen” dat we een levensbedreigende ziekte hebben? Zouden we andere keuzes maken? Zouden we krachtiger opereren? Zouden we onze waarden meer uitdragen? En zou de wereld hier niet een beetje van opfleuren?

Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik zelf op een dergelijke situatie zou reageren, maar ik heb wel het vertrouwen dat ook ik de kracht bezit om in die situatie de juiste dingen te doen!

Met vrolijke groet,

Arno

 

Ben jij wakker?

Zelf had ik er een forse burn-out voor nodig om wakker te worden. Pas toen kon ik inzien hoe ver ik verwijderd was van mijn eigen bedoeling en mijn waarden. Ik was onderdeel geworden van iets dat veel groter en krachtiger was dan mijzelf. Een systeem waarin ik een schakeltje vormde en waarin ik zielloos op de automatische piloot meedraaide. En ik had niet in de gaten hoe slecht het met me ging. Totdat mijn lichaam en geest me stopte door me een burn-out cadeau te doen.

Ik spreek dagelijks mensen die onderdeel uitmaken van een systeem waarin ze vastlopen. Docenten, managers, dokters, directeuren en bestuurders.Veelal klagen ze over de grote systeemdruk, het verdwijnen van de handelingsvrijheid en de toenemende controledrang. En het uitdoven van de passie en weglekken van energie. Weinigen zien mogelijkheden hier een goede modus in te vinden, en gaan dus dagelijks door. En worden langzaam in slaap gesust, de passie en de ziel doven langzaam uit…

Indien je dit herkent sta je voor een opgave. Het is tijd om te toetsen in hoeverre je nog volgens je eigen waarden leeft en ruimte hebt de dingen te doen die voor jou belangrijk en waardevol zijn. Als je dit namelijk verliest drijf je telkens verder af van jouw bedoeling en dit zorgt voor een energielek. Dit kun je lange tijd op allerlei manieren compenseren, maar uiteindelijk is het ongezond en gevaarlijk.

Kortgeleden had ik een medisch specialist in de auto. Hij verzuchtte: ik wil gewoon patiëntenzorg leveren, maar ik kijk tegenwoordig meer naar het scherm dan in de ogen van mijn patiënt.

Hij wordt niet gekend in zijn professionaliteit, moet zich continu verantwoorden wat hij doet, indien er een fout wordt gemaakt (wat normaal is in het leven) moet hij dit uitentreuren verdedigen tegenover anderen. Het uitgangspunt van vertrouwen in zijn professionaliteit staat enorm onder druk. En dit maakt hem tot een kleine onzekere jongen wiens zelfvertrouwen afneemt, zijn plezier in het werk verminderd en de passie (mensen beter maken) verdwijnt.

Wat gebeurt er? Een voor mij onbekende man stapt in de auto. Binnen zeer korte tijd krijg ik zijn vertrouwen en hebben we een prachtig gesprek. Hij stelt zich kwetsbaar op en benoemt dat zijn zelfvertrouwen onder druk staat doordat hij niet naar zijn waarden kan werken. Hij durft aan mij (voor hem onbekend) zijn ziel en zaligheid bloot te geven, dit lucht hem enorm op. In zijn normale leven durft hij het hierover niet te hebben. Ik voel me bevoorrecht dat hij dit met me deelt. Tegelijkertijd doet het pijn te horen dat een professional met enorme staat van dienst in zijn directe omgeving te weinig veiligheid ervaart het te bespreken.

Ik denk dat ik nog maar even doorga met mijn bloeigesprekken!

Met vrolijke groet,

Arno

 

 

Sinds enkele jaren ontvang ik dagelijks mensen voor een goed gesprek in mijn (speciaal hiervoor aangeschafte) Jaguar. Mijn bedoeling is verbinden, van mens tot mens. In gesprek gaan zonder agenda.

Het principe is simpel: ik nodig mensen uit voor een goed gesprek, ik pik ze op afgesproken tijd op en dan gaan we op reis. Er is geen bestemming, er is geen agenda, er is geen verwachting. Wat gebeurt er als je met volstrekt onbekenden drie uur onderweg in gesprek bent? Welke verhalen ontvouwen zich? Welke dilemma’s spelen er? Ontstaat er vertrouwen? Hoe kwetsbaar stelt men zich op?

Tot mijn vreugde stellen mensen zich snel open, ervaren de rit als heel waardevol en de gesprekken openbaren zich. Veel mensen vragen me wat mijn plan is. Dat heb ik niet. Veel mensen vragen me wat ik met de gesprekken ‘doe’. Nou, eigenlijk niets. Dat maakt het ongrijpbaar, beetje vreemd, maar ook interessant en beetje spannend. De enige voorwaarde is dat het gesprek moet worden doorgegeven, hierdoor ontstaat een ketting van mensen. Zelf ga ik compleet open het gesprek in en heb geen informatie over de persoon die instapt, dat maakt het voor mij weer spannend.

Na enige tijd voel ik de behoefte om mijn inzichten die volgen uit de gesprekken geanonimiseerd te delen. Mijn ervaring is namelijk dat: ieder mens mooi is, ieder mens continue levensvragen en dilemma’s ervaart en er te weinig aandacht is voor deze wezenlijke zaken. Bovendien voelen veel mensen zich eenzaam met hun problemen, schamen zich ervoor en delen het daardoor niet makkelijk.

Zelf ben ik gestopt met ver vooruit kijken (dit was ooit mijn werk), en zet nu alleen een stap als deze me dichter bij mijn bedoeling brengt. Zo ook de stap om deze blog te starten. Hiermee hoop ik mensen te inspireren en aan te zetten tot verbinding. Tenslotte inzicht in levensvragen en een milde houding naar het maken van fouten te creëren.

Met vrolijke groet,

Arno