Bloeigesprek

Ben jij wakker?

Zelf had ik er een forse burn-out voor nodig om wakker te worden. Pas toen kon ik inzien hoe ver ik verwijderd was van mijn eigen bedoeling en mijn waarden. Ik was onderdeel geworden van iets dat veel groter en krachtiger was dan mijzelf. Een systeem waarin ik een schakeltje vormde en waarin ik zielloos op de automatische piloot meedraaide. En ik had niet in de gaten hoe slecht het met me ging. Totdat mijn lichaam en geest me stopte door me een burn-out cadeau te doen.

Ik spreek dagelijks mensen die onderdeel uitmaken van een systeem waarin ze vastlopen. Docenten, managers, dokters, directeuren en bestuurders.Veelal klagen ze over de grote systeemdruk, het verdwijnen van de handelingsvrijheid en de toenemende controledrang. En het uitdoven van de passie en weglekken van energie. Weinigen zien mogelijkheden hier een goede modus in te vinden, en gaan dus dagelijks door. En worden langzaam in slaap gesust, de passie en de ziel doven langzaam uit…

Indien je dit herkent sta je voor een opgave. Het is tijd om te toetsen in hoeverre je nog volgens je eigen waarden leeft en ruimte hebt de dingen te doen die voor jou belangrijk en waardevol zijn. Als je dit namelijk verliest drijf je telkens verder af van jouw bedoeling en dit zorgt voor een energielek. Dit kun je lange tijd op allerlei manieren compenseren, maar uiteindelijk is het ongezond en gevaarlijk.

Kortgeleden had ik een medisch specialist in de auto. Hij verzuchtte: ik wil gewoon patiëntenzorg leveren, maar ik kijk tegenwoordig meer naar het scherm dan in de ogen van mijn patiënt.

Hij wordt niet gekend in zijn professionaliteit, moet zich continu verantwoorden wat hij doet, indien er een fout wordt gemaakt (wat normaal is in het leven) moet hij dit uitentreuren verdedigen tegenover anderen. Het uitgangspunt van vertrouwen in zijn professionaliteit staat enorm onder druk. En dit maakt hem tot een kleine onzekere jongen wiens zelfvertrouwen afneemt, zijn plezier in het werk verminderd en de passie (mensen beter maken) verdwijnt.

Wat gebeurt er? Een voor mij onbekende man stapt in de auto. Binnen zeer korte tijd krijg ik zijn vertrouwen en hebben we een prachtig gesprek. Hij stelt zich kwetsbaar op en benoemt dat zijn zelfvertrouwen onder druk staat doordat hij niet naar zijn waarden kan werken. Hij durft aan mij (voor hem onbekend) zijn ziel en zaligheid bloot te geven, dit lucht hem enorm op. In zijn normale leven durft hij het hierover niet te hebben. Ik voel me bevoorrecht dat hij dit met me deelt. Tegelijkertijd doet het pijn te horen dat een professional met enorme staat van dienst in zijn directe omgeving te weinig veiligheid ervaart het te bespreken.

Ik denk dat ik nog maar even doorga met mijn bloeigesprekken!

Met vrolijke groet,

Arno

 

 

Sinds enkele jaren ontvang ik dagelijks mensen voor een goed gesprek in mijn (speciaal hiervoor aangeschafte) Jaguar. Mijn bedoeling is verbinden, van mens tot mens. In gesprek gaan zonder agenda.

Het principe is simpel: ik nodig mensen uit voor een goed gesprek, ik pik ze op afgesproken tijd op en dan gaan we op reis. Er is geen bestemming, er is geen agenda, er is geen verwachting. Wat gebeurt er als je met volstrekt onbekenden drie uur onderweg in gesprek bent? Welke verhalen ontvouwen zich? Welke dilemma’s spelen er? Ontstaat er vertrouwen? Hoe kwetsbaar stelt men zich op?

Tot mijn vreugde stellen mensen zich snel open, ervaren de rit als heel waardevol en de gesprekken openbaren zich. Veel mensen vragen me wat mijn plan is. Dat heb ik niet. Veel mensen vragen me wat ik met de gesprekken ‘doe’. Nou, eigenlijk niets. Dat maakt het ongrijpbaar, beetje vreemd, maar ook interessant en beetje spannend. De enige voorwaarde is dat het gesprek moet worden doorgegeven, hierdoor ontstaat een ketting van mensen. Zelf ga ik compleet open het gesprek in en heb geen informatie over de persoon die instapt, dat maakt het voor mij weer spannend.

Na enige tijd voel ik de behoefte om mijn inzichten die volgen uit de gesprekken geanonimiseerd te delen. Mijn ervaring is namelijk dat: ieder mens mooi is, ieder mens continue levensvragen en dilemma’s ervaart en er te weinig aandacht is voor deze wezenlijke zaken. Bovendien voelen veel mensen zich eenzaam met hun problemen, schamen zich ervoor en delen het daardoor niet makkelijk.

Zelf ben ik gestopt met ver vooruit kijken (dit was ooit mijn werk), en zet nu alleen een stap als deze me dichter bij mijn bedoeling brengt. Zo ook de stap om deze blog te starten. Hiermee hoop ik mensen te inspireren en aan te zetten tot verbinding. Tenslotte inzicht in levensvragen en een milde houding naar het maken van fouten te creëren.

Met vrolijke groet,

Arno