Ik reed naar Sneek om Alex op te pikken. Hij had een Bloeigesprek cadeau gekregen van zijn moeder. Het was mooi onderweg, ik kon de zeilboten zien op de Langweerder Wielen, er stond een mooie bries, en de lucht was blauw met wolken. Een mooie dag voor een Bloeigesprek.
Op tijd stond ik voor zijn huis, een hippe jongeman stapte in. Hij was goed gekleed, zag er verzorgd uit maar oogde vermoeid. Bij instappen was hij onder de indruk van de auto, hij ging met zijn vingers over het hout en lederen bekleding en keek me nieuwsgierig en verwachtingsvol aan. Wow, wat een gave kar. Ik ben benieuwd wat we gaan doen. We vertrokken en zoefden de stad uit.
Ik zei: Hoe gaat het met je Alex? Je ziet er vermoeid uit. Alex vertelde over zijn huidige situatie, het was duidelijk dat hij indruk wilde maken. Achttien jaar, eigen evenementenbureau, vanuit studie (die nog niet is afgemaakt) in projecten gerold en zodoende betrokken bij grote evenementen en producties. Eigen BMW, eigen appartement en dus een ogenschijnlijk succesvolle jongen met grote ambities, hij vertelde over de internationale projecten die hij wilde gaan doen. En nog een mooie vriendin ook. Nou snap ik waarom je er zo vermoeid uit ziet, dat moet die veeleisende vriendin zijn (knipoog).
Pffff, Arno. Ik weet het allemaal niet joh. Het loopt echt wel lekker enzo. Ik dacht dat ik dit leven wilde. Ik ben veel verder dan mijn leeftijdsgenoten, die kijken naar me op. Zien me rijden in die auto en zijn onder de indruk van mijn projecten en festivals. Ik zit in Amsterdam, Maastricht en Utrecht met mijn klussen. Maar ja, ik weet het gewoon niet…
Ik hield mijn mond, Alex ook. Zwijgend reden we door de Friese weiden, het was rustig, af en toe een fietser en tegenligger. De zon maakte het behaaglijk warm in de auto en de wolken dreven voorbij. ”Mijn ouders gingen scheiden, ik bleef bij mijn moeder en werd de man in huis. Ik was elf jaar. Al voor die tijd stelde ik me beschermend op naar mijn moeder als er ruzies waren. Ik wil zelfstandig zijn, niet afhankelijk en dus zorg ik dat ik genoeg verdien”. Alex nam het leven heel serieus. Ik zweeg en reed. Mijn beeld was dat deze jongen nooit gespeeld had en hiermee een belangrijk onderdeel in zijn leven miste. Maar ik zweeg.
Als ik mijn leeftijdsgenoten zie wordt ik gewoon jaloers, die doen maar wat. Stappen, voetballen en lol maken met vrienden. Zit ik in mijn pakkie in mijn glanzende BMW en denk, zat ik maar gewoon op een oude Gazelle, zonder plannen naar de stad. Maar….. Maar wat, zei ik…. Dat kan niet. Nee, natuurlijk niet, zei ik. Waarom kan dat niet? zei Alex. Dat zeg je zelf, antwoordde ik. Dat maak ik zelf wel uit!
Nu kwamen we ergens. Alex voelde dat hij een keuze had. Hij ging rechtop zitten, ik zag dat hij in mogelijkheden begon te denken. Hij rook de vrijheid. Al mijn hele leven leef ik als een volwassene, mijn vader maakte er een rommel van, dat wilde ik niet. Dus ik nam alles heel serieus, wilde geen fouten maken en vond het belangrijk zelfstandig te zijn. Maar ik vergeet gewoon te leven. Tjee Arno, dankjewel man.
Zwijgend reed ik verder, langs het Sneekermeer, witte en bruine zeilen, mooie Hollandse lucht en koeien in de wei. We waren weer in Sneek, Alex was in twee uur van volwassene weer kind geworden. Lekker buiten spelen Alex!
Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!
