Categorie: Geen categorie

Deze keer pikte ik Hans op, productiechef in de zware industrie, een grote vent, stoere kleding, ruig, met rauw taalgebruik, onrustig in bewegingen en met een vriendelijk gezicht. Ik ben niet voor niets bij je ingestapt Arno. Sinds enige tijd zit ik thuis en kan momenteel niet werken.

Hans was opgegroeid in een mannenwereld, was na zijn MTS diploma gaan werken en zijn in zijn omgeving werd veel afgegeven op anderen in de maatschappij. Hij was omgeven door eenvoudige, hardwerkende mensen die niet veel verder keken dan hun eigen context.

Hij vertelde dat hij moeite had een goede balans te vinden in zijn huidige leven. Een jong gezin, vrouw met enige ambitie en zelf veel aan het werk. Tijdens zijn werk had hij een paniekaanval gekregen in de fabriek, en durfde niet meer naar huis te rijden. Eenmaal thuisgekomen direct naar de huisarts gegaan die hem de diagnose overspannen toebedeelde.

Hans zat nu drie maanden thuis, hij knapte op en merkte dat hij zich moeilijk kon concentreren. Eigenlijk wilde hij wel weer aan het werk, thuiszitten en ‘niets doen’ maakte hem rusteloos en gaf hem geen voldoening. Tijdens het gesprek vertelde hij over zijn liefde voor mensen, vroeger deed hij veel vrijwilligerswerk en was altijd bereid zwakkeren in de samenleving te ondersteunen. Hij werd zacht toen hij over dat verleden sprak.

Tegelijkertijd bevond hij zich nu in een ruwe wereld, veel lawaai in de fabriek, productiewerkers, mannenwereld, en niet ongevaarlijk in de fabriek. Ik voelde dat hij zich staande moest houden en een rol speelde in deze omgeving. Hij vertelde over zijn werk, het gemak waarmee hij dat deed en zijn kennis van het productieproces. Na enige tijd viel me op dat wát hij vertelde niet overeenkwam met hoe hij het verwoordde. Zijn taalgebruik was grof, nonchalant (alsof het niet interesseerde) en ook een beetje onverschillig. Maar de laag onder zijn verhaal, wát hij zei was heel slim, betrokken en waardevol. Hoe verder het gesprek vorderde, hoe meer ik in de gaten kreeg dat Hans een ongelooflijk slimme en analytische vent was, wiens interesses veel verder gingen dan die in zijn omgeving, maar hij paste zich aan en had een vreemd zelfbeeld.

Ik zei: Neem jij jouzelf wel serieus Hans? Volgens mij heb jij geen idee waartoe jij in staat bent…

Hans keek me aan. Ik begon hem te vertellen wie ik zag, namelijk een zeer intelligente en betrokken man. Die geïnteresseerd is in de mens en de kern. Iemand die processen en grote machines kan lezen en verregaande interesse heeft in techniek. Ik vroeg hem of hij wel eens iets van Leonardo da Vinci had gezien, toen begon hij enthousiast te vertellen, hij wist er heel veel vanaf. En ik bemerkte dat zijn onrust verdween. Het gesprek dat wij voerden maakte een oorspronkelijke passie in hem wakker, er ontstond ruimte voor een wereld waarin hij lang niet meer was geweest en zijn authenticiteit kreeg vorm.

Aan het einde van de rit was hij overtuigd dat hij weer een studie wilde gaan oppakken, zijn energie was veranderd en mijn gevoel was dat zijn overspannenheid (mede) werd veroorzaakt doordat hij zijn talent niet gebruikte. Deze productiechef, ruige stoere man met een grof taalgebruik wil ik over twee jaar graag weer tegenkomen. Ik geloof dat hij dan meer zelfvertrouwen en plezier in het leven heeft dan ooit tevoren.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken….

Het is nu de vierde dag na mijn stemband operatie. Hierdoor heb ik momenteel ‘stemrust’ zoals dat heet. In mijn geval twee dagen totaal spraakverbod en dan nog vijf dagen minimaal stemgebruik. Dat is best raar. Maar geeft gelegenheid tot het schrijven van een nieuwe blog.

De eerste twee dagen gingen op zich goed, zeker met mijn gezin om me heen was ik alert op het niet mogen praten. Ik maakte gebruik van een app (spraak assistent) en pen en papier. Toen ik alleen was en beetje ging rommelen begon ik tegen mijzelf (niet in mijzelf) te praten en toen ik iets liet vallen riep ik heel hard *&%! Gek genoeg was het moeilijker stil te zijn in mijn eentje dan met anderen om mij heen…ik moest denken aan Marijn.

Bij zijn kantoor pikte ik hem op voor een Bloeigesprek. Hij stapte in en slaakte een hele diepe zucht en stak direct van wal. Pfffff, Hoi Arno, ik ben Marijn. Man wat een dag weer, eerst thuis enorm gedoe om mijn meiden in het gareel te krijgen. Racen om op tijd op school en BSO te komen, op kantoor drie besprekingen en ben geen stap verder met wat ik wilde doen vandaag. Je komt op het goede moment. Ik besloot uitermate opgewekt het gesprek in te gaan en hem een provocatieve rit cadeau te doen.

Marijn is eind dertig, vader van drie dochters en is manager bij een grote verzekeraar. Hij vertelt me dat hij al een tijd niet lekker in zijn vel zit, de drie meiden vragen veel tijd en ruimte waardoor zijn eigen tijd in gedrang komt en hij kan niet goed met zijn nieuwe baas overweg. Bovendien komt hij niet tot het realiseren van zijn zakelijke ambities en dit zat hem erg dwars. Het lijkt wel alsof ik nergens echt tijd voor heb, alles doe ik half en ik vergeet soms simpelweg zaken. Dit gebeurt in mijn werk en ook telkens vaker thuis. En ik geef alles wat ik heb….

Hij is een typische pleaser, lost alles op voor zijn omgeving en loopt zijn benen onder zijn lijf vandaan voor gezin, relatie en baan. Maar langzaam wordt het allemaal teveel en hij begint te kraken, echter opgeven is geen optie dus daarom houdt hij het met kunst- en vliegwerk in de lucht. Ik besloot tot provocatie en zei: Marijn, wat is eigenlijk jouw probleem, iedereen in jouw gezin kan haar leven leiden doordat jij alles faciliteert en op jouw werk ben je graag gezien omdat je iedereen helpt, er zouden meer mensen zoals jij moeten zijn… Hij keek me niet begrijpend aan. Ik deed er nog een schepje bovenop: Ik vind het eigenlijk schandalig dat je zo klaagt, je hebt een prachtig gezin, mooie baan als manager bij een solide verzekeraar, fijn salaris en dan zo lopen zeuren….er zijn mensen die… Op dat moment brak hij me af, (gelukkig had hij geen stemband operatie gehad) want hij verhief zijn stem en brieste..

Hou op, ik kan niet langer, ik wil niet meer voor iedereen de kastanjes uit het vuur halen om vervolgens weer bij een of andere f*cking vergadering aan te moeten sluiten om die baas van mij te redden. En die meiden denken ook dat ik een of andere schoonmaker ben die alle rotzooi voor ze opruimt. Ik ben moe en wil ook tijd voor mijzelf! Ik doe ook maar gewoon mijn best…

Ik stopte de auto, keek hem aan en deed de ramen open. Marijn leek verslagen en uitgeput, toen hij naar me op keek zag ik ook een soort verbazing bij hem. Tjezus Arno, dit had ik niet zien aankomen, sorry man… Ik complimenteerde hem met zijn openheid en duidelijkheid en vroeg hem waarom hij geen nee durft te zeggen. Omdat ik bang ben dat ik anderen teleurstel, was zijn antwoord.

We vervolgden de weg alsook het gesprek, maar iets was voor hem heel duidelijk geworden en het was prachtig te zien met welke emotie dit werd verwoord. Na twee uur waren we weer bij zijn kantoor en hij stapte nog een beetje verbaasd uit…..Tjezus Arno, dankjewel man!

Marijn is ook al langere tijd verbaal out of office, hij doet veel dingen tegen zijn eigen zin en waarden in. Hij durft dit echter niet te verwoorden om anderen niet teleur te willen stellen, ten koste van zijn eigen welzijn. Hij legt zichzelf een soort ongewilde stemrust op. Zelf leer ik telkens beter mijn eigen koers te volgen en te zien dat je mensen niet teleurstelt als je nee zegt maar juist richting en energie geeft.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken (als mijn periode van stemrust weer over is;-)

Met vrolijke groet,

Arno

Als je wordt geboren ben je helemaal zoals je bent. Je zintuigen, lichaam, hart en brein zijn op elkaar afgestemd, uiteraard ontwikkelen ze zich gedurende de tijd, maar de natuurlijke functies en signalen werken optimaal. We ademen met de buik, we gillen als we boos zijn, eten als we honger hebben en we leren door te doen. Bovendien gaan we rusten als we moe zijn. We zijn in een natuurlijke ontspannen en creatieve staat. Ons lichaam, hart en brein werken optimaal samen en geven signalen op momenten dat we over onze eigen grens gaan en daar luisteren we naar.

Vervolgens horen we van onze ouders dat we niet zo moeten gillen, leren we op school dat we stil moeten zitten tijdens het leren, leren we in de kerk hoe we een goed mens zijn, leren we dat we op bepaalde tijden moeten eten en dat we moeten nadenken voordat we iets doen. We moeten nog even doorzetten als we moe zijn. We moeten verstandig zijn en normaal doen. Ons natuurlijk kompas van emoties en intuïtie laten we los en we schakelen over op ons verstand. We worden in de kiem gesmoord.

Heel veel van de Bloeigesprekken gaan hierover. Aangeleerd gedrag, gestuurd door een norm of systeem, zorgt voor een heel groot deel van de problemen waar mensen op latere leeftijd tegenaan lopen. Gedurende het leven leren we te leven naar normen (van anderen) ten koste van ons eigen gevoel en onze eigen waarden. We zijn te ver geraakt van onze eigen natuur, en die zit verdomd vernuftig in elkaar.

Het is pijnlijk om te zien hoever we af raken van deze natuurlijke duidelijkheid en telkens meer conformeren aan normen, systemen en verwachtingen van buitenaf. Het veroorzaakt veel stressklachten, burn-out en vermoedelijk ook fysieke klachten.

Tijdens Bloeigesprekken en coaching reizen we naar de oorsprong van instappers en coachees. Eigenlijk bij het zaadje in de mens. En dat is gelukkig nog dichterbij dan het lijkt. Alleen om daar te komen moet je (gek genoeg) buiten de gecreëerde comfortzone van de mens, en dat is buitengewoon. Daar zijn de oorspronkelijke waarden, aangeboren talenten en intrinsieke motivatie. Het is waanzinnig om te zien wat er gebeurt als je daar naartoe gaat, de natuurlijke oorspronkelijke kracht wordt zichtbaar, zelfvertrouwen groeit en er ontstaat moed om deze natuurlijke weg in te slaan.

Buiten deze comfortzone mag je je eigen koers varen, gek doen, eten als je honger hebt, niet conformistisch zijn en meer doen (in plaats van denken). De natuurlijke kracht wordt aangesproken, de goede energie komt vrij en de kwetsbare krachtige mens ontkiemt.

Mijn burn-out leerde me dat mijn eigen waarden ondergesneeuwd waren, de norm, verwachtingen en systemen bepaalden mijn gedrag en succes. Ik was ook in de kiem gesmoord. Momenteel volg ik mijn eigen waarden en natuurlijke talent. Mijn motivatie is om mensen en organisaties wakker te maken en te helpen bloeien vanuit oorspronkelijke kracht. Hierdoor krijgen mijn eigen zaadjes water, ruimte en licht en tot mijn vreugde zijn deze volop aan het ontkiemen! De coachingpraktijk groeit, de Bloeigesprekken zijn mooi, de blogs worden goed ontvangen en verschillende samenwerkingen vertonen voorzichtige succesjes.

Tenslotte is er een prachtig logo ontkiemd.

Ik pikte Henk op bij een prachtige verbouwde boerderij aan het water. Voor mij was het een onbekende stek, landerijen, Friese koeien en water. Het landschap was aan het ontwaken.

We begroetten elkaar,  hij was joviaal, energiek met een krachtige stem en ferme handdruk. Ik heb er zin in Arno, waar gaan we naartoe? vroeg hij. Ik startte de motor en reed weg, over een boeren landweg met betonnen platen, letterlijk tussen de koeien door en de wegtrekkende mist.

Ik vertelde Henk over mijn burn-out en stelde me kwetsbaar op. Hij leek geraakt, maar vervolgde het gesprek over zijn succesvolle bedrijf. Hij handelde in producten voor de agrarische sector en ging hiermee Europa door. Hij verdiende hier goed aan, was enthousiast en genoot.  Hij vertelde gedreven en was zacht op het moment dat hij over zijn vrouw en kinderen sprak.

Vertel eens over jouw ouderlijk gezin, vroeg ik.  Hij vertelde over zijn ouders, zus en broers. Zij hadden een veeboerderij in Gelderland en hij memoreerde in warme woorden over zijn jeugd tussen zijn koeien. Hij vertelde dat ze nooit op vakantie gingen, dat ging niet vanwege de koeien, maar dat wilde ik ook niet. Ik wilde bij mijn koeien zijn, ik kende ze allemaal. Ik vroeg hem of hij de boerderij niet had kunnen overnemen en toen verstrakte hij. Daar wil ik liever niet over praten, zei Henk, dit heb ik nooit met iemand gedeeld. Het zat hem duidelijk heel erg dwars en na enige provocatie van mijn kant begon hij te vertellen.

De beesten waren alles voor me, ik voelde me heerlijk op de boerderij en wilde niets liever dan daar zijn. Ik kon goed leren, ging naar de hogere landbouwschool en kreeg daarna een goede baan aangeboden. Mijn carrière liep goed, mijn broers konden minder goed leren en begonnen bij de koeien. Dat vond ik prima op dat moment. Op een gegeven moment belde mijn vader me op en vroeg me naar huis te komen. De boerderij ging naar mijn broers, de contracten waren opgesteld en ook ik moest tekenen om afstand te doen. Ik was stomverbaasd en overrompeld. Er was niets overlegd en werd voor een voldongen feit gesteld. 

Mijn vader is ook de opa van mijn kinderen, dat wil ik ze niet ontnemen. Maar we hebben het er nooit meer over gehad. Zelf kom ik nooit meer op de boerderij, dat kan ik niet.

Toen hij verder vertelde over de huidige situatie ontstond er een kil beeld, de warmte van de jeugd was verdwenen, de verplichte verjaardagen werden gevierd, maar de spanning was altijd daar. Zijn vader werkte nog op de boerderij die nu door zijn broers werd gerund. Hij was bijna tachtig. Ik vroeg hem wat hij nog met zijn vader wilde delen en bespreken. Ineens leek hij vermoeid, ik weet toch al wat hij zegt en niet naar me wil luisteren. Er was geen verbinding meer. Dus we hebben het er maar niet meer over….

Ik was echt geraakt door zijn verhaal en reed onder de indruk naar huis. Ineens begreep ik waar de term ‘over koetjes en kalfjes’ praten vandaan komt. In boerengezinnen wordt er niet over emoties gepraat, maar over koetjes en kalfjes…

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

Ik denk dat ik ruim honderd bloeigesprekken heb gevoerd de afgelopen anderhalf jaar. De passagiers waren tandarts, student, oma,  net gescheiden, werkzoekend, manager, docent, crimineel, puissant rijk, directeur, weduwnaar, huisvrouw en ernstig ziek. Dus een (redelijke) weergave van de samenleving in alle leeftijdscategorieën.

De gesprekken hebben me enorme rijkdom gegeven, ongelooflijk veel verbinding met volslagen onbekenden en heel veel inzicht. De gesprekken gingen veelal over systeemwereld versus menswereld, maskers versus kwetsbaarheid, plastic versus puurheid en dromen versus moeten. Al deze gesprekken gaan over de (eigen)waarden van mensen en het gevecht om daarbij te blijven en niet mee te gaan in de systemen, normen, mores die de buitenwereld van je verlangt.

Tijdens mijn opleiding tot Co-Active coach heb ik veel geleerd over pijn of stress die ontstaat bij mensen. Daarbij is uitgangspunt dat mensen een vervullend leven leiden indien ze hun waarden volgen, en bewuste keuzes maken om daarvan af te wijken. Indien je een leven leidt dat teveel afwijkt van jouw waarden ontwikkel je stress, ziekte of andere ongelukken. Een vervullend leven is niet per se een makkelijk, gelukkig of pijnvrij leven, maar het is wel het leven dat je zelf kiest en de consequenties bewust aanvaard. En dit is niet eenvoudig: ‘Living your values is a radical act’ is een veelgebruikte zin tijdens de opleiding.

Als ik terugkijk naar de mensen die naast me in de Jaguar zaten en hun pijn met me bespraken durf ik te stellen dat bijna al deze pijn word veroorzaakt doordat mensen hun waarden overschrijden ten gunste van de buitenwereld, en ten koste van henzelf. Bovendien waren ze hier ook nog eens boos over op zichzelf, waardoor het nog meer gedoe veroorzaakt.

Wat ik mooi vind is dat tijdens de gesprekken mensen meer inzicht krijgen in hun waarden alsook het belang daarvan. Ze beseffen hoe belangrijk het is om deze waarden weer serieus te nemen en wat de impact is wanneer deze bewust of (veelal) onbewust systematisch worden overschreden. De uitnodiging aan de passagiers is ook vaak om deze waarden in kwetsbaarheid met de omgeving te delen (dit is serieus spannend) maar veelal resulteren deze stappen in begrip van de omgeving en vaak bevestiging. Zo nu en dan loopt het stroever of leidt het tot verwijdering van (een deel van) de buitenwereld, maar dan is men trouw aan zichzelf en niet meer aan de verwachtingen die hen opjaagt.

Ik wil alle passagiers bedanken voor hun openheid, kwetsbaarheid en prachtige levensverhalen. Deze inzichten hebben mij gesterkt in het volgen van mijn eigen waarden. De lijn voor mij is dat ik een goede vader, echtgenoot en vriend wil zijn en moeiteloos mijn werk kan doen.  Het is inderdaad niet altijd makkelijk om de waarden te leven, ik ben niet continu gelukkig of pijnvrij, maar het is wel wat mij vervult.

Ik denk dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken….

Met vrolijke groet,

Arno

Momenteel is er (terecht) veel aandacht voor de zogenoemde plastic soep in de Oceanen. Zelf heb ik een enorme hekel aan plastic, ik houd van puur, echt en authentiek. Dat geldt in zowel de letterlijke als figuurlijke zin. In mijn leven probeer ik zoveel mogelijk plastic te vermijden.

Ik heb nóg een plastic soep ontdekt, soep van plastic mensen. Daar zijn er ook veel te veel van. Sterker nog, ik ben bang dat we allemaal een laagje plastic op onze huid dragen. De maskers, het zeker weten, het gewenste antwoord et cetera. Zeker in sociale situaties gebruiken we allemaal onze plastic hulpmiddelen om bij de groep te horen of er niet buiten te vallen. En juist later in ons leven verlangen we allemaal terug naar eigenheid en authenticiteit.

Volgens mij zit het als volgt: we worden geboren als authentieke en krachtige mensen die op zichzelf kunnen vertrouwen. We kennen de oplossingen, manieren en de juiste aanpak om onze doelen te bereiken en eigen keuzes te maken. Al snel leren we dat onze manier niet altijd de manier is zoals het hóórt, van onze ouders, op school, met vriendjes en vriendinnetjes. Daarom passen we ons gedrag aan en creëren plastic. We merken dat het werkt, we horen erbij als we ons aanpassen. Sterker nog, we creëren nog meer plastic door bijvoorbeeld stoer te doen, grappig te zijn of leugentjes te vertellen waardoor we aandacht en aanzien krijgen. De groep accepteert ons en onze identiteit wordt telkens meer een rol. Deze rol spelen we veelal in sociale privésituaties als in de organisatie waarvoor we werken of waar we de baas zijn. Dus plastic werkt!

Bovendien, in het huidige social media tijdperk waarin we onze mooiste foto’s tonen en de prachtige etentjes, kinderfeestjes en reisjes met de wereld delen laten we zien hoe geweldig het met ons gaat. Totdat we last krijgen van onze plastic huid. We gaan twijfelen over onze echtheid, eigenheid en zelfs zingeving.

Tijdens mijn Bloeigesprekken doe ik mijn best om mijn eigen plastic huid weg te laten, oprecht en nieuwsgierig te zijn en me kwetsbaar op te stellen. Ik zie tot mijn vreugde dat anderen dat vervolgens ook doen. Dus de mensen die schijnbaar zonder problemen door het leven gaan (plastic) tonen hun puurheid en kwetsbaarheid in de Jag. De transformatie is prachtig, het masker gaat af en de mooie mens verschijnt. Bovendien zijn mensen zo dankbaar dat ik de ruimte biedt om de echtheid, rauwheid en schoonheid van hun leven te tonen. Ze durven gelukkig hun plastic weg te nemen en voelen zich weer krachtig en creatief.

Mijn overleden moeder maakte vroeger altijd fotoboeken, op mijn 18e kreeg ik een boek met daarin een foto van een tweejarige Arno. Bloot met een lederen vestje aan. Mijn moeder schreef daaronder: Liever naakt dan namaak. Mijn moeder zag het verdomde scherp.

Liever naakt dan namaak is voor mij nog steeds de kern. Als je jouw eigen kwetsbaarheid toont voel je jezelf poedelnaakt, maar dat doe ik veel liever dan dat ik namaak ben! Mijn lering is dat het werkt, kwetsbaarheid trekt mensen aan en wordt door anderen ervaren als krachtig en authentiek. En zo voelt het ondertussen ook telkens meer.

Dus ook ik strijd tegen de plastic soep, hiermee probeer de de authentieke mens (die uiteindelijk de mooiste en krachtigste is) weer tevoorschijn te toveren.  Ik gun iedereen zijn mooiste, krachtigste en meest kwetsbare zelf. Laten we gezamenlijk de plastic soep opruimen!

Met vrolijke groet,

Arno

Ik reed naar een prachtige plek om Pim op te pikken. Ik arriveerde via een heuse oprijlaan bij een kast van een huis met een aantal blinkende bolides voor de deur. Pim had het zichtbaar goed voor elkaar.  Een kwieke zestiger liep joviaal naar me toe, mooi in de kleren, zongebruind en een stralende lach. Hij complimenteerde me met mijn Jaguar, we stapten in en zoefden door een groot hek het Drentse landschap in.

Na het uitwisselen van beleefdheden nam hij het woord. Het is allemaal niet zo mooi als het lijkt Arno, ik zit al een aantal maanden thuis en ben het helemaal kwijt. Pim vertelde over zijn jeugd, hij kwam uit een eenvoudig gezin en had zijn hele leven moeten vechten, hij wilde gezien worden. Daarnaast was hij een hele zachte en lieve jongen die een ongelooflijk warme familieband had. Hij was opgegroeid met een sterk arbeidsethos en zijn hele leven aan het bewijzen. Pim was nu ruim dertig jaar succesvol ondernemer, samen met een compagnon bouwde hij een prachtig bedrijf op met ruim honderd man personeel. Het ging hem zakelijk voor de wind, hij werkte hard en met veel plezier. Hij genoot van het bedrijf en de context waar hij als DGA zijn rol kon spelen. Hij werd gezien en was een harde zakenman geworden.

Afgelopen jaar overkwam hem een aantal incidenten, zowel op zakelijk als privé vlak werd hij voor grote uitdagingen gesteld. Voor een belangrijk deel was hij hier zelf debet aan. Daar waar hij vroeger altijd explodeerde gebeurde nu het tegenovergestelde. Hij implodeerde en zakte letterlijk als een pudding in elkaar. En hij kroop in zijn schulp, hij nam afstand van de zaak, vermeed zo veel mogelijk sociaal contact en wist niet meer wat hij moest doen. Fysiek en mentaal was hij ineengezakt.

Maar weet je wat het ergste is Arno? De schaamte! Tegen vrienden zeg ik dat ik met pensioen ben en dat het goed met me gaat. Maar ik ben het gewoon helemaal kwijt en durf mijn masker niet af te zetten.

Hij begon te vertellen dat hij verlangt naar een simpel en puur leven. Zonder grote verhalen en gemaakte jovialiteit. Maar een echt leven, met echte vrienden en echte verbinding. Ik ben een zakenman geworden, heb veel ingrijpende beslissingen moeten nemen voor mijzelf en ook voor anderen. Nu heb ik al een groot deel van mijn leven een zekere status en pas nu kom ik er achter wat er werkelijk toe doet. Ik voel me een ongelooflijke loser. 

Ik zag zijn interne strijd tussen vasthouden aan het masker (maar dat echt niet meer willen) en de hang naar de echtheid (en dat niet durven). We hadden een prachtig gesprek gevoerd en nu reden we zwijgend terug. Ik voelde me rijk en vervuld omdat ik met de echte Pim in gesprek was geraakt. Bij het uitstappen gaf hij me een grote knuffel en het was duidelijk hoe waardevol het voor hem was geweest.

Tot slot attendeerde ik hem op Maskerman van Stef Bos. Zojuist ontving ik een berichtje van hem. Hij had het meerdere keren beluisterd, was diep geraakt en schreef dat hij had besloten zijn masker af te gaan zetten!

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken…

 

 

Ik reed op een onbekend terrein, het was onoverzichtelijk en er stonden allerlei spullen. Onder andere een gehalveerd olievat dat als vuurkorf diende….Ik hoorde geschraap, mijn hart sloeg over, ik stapte uit en zag een enorme kras over twee deuren van mijn prachtige Jaguar. Mijn eerste gedachten en gevoelens waren hard en diep en mijn adrenaline suisde door mijn aderen. Na een beetje vegen en wrijven stapte ik in en vertrok. Maar ik had echt pijn.

Nu is het twee weken later en kijk ik toch anders naar de kras. Eerlijk is eerlijk, iedere keer als ik hem zie voel ik het ook een beetje. Maar de metafoor is natuurlijk dat ik dagelijks mensen spreek die een kras op hun ziel hebben veroorzaakt door echtscheidingen, ziektes, verlies van dierbaren of stress. En dat heb je maar te accepteren. Het leven heeft een afslag genomen en daartoe dien je jezelf te verhouden.

Bovendien krijgen mensen met een kras op hun ziel vaak een andere kijk op hun leven, eigen prioriteiten en verhoudingen. Het wordt ook louterend genoemd. Letterlijk betekent dit: door ervaringen een beter mens (doen) worden. 

Het is bijzonder om te zien hoe krachtig mensen zijn. De afgelopen maanden sprak ik een man die kanker heeft, en door de kanker andere keuzes maakt waardoor hij zijn leven meer volgens zijn waarden leeft. Dus zijn kwaliteit van leven is feitelijk verbeterd, maar de kwantiteit verminderd. Maar met een enorme kras op zijn ziel.

Ook sprak ik een man wiens vrouw ongeneeslijk ziek is geworden en hij zijn leven totaal anders moet inrichten. Hij heeft zijn baan moeten opzeggen en spendeert heel veel tijd om zijn vrouw te verzorgen en samen te zijn. Ook hij spreekt uit dit een heel gelukkige periode uit zijn leven te vinden. En ook met een grote kras op zijn ziel.

Tenslotte heb ik zelf een forse burn-out overwonnen. Momenteel maak ik andere keuzes, stel andere prioriteiten en blijf dichter bij mijn waarden. Ik ben een mooiere versie van mijzelf dan voorheen. En ook met een behoorlijke kras op mijn ziel.

Een kras is iets dat nooit meer weggaat en onderdeel van jouzelf wordt. Het is een soort crisis die duidelijk maakt waar het uiteindelijk echt om draait. De kras maakt duidelijk dat je kwetsbaar bent, maar tegelijk brengt het ook enorme kracht in je naar boven. Zelf ben ik oprecht blij dat ik een burn-out heb gehad, die kras heeft me sterker gemaakt, maar de kras op de Jaguar blijft me toch een beetje pijn doen….tegelijkertijd is het ook louterend en maakt duidelijk wat echt belangrijk is in het leven.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

 

 

 

 

Iedere keer wanneer ik in mijn oude studentenstad kom gaat mijn hart weer een beetje open, ik pikte Bert in de stad Groningen op. Een interessante man die kortgeleden met pensioen was gegaan na een boeiend werkzaam leven. Hij functioneerde hoog op de maatschappelijke ladder. Uit zijn verhaal werd duidelijk dat hij met hooggeplaatste dames en heren werkte alsook veelvuldig privé contact had. Maar dat was niet iets waar hij mee te koop liep of interessant vond. Het was gewoon zo.

Hij hield ervan om maatschappelijk betrokken te zijn en was betrokken bij een grote hoeveelheid aan culturele, maatschappelijke nationale en lokale projecten. Dit was al zo tijdens zijn werkzame bestaan, maar ook nu was hij nog volop bezig.  Deze man kon niet stilzitten. Bovendien was hij zeer belezen en had kennis van zeer uiteenlopende zaken.

Ook zijn vrouw had een zeer intensieve baan en een dynamisch leven waardoor hun relatie ondergesneeuwd raakte. Na verschillende luwe huwelijksperiodes besloten ze om te gaan scheiden, er was intussen iemand ingeschakeld die het ging regelen. Bert was zeker van zijn zaak. Totdat Bert zijn vrouw als laatste optie een ”huwelijksvakantie” voorstelde.

Concreet betekende dit dat ze gescheiden gingen leven met alle bijbehorende vrijheden en onzekerheden. En na een jaar zouden ze de balans opmaken. De ontstane situatie maakte dat Bert en zijn vrouw apart gingen wonen en elkaar de vrijheid lieten. Beiden moesten wennen, gingen hun eigen gang en hadden veel tijd om na te denken. Belangrijker was dat ze echt ervoeren hoe het zou zijn om zonder elkaar verder te gaan.

Bert had het idee opgedaan tijdens een gesprek met een landelijk politicus die dezelfde aanpak hanteerde. Het schijnt dat een ”huwelijksvakantie” niet ongebruikelijk is (het was mij niet bekend) en ik vind het een mooi concept.

Na een jaar kwamen Bert en zijn vrouw tot de conclusie dat ze elkaar hadden gemist, dat ze doordat ze uit hun systeem waren gestapt weer veel zuiverder en objectiever naar hun relatie konden kijken en ervoeren ook dat hun wederzijdse vertrouwen stond als een huis. Een goede basis dus om de ”vakantie” na een jaar af te breken en weer samen verder te gaan.

Wat ik hieraan mooi vind is dat een crisis (of disruptie) ook in dit geval weer leidt tot een nieuw perspectief op de situatie. Het is goed om af en toe uit de comfortzone te stappen en met een frisse blik en van een afstand naar de eigen situatie te kijken.

Aan het einde van het gesprek liet Bert mij een voor hem heel speciale plek in de stad Groningen zien, hier was ik nog nooit geweest maar het was een heerlijk rustige en betoverende plek midden in mijn oude studentenstad. Deze historische plek had Bert getransformeerd tot een broedplaats van culturele en maatschappelijke activiteiten. Door zijn inspanningen blijft deze plek bewaard en belangrijker wordt gebruikt. Met trots vertelde Bert dat deze plek in de afgelopen jaren net zo veel was bezocht als de 700 jaren hiervoor.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

 

 

Deze mail ontving ik enige tijd geleden.

”Beste Arno,
Wat een prachtig verhaal in de Leeuwarder Courant. Ik werd vooral gegrepen door jouw ervaring eerst iets naars mee te maken en dat dat maakt dat je daardoor andere keuzes in het leven maak die je anders niet gemaakt zou hebben. 10 jaar geleden kreeg ik kanker, 4 jaar geleden kreeg ik er een 2e bij. Beide zullen nooit meer over gaan. Het gekke is, van beide heb ik geen of nauwelijks lichamelijke hinder. De ziekte beleef je in je hoofd. Haast net als een burn out. Het gevoel verlamd te zijn. Ik hoef het jou niet uit te leggen….En om die “burn out” leefbaar te maken heb ik veel ondernomen en heeft me dit ook veel opgeleverd. Ik heb heel veel keuzes gemaakt die ik anders niet gemaakt zou hebben. Op heel veel terreinen het ik het lot in eigen hand genomen. Ik durf wel te zeggen dat ik erg gelukkig ben, ondanks….Ik vind je concept prachtig. Gesprekken ik de auto. Een ketting waarbij iedere schakel door de voorgaande wordt aangedragen. Mocht de bouw van je ketting ooit haperen, ik heb een mooi verhaal voor je. Dat beloof ik je! Ik wens je veel succes met je boeiende gesprekken en geniet van je mooie auto. Hartelijke groet, Arend”

Afgelopen maandagochtend pikte ik hem op in Drenthe. Een man van midden vijftig die aangaf ”zin te hebben in deze ochtend”. We vertrokken, het was prima weer en we gleden door het mooie Drentse landschap.

Arend vertelde een indrukwekkend verhaal. Hij had zijn leven op orde, een lieve vrouw met twee mooie kinderen. Een fijne baan als huisarts in een grote maatschap. Altijd was zijn leven zonder grote zorgen geweest. Tot ruim tien jaar geleden een vorm van kanker geconstateerd werd. Per toeval werd het geconstateerd. Zijn zorgeloze leven was in één klap voorbij. Ineens was hij kankerpatiënt!

Na onderzoeken, slechte communicatie vanuit behandelaars, frustratie hierover en uiteindelijk behandelingen bleek de kanker onder controle. Maar het zou nooit meer verdwijnen. Na enkele jaren was Arend gewend aan de nieuwe situatie, de sluimerende ziekte, de halfjaarlijkse controles, de bijbehorende spanning en de noodzakelijke aanpassingen in werk en privé leefstijl.  Maar zijn leven ging verder.

Totdat een viertal jaren geleden, wederom bij toeval, een andere vorm van kanker werd geconstateerd. En ditmaal een vorm die vele malen ernstiger was. ‘‘Nou Arno, dan staat je leven potverdomme echt op zijn kop!” De paniek was deze keer veel groter en de impact op zijn gehele leven zou je desastreus kunnen noemen. Dit had grote impact op zijn mentale staat en Arend was gedurende enige tijd richtingloos, raakte onzeker en depressief. Zijn huwelijk hield geen stand en zijn collega’s ”negeerden” hem uit de maatschap. Kortom, zijn privé leven en zijn professionele leven vielen weg.

Opvallend was zijn liefdevolle toon richting zijn persoonlijke relaties en zijn verbitterde toon richting zijn professionele relaties. Hij had veel begrip voor de verandering bij zijn vrouw en bij hemzelf in de relatie, was ziedend richting zijn collega’s. Met enkelen van hen had hij tientallen jaren geleden de maatschap opgericht. En was als een paria behandeld.

Na tien jaar kankerervaring weet ik wel wat de impact is op mijzelf, anderen en mijn prioriteiten. Hierdoor maak ik andere bewuste keuzes. Ik kijk anders naar het leven en mijn eigen rol daarin. Ik leef met een zwaard van Damocles boven mijn hoofd maar ben hartstikke gelukkig!

Arend vertelde me dat hij een andere baan heeft gevonden, een nieuwe spannende relatie en geniet van iedere dag. Hij leeft met een andere horizon, een nieuwe sociale  en professionele omgeving. Bovendien maakt hij andere en veel meer bewuste keuzes. Kortom, een totaal nieuw leven. Fantastisch om te zien dat zelfs wanneer alle pijlers (gezondheid, relatie en werk) onder iemands bestaan wegvallen hij toch in staat is om het leven opnieuw richting te geven, oprecht gelukkig te zijn en ervan te genieten. Arend durft door deze crisis nog dichter bij de waarden te blijven die voor hem belangrijk zijn dan voorheen, en heeft ondanks allerlei negatieve externe invloeden het heft in eigen handen genomen. Wat kunnen mensen toch ongelooflijk krachtig, creatief en flexibel zijn!

Ik ben trots dat mijn aandacht en aanpak wederom zo’n prachtig Bloeigesprek heeft opgeleverd. Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!