Geen categorie – Bloeigesprek

s*x in de buitenlucht

Rein komt voor de tweede keer de Bloeikas binnen. Hij is ongeveer vijftig jaar, is vastgelopen en zit overspannen thuis.

Vorige keer onstond het beeld van een man, opgegroeid in een strenge christelijke omgeving met duidelijke normen en waarden. Hij volgde het plaatje, jong huwen, kinderen krijgen en een traditioneel gezin vormen. Eigen persoonlijke ontplooiing was ondergeschikt.

Na enige tijd gebeurd het onbestaanbare, hij word op zijn dertigste verliefd op een andere vrouw. Na jaren ontkennen besluit hij te gaan scheiden. Schuld en schaamte doen intrede. Echter ook ervaart hij voor het eerst ruimte.

Nu ongeveer twintig jaar verder loopt hij vast, hij is zijn ruimte weer kwijt, neemt het leven heel serieus en is zijn zelfvertrouwen verloren.

A: Wat is het probleem?
R: [kijkt heel serieus] Ik weet gewoon niet wat ik moet doen
A: Dan doe je toch ff niks?
R: Hoe bedoel je?
A: Nou, als je niet weet wat je moet doen….dan is dat het toch?
R: [streng gezicht] Nou, nee…dat kan niet…ik moet een keuze maken.
A: Maar als je het niet weet…dan maakt het niet uit..dan zou ik het gewoon doen!
R: Wat…wat bedoel je?
A: [vrolijk] Nou, als je het niet weet, kies je gewoon en doe je dat? Wat maakt het nou eigenlijk uit!
R: [geirriteerd] Heel veel, het gaat over mijn baan, mijn zekerheid en toekomst!
A: [weifelend] Ja…ik ben nu wel onder de indruk…in dat geval…tja…dat is wel heel veel. Jouw zekerheid en toekomst…daar zou ik wel ff goed over nadenken inderdaad. Stom dat ik er zo licht over denk….[zakt onderuit] pffff jouw zekerheid….en TOEKOMST!! Dat is wel echt té ingewikkeld. Heb je alles wel goed afgewogen? Want jemig….als dit misgaat….ik bedoel Gaza is erg….maar dit is wel ff serieuze shit. Man…En ben je ook hoofdkostwinner? Tja…weet je? Ik zou denk ik..eh..ik durf je eigenlijk geen advies te geven..want als dit misgaat…pfff..niet te overzien [zakt telkens verder onderuit, hoofd in handen]

R: [guitige glimlach] ..ja ja
A: [boos] Wat?! Zit jij me nu uit te lachen? Het is GVD nogal wat! Ik dacht ff makkelijk Rein op weg helpen…maar dit is zó groot…dus vergeef me dat ik helemaal op slot ga…
R: [lacht] ik zie het Arno…dit noem jij toch de staat van terminale serieusheid?
A: [glimlach] Die is blijkbaar besmettelijk! Dus Rein, ik zet je ff voor de spiegel. Jij gaat even goed naar jezelf kijken, ik maak nog kop thee….[ik zet een spiegel voor hem neer] En kijk eens heel serieus naar jezelf..

Ik zet thee, laat hem een paar minuten met zichzelf, en zijn zelfbeeld…Ik ga naast hem zitten, hij kijkt gebiologiseerd naar zichzelf, streng, serieus en met vochtige ogen.

A: Wat zie je?
R: [verdrietig] Ik zie een man die het zwaar heeft, die zich veel zorgen maakt…en nu ik kijk, ben ik ook echt op zoek naar de man die zich ooit zo goed en luchtig voelde…die lijkt heel ver weg.
A: Wat is het meest ondeugende dat je afgelopen tijd hebt gedaan?
R: [kijkt bedenkelijk, breekt ineens open en kijkt me met handen voor mond aan] Nee…dat kan echt niet [grote lach]…dit ga ik echt niet vertellen…[lacht hardop] Er zijn andere dingetjes die ik zou kunnen noemen…maar dit is echt te erg!
A: [enthousiast] Die andere dingetjes wil ik niet weten, ik vroeg het meest ondeugende…heb je iemand vermoord ofzo?
R: [lacht hard] Nee! Dat niet…
A: Wat dan! De bankrekening van jouw ouders stiekem geplunderd?
R: Nee…maar….
A: Wat!!
R: [lach van oor naar oor]…S*x in de buitenlucht!
A: Nee…jij?…met wie…of met meerdere tegelijk?!
R: Met mijn partner, vorig jaar, in een duinpan…
A: Wat.de.fuck! Ik dacht dat jij een serieuze, keurig doch streng opgevoede man was, die dit soort dingen zeker niet zou doen. Gadverdamme, in een duinpan?! Ik wil het niet weten Rein! Hou op…

Rein vertelt over die week met zijn partner, het lijkt of hij vliegt, ik daag hem uit om in zijn ogen ondeugende dingen te beschrijven, naar details, in begin is er wat schroom, uiteindelijk gaat hij all-in. Ik biedt hem de ruimte, zonder oordeel, om te vertellen en opnieuw te beleven.

Ik zet de spiegel weer voor zijn neus en vraag hem nog eens goed te kijken.

R: [verbaasd] Allemachtig! Wat een verschil! Ik zie een vrije jongen, die dingen durft en doet…

A: Mooi. De sessie is afgelopen voor nu. Ik zie je over twee weken. [samenzweerderig] Nog één vraagje Rein, die duinpan, wil je me de locatie sturen? Denk je dat ik daar met mijn vrouw ook naartoe zou mogen?

Rein staat op, lacht hard en gaat tien kilo lichter naar buiten.

Inez wist het eigenlijk al

Inez is een jonge vrouw van eind twintig, ze komt voor haar vierde sessie, de aanleiding is vermoeidheid. De eerste keer dat ze kwam was ze uitgeput en lusteloos, na die eerste sessie is ze via de bedrijfsarts ziekgemeld. De jaren hiervoor waren heel erg roerig, Inez had te maken met verlies en rouw, veranderingen van werkgever, oppakken van studie en een impactvolle verhuizing. De rust deed haar goed, de gesprekken over grenzen, haar patronen en doorzetten gaven inzicht.

We zijn twee maanden in gesprek, ze is opgeknapt, voelt meer rust en stevigheid en we zijn in gesprek over haar relatie.

A: Hoeveel ruimte ervaar jij thuis?
I: Nou, nu overdag is het heerlijk. is Alfred aan het werk, en ik geniet en het is rustig.
A: Dus eigenlijk moet Alfred maar weg.
I: [geschrokken] Nee….natuurlijk niet!
A: [lacht] Nee, tuurlijk niet. Wat moet je zonder hem.
I: [weifelend] Ja….eh…precies dat
A: En met al die ruimte die je zelf kunt invullen. Hij bepaalt gelukkig hoe jij die indeelt en hoe jij jouw leven inricht. Dus dat is wel fijn, hoef je dat zelf niet te doen. Bovendien, in deze tijd, een vrouw alleen…….wil je nog een kop koffie?
I: [afwezig] eh, ja……

Ik sta op om koffie te maken. Inez blijft zitten.

Ze heeft in een eerder gesprek vertelt dat haar vriend zakelijk plannen heeft die ingrijpend zijn voor haar, wederom een verhuizing, meewerken in zijn bedrijf en daarmee het loslaten van haar eigen koers.

Als ik terugkom zit ze door het raam te staren, ze is in gedachten verzonken. Nadat ik ben gaan zitten kijkt ze me verbaasd aan.

I: eh, wat bedoel je eigenlijk?
A: Nee niks, je had toch geen melk in jouw koffie?
I: [verward] huh, nee. Of nou ja.
A: Precies dat. Lijkt me gewoon beter. Geen melk en vooral geen suiker. Dus wanneer gingen jullie ook alweer op wintersport?
I: [geïrriteerd] Wat bedoelde je net!
A: Gewoon, jullie zouden toch gaan skiën?
I: Nee….daarvoor!
A: [quasi verbaasd, lacht] Gaan jullie daarvoor ook skiën? Wat bedoelde jij nu eigenlijk?
I: Nou, over de relatie met Alfred!
A: Ah, dat. Het is fijn dat hij jouw leven indeelt toch? En wat zou jij zonder hem moeten. Hij brengt stabiliteit, toekomst en jij kunt je heel goed schikken. Dus dat bedoel ik….En jij hebt ook niet veel nodig, zeker geen ruimte toch?
I: [voorzichtig] Nou….wat je nu zegt, daar heb ik wel over nagedacht.
A: [tik op knie] Fijn! Dat is altijd goed. En je bent tot de conclusie gekomen dat het goed is toch?
I: Als het gaat over ruimte….en MIJN leven….Alfred doet helemaal zijn eigen ding. Hij gaat helemaal voor zijn nieuwe zaak, of ik het nou leuk vind of niet. Hij zegt dat hij het samen met mij wil doen….maar….

Inez vertelt dat ze zich nu realiseert hoeveel ze aanpast, dat ze na haar roerige jaren een soort veiligheid bij Alfred voelde, maar haar eigen koers helemaal heeft losgelaten. Nu merkt ze hoeveel hij bepaalt en hoe weinig rekening hij met Inez houdt. Tijdens het gesprek merkt ze dat het al heel lang dwarszit, maar dat ze het nooit eerder zo kon zien. Ze is nu bezig haar grenzen beter aan te geven op haar werk, en merkt hoe goed dat voelt en ook wat het aan ruimte en lucht oplevert. Ze realiseert zich nu hoe ze dat thuis ervaart. Ze gaat een beetje beduusd naar huis en ook met een duidelijke opdracht om het thuis te bespreken.

Twee weken later komt ze de Bloeikas binnen. Ze wil me duidelijk iets vertellen.

A: [vrolijk] Vol verwachting klopt mijn hart…vertel Inez!
I: [stralend] Ik heb de relatie verbroken!

Ze vertelt me hoe ze het de avond na onze sessie aan Alfred voorlegde, ze gaf aan dat ze niet nogmaals wilde verhuizen en geen zin had om met hem te gaan meewerken in zijn nieuwe zaak. Hij schrok ervan en het was een pittig gesprek. Toen ze er een paar dagen later nogmaals over spraken bleek dat hij niet voornemens was zijn plannen aan te passen, zijn nieuwe zaak en de verhuizing kregen prioriteit boven de relatie.

Toen maakte Inez het uit. Vertrok, nam haar spullen mee naar een vriendin waar ze tijdelijk kan inwonen. Uiteraard was er verdriet bij haar, maar tegelijkertijd een enorme opluchting. Ze besefte hoeveel ze was aangepast en dat ze haar eigenheid en koers had losgelaten vanuit angst en de geboden veiligheid.

Nu voelt zich weer krachtig, met plezier in werk, weer aan het opbouwen, geeft grenzen duidelijker aan en ervaart heel veel ruimte om haar eigen leven vorm te geven.

Na deze sessie heb ik haar nog twee keer gezien, ze is op koers, voelt zich vrij en ziet ook vooral in hoe haar patroon versterkt werd in onzekere tijden. Terugkijkend liet ze haar eigenheid gaan toen ze vijf jaar geleden in zeer roerige tijden verzeild raakte.

Ze durft weer te spelen, maakt eigen keuzes, voelt zich luchtiger en heeft weer de energie om zich te richten op datgene wat voor haar belangrijk is.

I: Toen we elkaar vier maanden geleden voor het eerst spraken had ik dit nooit verwacht. Maar als ik heel eerlijk ben wist ik het eigenlijk al heel lang, dat dit een keer ging gebeuren. Het was moeilijk, maar ik ben heel erg blij dat ik de keuze heb gemaakt.

Japie zijn Lego is afgepakt…

Jaap komt de Bloeikas binnen voor een eerste sessie. Een grote vent, hij ziet er wat slonzig uit, geeft me onzeker een hand en gaat weifelend zitten. In 2022 heeft hij een ernstig bedrijfsongeval gehad waardoor hij zijn ‘droombaan’ nooit meer zal kunnen uitvoeren, sinds die tijd zit hij thuis.

Hij vertelt over zijn huidige leven, opstaan op onregelmatige tijden, een beetje hangen, soms lunchen, beetje gamen en tv kijken. Zijn vrouw is ook veel thuis omdat ze het huishouden runt en 24 uur per week thuiswerkt. Ook vertelt hij over het ongeval (een serieus heftig verhaal) en hoe hij zijn ‘droombaan’ hierdoor kwijtraakte. Zijn wereld stortte in…..en hij heeft geen enkele puf er nog iets van te maken. Hij voelt zich somber.

Zijn ‘droombaan’ was in de visserij. Hij voer op een groot schip om op allerlei soorten te vissen, deels Noordzee en ook verder. Met een groep mannen, dagen achterelkaar weg, kameraadschap, vrijheid en avontuur.

A: En wat doe je dan op een dag?
J: Nou, niet zo veel….
A: Dat klinkt eigenlijk een beetje niks..
J: Precies dat.
A: [vrolijk] Dus eigenlijk ben je nutteloos toch? Je doet niks, wilt niks en kan ook niet veel meer na je ongeluk. Wel overzichtelijk!
J:[grimas] Dat wel.
A: Dat vind ik zo mooi aan jou! Dat je dan toch het positieve ervan inziet…
J: [kijkt naar de grond]….
A: [enthousiast] En ’s ochtends uit bed springt om er iets van te maken!
J: [kijkt me met sombere blik aan]
A: En dat je dit al twee jaar volhoudt! Ik vind dat je een medaille verdient, je mag er echt trots op zijn Jaap!

Jaap is niet te vermurwen, hij heeft besloten dat het leven kut is nu hij zijn droombaan niet meer kan uitvoeren. Hij is somber, punt uit.

A: [vrolijk prikken]Dus jouw leven is eigenlijk voorbij! Gelukkig ben je jong begonnen op de visserij, je vijftiende toch? Dus eigenlijk ben je al verder dan de meesten op jouw leeftijd. De meeste mensen gaan vissen als ze met pensioen gaan, jij hebt ook dat al achter de rug.
J: [donker] Iedere keer als ik een schip zie…….dan denk ik…..dat kan ik dus nooit meer doen…..
A: Weet je wat ik nu zie? [tikje tegen knie] Ik zie een kleuter van wie de Lego is afgepakt! [zielige stem] Iedere keer als ik dan langs de Intertoys loop zie ik jongens die Lego kopen, en ik mag er nooit meer mee spelen….en het was mijn favoriete speelgoed….huilie huilie….Ik vond Lego echt het allermooiste, maar nu kan ik er nooit meer mee spelen…..dat vind ik niet eerlijk! [jankerig] Ik wil mijn Legooooooooooooo…..snif snif….

Jaap kijkt me met grote ogen aan, zijn grote handen gaan naar zijn gezicht en een grote lach breekt door.

J: [lacht en luid] Dat is verdomme precies hoe het voelt! En ik irriteer me mateloos aan mezelf, dat ik zo zielig doe, dat ik in een hoekje blijf zitten….ik heb altijd zo’n hekel aan dit gedrag gehad, en ik doe precies dat! [hij is een beetje verbijsterd]…Precies!…..Dat!
A: [zet enthousiast door] Mooi! Nooit meer met Lego dus! Welk speelgoed heb je nog meer, Mecano, Playmobil, autootjes, of wil je buiten spelen. Met welk speelgoed ga je WEL spelen, wat is je plan?

J:[leunt achterover] Ach man…ik heb het al helemaal uitgedacht. Zoals je dus ziet hou ik enorm van de visserij, de kotter ga ik nooit meer op. Maar je hebt veel leveranciers van materiaal, één van onze leveranciers maakt kraansystemen om de netten in te halen [ogen fonkelen, stem krachtiger], die techniek is prachtig. Ik zou heel graag in die wereld verder willen….bla bla…maar dan moet ik een extra opleiding doen en..
A: [onderbreekt] Ja, de schoolbanken weer in….dat wordt natuurlijk niks! Jij bent op je vijftiende begonnen met werken….
J: [schrikt, zachte stem, onzeker] Dat houdt me inderdaad tegen….klopt…goed gezien…
A: Dankje! En terecht! Het lijkt me duidelijk dat het niets wordt met dit verhaal toch?
J: [schrikt] Denk je? Pffff. Precies dit.
A: Tuurlijk wordt het niks. Iemand die vijftien jaar ervaring heeft aan boord, met techniek, visserij, het echte werk….die nemen ze natuurlijk niet aan op de opleiding. Welke opleiding is het eigenlijk?
J: [enthousiast] Het is een opleiding in de maritieme techniek….bla bla….kraan en smeersystemen…..GPS gestuurd…..[hij heeft zich blijkbaar helemaal ingelezen en is enthousiast]
A: [guitig] Klinkt allemaal hartstikke leuk….maar JOU nemen ze natuurlijk niet aan daar en als dat al zou lukken is de opleiding veel te ingewikkeld voor je….jammer Jaap!
J: [duidelijk] Ach welnee Arno! Tuurlijk kan ik dit, ik zie het zelfs voor me, ik zal het je laten zien!
A: [verbaasd] Wat zeg je Jaap? Rustig nou, dit wordt niks…
J: [lacht] Ik zal het je laten zien!

Jaap had zich voorgenomen om boos te zijn, somber te zijn en de slachtofferrol aan te nemen. Zijn ongeluk en daar uit voorkomend zijn handicap zijn ook serieus, maar hij bleef hangen.

Enkele weken later is Jaap voor zijn derde gesprek. Hij heeft zich ondertussen aangemeld voor de opleiding, ziet er verzorgder uit en is echt op de weg terug. ‘Die Lego……dat was het precies! Ik realiseerde me hoe ik me irriteerde aan mijn eigen gedrag en heb er met mijn vrouw hartelijk om gelachen……ze gebruikt het met regelmaat thuis’

Een moderne slaaf

Henk Jan komt voor de derde keer de Bloeikas binnen, een man van tegen de vijftig, woonachtig in Groningen, echtgenoot en vader van drie tieners. Hij werkt bij een landelijk opererend leverancier van bouwmaterialen als account manager.

Tijdens de eerste twee sessies ontstaat het beeld van een aardige vent, goed voor zijn klanten, goed voor zijn collega’s en goed voor zijn eigen gezin. En prioriteit ook in die volgorde..

A: Hoe is het nu?
HJ: Ik voel me rustiger en krijg dat ook terug van mijn gezin.
A: Mooi! Wat was ook alweer het probleem?
HJ: Druk, tijdsdruk en prioriteiten op de verkeerde plaats..
A: Dat lijkt me geen probleem, iemand moet het toch doen…je kunt jouw klanten niet laten zakken toch? Die rekenen op jou!
HJ: Precies!
A: Dus ik zeg: Ga zo door! Wat is het probleem?
HJ: Nou, ik heb teveel werk, dus..
A: Je doet je werk gewoon te goed, jij helpt zoveel klanten en maakt zoveel offertes dat ze nog meer bouwmaterialen bij jou willen kopen! Klanten blij, jouw baas heel blij…wat is het probleem?
HJ: [trots] Ja, hij is zeker blij, het bedrijf loopt heel goed, we verdienen veel geld.
A: Precies! Ga zo door Henk Jan! Een nadeel is natuurlijk wel dat jij vroeg komt te overlijden, door stress, druk en wellicht hartaanval ofzo. Ik zie de grafsteen al helemaal voor me: Hier rust HJ, we konden altijd op hem rekenen, als dank schenken we hem deze grafsteen. Al jouw klanten!
HJ: [schiet in de lach] Nou zo’n vaart zal het niet lopen..
A: [komt dichterbij, op samenzweerderige toon] Slavernij is toch afgeschaft?
HJ: [verbaasd] Huh, hoe bedoel je..
A: [begint fluisterend] Heb je dat gemist ofzo? Je hebt zitten slapen volgens mij. Heb je ook nog kettingen aan je voeten? [luider] Jij bent gewoon een moderne slaaf! Weet je wel op zo’n schip, ze lieten je eerst een teringeind roeien, degenen die het overleefden werden verkocht en aan het werk gezet in plantages. Ik zie jouw baas al staan, met zo’n grote trommel geeft hij het ritme aan [A begint te roeien] en jij maar peddelen. Sneller trommelen. Kettingen aan je voeten, zwetend als een otter, nauwelijks te eten en te drinken. [luider] Je komt aan op de markt, er staan allemaal klanten en hij verkoopt je aan de hoogste bieder….JIJ BENT EEN SLAAF! En jij hebt nog geluk, als je doodgaat regelen ze in ieder geval nog een mooie steen voor je, dus blijkbaar ben je een hele goeie, de meest flikkeren ze gewoon in een massagraf…Ga zo door Henk Jan!… [tik op knie] wat kost jij eigenlijk? Kan ik je niet kopen? [leunt achterover en vouwt handen, kijkt verwachtingsvol]

HJ is stil, hij kijkt vol ongeloof…hij pruttelt een beetje, komt niet tot een zin, zijn gelaat weet het ook ff niet, glimlach, toch niet, boos, ook niet…huh?

HJ: Ja, uh, zo is het natuurlijk niet, tenminste niet helemaal…maar..
A: [lacht] En daar is niets mis mee HJ! Een goede slaaf is veel waard….voor zijn baas en klanten. Dus, wat is het probleem?

HJ: Jezus man…zo voelt het echt! Ik wordt helemaal geleefd door die lui. En het maffe is….ik doe het natuurlijk helemaal zelf!
A: Zeg dat nog eens?
HJ: Ik..Doe..Het..He-le-maal..Zelf!

A: [vrolijk] Maar je wilt toch niet jouw eigen grafsteen betalen?
HJ: [schiet in de lach] Nee, man, Arno. Ik doe het helemaal zelf….als klanten me bellen met een onmogelijke planning ga ik alles doen om het voor ze te regelen, ik haal de hele hut overhoop, iedereen in de stress…en mijn klant heeft geen idee. Als mijn collega’s me een vraag stellen laat ik alles uit mijn handen vallen en ga ze helpen…als mijn kinderen iets willen ga ik het direct voor ze regelen…als

A: [luid] STOP! NEE! STOP!
HJ: [verbaasd] Ja maar als..
A: HENK JAN! STOP! NEE! Wat ik zo mooi vind aan jou is dat je zo goed kunt vertellen wat je allemaal voor anderen doet….maar wat doe jij voor jouzelf? Op welke manier vraag jij mensen om hulp? Hoe zorg jij dat mensen eens ophouden met jouw belasten?

Henk Jan is stil, hij kijkt me aandachtig aan, hij wil iets zeggen, maar doet zijn mond weer dicht. Hij kijkt naar zijn handen en draait zich naar me toe, hij kijkt me vermoeid aan.
HJ: Kut Arno…
A: Helemaal eens!
HJ: Kut! Ik ben een moderne slaaf…en dat vind ik kut! Ik weet nog niet hoe, maar ik ga er mee stoppen…
A: [guitig] Ja, tuurlijk Henk Jan….geloof je het zelf?
HJ: [resoluut] Zoals ik zeg, ik weet nog niet hoe, maar dit ga ik stoppen!

Fryslan boppe Jelle!

Jelle komt voor de derde sessie de Bloeikas binnen. Hij is net veertig geworden, is een slimme man die na de TU Delft bewust weer naar Friesland is teruggekeerd om te wonen en werken. Sinds negen maanden is hij manager van de afdeling innovatie en ontwikkeling van een groot zuivelconcern.

Jelle is een beetje introvert en een man wiens brein overuren draait. Ook heeft is hij een geboren Fries met dito tongval. Hij vond het erg spannend om in coaching te komen, zeker naar een positief provocatief coach, maar na twee sessies begint hij het leuk te vinden.

A: Hoe zat het ook alweer Jelle? Ik vergeet telkens waarom je hier bent.
J: [kijkt naar zijn handen] Nou, ik weet niet of ik mijn werk nog leuk vind….
A: Kijk Jelle, dat weet ik wel!
J: [Kijkt op]. Nou, hoe dan?
A: Dat is mijn werk….snap je? Een geboren Fries die notabene Jelle heet gaat na het gymnasium naar de TU Delft….daar zijn allerlei niet Friezen, die ook leuk blijken te zijn….na vier jaar natuurlijk afgestudeerd….cum laude eigenlijk?
J: Nee….net niet…
A: Wat is cum laude eigenlijk in het Fries? In het Nederlands is het volgens mij met lof ofzo….wat is lof in het Fries?
J: [veert op] Dat is priizgje?
A: Wat?
J: PRIIZGJE….Dat is het. Dus cum laude is Mei Priizgje!
A: [lach] Nou Jelle, sil ik et efkes in it Frysk probjerje? Frysllan boppe!
J: [grote lach] Doch dat mar net, it hat gjin sin!
A: [geïrriteerd] Ben je me nu aan het corrigeren? Daar ben ik niet van gediend…
J: Oh, sorry Arno. Dat is niet mijn bedoeling…dit soort dingen gebeurd me ook telkens vaker op mijn werk.
A: Dat je mensen corrigeert op hun belabberde Fries bedoel je?
J: Nee…dat niet. Maar dat ik mensen aanspreek en ze dat niet leuk vinden….
A: Ik zei toch dat ik het weet?
J: Wat bedoel je daar toch mee? Wat weet je dan?
A: Ja, of jij je werk nog leuk vindt of niet. Dat weet ik.
J: Uh, ok. Hoe weet je dat dan?
A: Dat is mijn werk….dat heb ik toch gezegd? Maar even….hoe heette jouw zeilboot ook alweer? Daar was iets mee toch? Volgens mij heb ik je wel eens zien varen dan. Het was een lichtblauwe Randmeer toch? Ik denk vorig jaar op het Hegermeer, kan dat? Ergens in juni? Was een mooie dag weet ik nog.
J: [verward] Dat kan wel kloppen ja. We hebben de boot in Woudsend liggen. Hij heet Enigma.
A: Ja precies! Klopt! Enigma! Ik weet het zeker. Wat toevallig toch? Wat betekent Enigma ook alweer?
J: [helemaal aan] Enigma betekent raadsel of mysterie….dat is ook het leuke aan het werk op de afdeling innovatie, ik moest allerlei oplossingen verzinnen voor onze machines en processen, dat zijn allerlei raadsels eigenlijk. Ik was heel goed in het oplossen ervan…
A: En wat is Enigma eigenlijk in het Fries?
J: Oef, dat weet ik niet…
A: Nou zeg…ik dacht dat jij een echte Fries was. En het woord voor raadsel of enigma weet je dan niet? Dat is echt een raadsel toch?
J: [lacht hard] Ja….ja….eigenlijk wel…ik ga het opzoeken. [Jelle pakt telefoon, toetst Enigma in en laat me het scherm zien]. Zie je? Het woord kan niet vertaald worden via de vertaalapp…

Het gesprek gaat verder, maar ik dwaal bewust helemaal af. De sfeer is gemoedelijk, Jelle blijft beleefd, af en toe prik ik een beetje….maar de initiële vraag, of hij zijn werk nog leuk vind is lange tijd niet het onderwerp. Ondanks dat ik het zijdelings aanraak realiseert Jelle zich het niet…..Na een uurtje ronden we de sessie af.

J: Nog even terug…..je zei toch dat je het weet?
A: [guitig] Ja….ik wel….
J: Wil je me het vertellen?
A: Nou…ik vraag me af of je het wel echt wilt weten….ik dacht dat je zo van raadsels hield. Dit is echt een Enigma, maar met een duidelijke uitkomst!
J: [lijkt te aarzelen] ….nou…kom maar op!
A: Ok. Let op….komt ie…..ben je er klaar voor? Ik ga het zeggen, en dan moet je direct naar huis. Want er staat een volgende client voor de deur. Ok? Dus ik kan het niet meer toelichten….
J: [diepe zucht, zet zich schrap] ok, kom maar op.
A: Jij vind jouw werk heel erg leuk, het is echt iets voor jou! Tot over twee weken Jelle.

Jelle lijkt beduusd, is stil, geeft me een hand en gaat verward de deur uit….

Twee weken later komt hij binnen, voordat hij zit begint hij vol overtuiging tegen me te praten.

J: Jij met je Enigma, je wist het helemaal niet, je zat er helemaal naast! Ik heb er goed over nagedacht, over wat er gebeurde tijdens de sessie, maar ik vind het management helemaal niet leuk! Ik wil gewoon weer de inhoud in. Daar ben ik hartstikke goed in…..

J: [kijkt opgelucht en speels naar me] En ik heb al een gesprek gehad met mijn directeur, we gaan een vervanger voor me zoeken en ik ga weer lekker terug de inhoud in.

Yes succes!….en eenzaamheid:-(

Boris komt voor de eerste keer de Bloeikas binnen. Via een relatie zoekt hij me op. Hij is midden twintig, directeur van een innovatief bedrijf met bijna dertig mensen in dienst. Kortom, wat is het probleem?

Hij vertelt hoe hij op zijn veertiende begon met ondernemen, webshops, handel, vallen en opstaan. Zijn droom was om op jonge leeftijd financieel onafhankelijk te zijn. Veel van initiatieven strandden, sommige waren redelijk succesvol maar het bleef ‘een beetje klooien’.

Tot hij drie jaar geleden in een branche belandde waar alles lukte, een niet te stoppen vraag naar zijn product, het blijft groeien en hij probeert het allemaal te managen.

B: Ik weet eigenlijk niet waarom ik me niet gelukkig voel…
A: [vrolijk] Nee, terecht ook…alle gaat voor de wind.
B: Het is het leven wat ik wilde…alles lukt me…
A: Zelfs in de liefde?
B: [glimlacht] euhh…ja volgens mij wel.
A: [enthousiast] Niets meer aan doen chef! Volgens mij heb je niets te klagen. Ik zou zeggen lekker doorrammen!
B: [lacht] Ja toch?!
A: Prima. Volgens mij heb je geen probleem!
B: ok….euh
A: Weet je, volgens mij ben jij een te oude geest in een te jong lichaam. Dat is soms zo…jij leidt een leven van iemand van rond de vijftig. Directeur, financieel geslaagd, geen zorgen….ik denk dat jij er zo één bent! Uitzonderlijk maar prima.
B: [afwezig] Soms zie ik mijn vrienden…die doen maar wat….beetje feesten, baantjes doen…een aantal van die gasten werken nu voor mij! Dat is toch geen leven!?
A: Nee…het leven wat jij leidt is véél beter….
B: [verward]…eh…nou..
A: Ben je eenzaam?
B: [lijkt te schrikken, vervolgens tranen in ogen]……wow….die zag ik niet aankomen….
B: [aanwezig!] Fuck Arno. Dit komt écht binnen….. [hij staart lange tijd voor zich uit] Ik heb alles wat ik wil…..en toch

Ik laat het even indalen bij Boris. Ik blijf bij hem én bij deze situatie. Na de tissue begint hij te praten.

B: Eerlijk gezegd snap ik die gasten soms niet. Ik ben continu op zoek naar nieuwe kansen, ik wil vooruit. En zij liggen in het weekend tot één uur in hun bed. Soms zit ik op mijn kantoor, dan zie ik al die mensen die voor me werken (dat vind ik trouwens een verschrikkelijke term), die weten allemaal wat ze doen, gaan samen op pad naar de klant….en ik zit dan een beetje op mijn kantoor…en dan denk ik…wat zal ík eens gaan doen…

A: Jij bent gewoon een beetje raar Boris, op deze leeftijd op deze positie…en wat zullen ze wel niet van je denken.
B: [enthousiast] Ja man! Dat ook. Dat denk ik ook continu, ze zullen wel denken, die rijke stinkerd, hij doet belangrijk, vroeger was hij één van ons…
A: En dat is feitelijk ook allemaal waar! Je bént een rijke stinkerd, je dóet belangrijk en bent niet meer één van hun….
B: Ja maar dat is helemaal niet wat…..[wederom verbazing]
B: Niet. Wat. Ik. Wil…..jemig Arno….ik verbaas mezelf…..[stilte]……

A: [vrolijk] Dat vind ik wel mooi aan jou Boris, je wilt financieel onafhankelijk zijn, op jonge leeftijd een rijke stinkerd [knipoog] en nu zit je hier een beetje zielig te doen. Jij mag me wel een lesje How to become filthy rich in two years and lonely as hell geven.
B: [Lacht hard] Ik heb serieus op youtube dat soort gasten gevolgd….met dat soort teksten…[blijft lachen] en nu….moet je me nu zien…..[lach gaat over in huilen]

Lachen om je probleem is heerlijk, het relativeert, creëert afstand en lucht enorm op. Huilen uiteraard ook, en het geeft erkenning aan de pijn die er ook is.

Boris gaat goed naar buiten, hij zegt: ‘Ik ben blij dat we hebben gesproken, ik weet nog niet hoe ik verder moet, maar er lijkt een soort duidelijkheid te zijn die er niet was, tot over twee weken’

Op dit moment heb ik een aantal jonge managers en directeuren in coaching die herkenbare problemen delen. Die laat ik binnenkort met elkaar kennismaken om ervaringen te delen.

Yasser loopt vast door alle vrouwen om hem heen

Yasser komt de Bloeikas binnen. Het is een goedverzorgde veertiger met een baardje. Hij komt in coaching omdat hij ‘het gevoel heeft dat hij zijn volgende carrière stap niet maakt en niet weet hoe het komt’.

Hij vertelt over zijn huidige situatie met een jong gezin met twee dochters, een zieke schoonmoeder en carrière wens om een volgende stap te maken. De man is een waterval, onrustig en vertelt een chaotisch verhaal.

A: Het lijkt me duidelijk Yasser, jij hebt gewoon veel te veel tijd voor jouzelf. En als je veel tijd hebt is er geen druk om te kiezen. Ik zou er nog een nieuwe hobby bij doen ofzo. Of een extra project op je werk? Goed voor je carrière.
Y: [verbaasd] Teveel tijd? Nou, dat valt wel mee hoor…
A: Nou, je hebt twee jonge kinderen, dat is niets. Ik ken een man met vijf kinderen, die heeft een groot bedrijf en alle tijd om te golfen. Jij hebt er maar twee en bent gewoon teamleider. Dus…
Y: [verbolgen] Die doet zeker niets in het huishouden en met de kinderen dan ofzo…
A: [vrolijk] Precies! Hij besteedt dat helemaal uit. Dat is veel fijner. Bovendien is het vaderschap ook wel erg onderhevig aan inflatie. Dus dat kun je wel een beetje laten gaan. En jouw echtgenote, dat is tenslotte toch een vrouw. Dus die kan gewoon wat meer in huis doen, daar is ze ook beter in. Dus geen punt. Jij bent de man, de jager, en zij de verzorger..
Y: [schiet in de lach] Het is eerder andersom…Marlies heeft een heel drukke baan én doet er een opleiding naast.
A: Zie je wel. Jij laat je weer voor het karretje spannen. Dacht ik al. Jouw kinderen, jouw schoonmoeder, Marlies én jouw baas is zeker ook een vrouw.
Y: [vrolijk verbaasd] Ja verrek!
A: Dus jij laat je helemaal piepelen door de vrouwen in jouw leven! [ik geef hem tik op zijn knie] En dat voor een Marrokaan!
Y: [Fel] Ik kom uit Syrië. En daar zorgen we voor elkaar! In Nederland is dat misschien anders maar..
A: [Speels tikje tegen knie] Oh, excuus. Maar dan ben je nog niet helemaal goed ingeburgerd Yasser. Je moet nog leren dat de mannen in Nederland de baas zijn!
Y: [lacht voluit]. Welke cursus is dat? Die wil ik graag doen!
A: [enthousiast met lach] De cursus heet: ‘De man en de vrouw, de keizer en de dienster’ Gaat over de Nederlandse cultuur van het onderdrukken van de vrouw en daar leer je hoe je je verantwoordelijkheid kunt ontlopen, hoe je de taken naar de vrouw delegeert en hoe je af en toe een corrigerende tik uitdeelt, dat is trouwens wel de intensieve opleiding. Dus, wat denk je?
Y: [lacht nog steeds voluit]….waar kan ik me inschrijven!

Yasser en ik zijn uitgelachen, hij lijkt weer te landen en wordt ineens serieus.

Y: Ik realiseer me ineens hoe ongelooflijk druk ik het de laatste tijd heb. Mijn ouders leven niet meer, van mijn vader leerde ik om trots te zijn door voor anderen te kunnen zorgen. En dat is wat ik nu doe. Het maakt me ook trots, maar het is gewoon te veel. Toen jij die opleiding beschreef hoorde ik allemaal dingen die ik doe en zojuist besefte ik me dat ik dat natuurlijk helemaal niet hoef te doen….en nu ik dit zeg hoor ik mijn vader praten….hoe zou hij het vinden dat het me niet lukt?
A: Hij draait zich om in zijn graf. Wat een waardeloze zoon heb ik grootgebracht…ik heb me in Yasser vergist….tssss
Y: [emotie in ogen, teder] Nee Arno, ik ben ervan overtuigd dat hij trots zou zijn als ik wat meer tijd voor mijzelf zou creëren. Vlak voordat hij stierf gaf hij me mee hoe kostbaar tijd is….

Yasser huilt zacht, het lijkt alsof hij zijn vader herinnert. Als hij weer opkijkt heeft hij een vastberaden en zachte uitstraling.

Y: Ik ga in gesprek met mijn leidinggevende, ik heb het te druk en ga zeggen dat ik het moet oplossen. Ik vind het belangrijk mijn kindjes, Marlies en schoonmoeder nu te ondersteunen, als ik een dag minder werk zou me dat heel veel ruimte geven.

Als Yasser is vertrokken ben ik stil. Wat is het toch mooi om met warmte, humor en provocatie te werken en mensen verder te brengen.

In memoriam mijn vriend Michiel

Vandaag is het precies negen jaar geleden dat één van mijn allerbeste vrienden kwam te overlijden. Hij heet Michiel, werd 44 jaar en liet een prachtig gezin achter met de liefde van zijn leven en zijn zeer dierbare dochter en zoontje.

Michiel was duidelijk, eerlijk, recht voor zijn raap en gevoelig. Hij had een groot gevoel voor humor, een machtig rechtvaardigheidsgevoel en een enorm sociaal hart. Hij was een bourgondiër, hield van zijn vrienden en had een prachtige carrière waarin hij werkplezier en zingeving nadrukkelijk boven status stelde.

Michiel kreeg slokdarmkanker en ging in een periode van een jaar na de diagnose dood. Ik weet nog zo goed dat hij me belde…Broer, ik heb slecht nieuws, er is kanker geconstateerd, maar ik ga mijn kinderen zeker zien opgroeien! Tijdens het gesprek was er ongeloof, verbijstering en nadrukkelijk ook overtuiging over de goede afloop.

Er volgde een periode vol van uitslagen, mogelijke behandelingen, selectie van ziekenhuis, beste dokters en uiteindelijk een plan. Eerst bestralingen, vervolgens een zware operatie, dan herstel. Enkele weken voordat de behandelingen gingen starten gaf Michiel een Carpe Diem feest voor al zijn dierbaren. Hij benadrukte dat het geen afscheidsfeest van hem was, maar wel van zijn slokdarm.

De eerste operatie was zwaar, maar leek hoopvol. Toch niet gelukt, een tweede zware operatie gaf complicaties waardoor er een derde operatie nodig was. Lange tijd op IC, vervolgens naar een revalidatiekliniek, echter al met behoorlijke fysieke beperkingen. Toen het bericht dat de kanker teruggekomen was, hij was uitbehandeld. Hij belde wederom, ik haalde op dat moment mijn zoon van zijn sportclub. Broer, het is einde oefening……!Thuisgekomen viel ik verslagen in de armen van mijn vrouw en huilde….MICHIEL GAAT DOOD!

Tijdens de beschreven periode zocht ik Michiel wekelijks op. We hadden geweldig mooie gesprekken, moeilijke momenten alsook uiterst vrolijke. We bespraken onze studententijd, de mooie momenten, de feesten, onze carrière, de liefdes en uiteindelijk zijn prachtige gezin. Broer, als het zo moet zijn heb ik er vrede mee, ik heb meer geleefd dan een vent van 88. Hij leefde tussen hoop en vrees, soms was hij zo moe, zonder energie en hoefde het van hem niet meer, op andere momenten was hij optimistisch en keek vooruit.

Wat me bijblijft is zijn continue interesse in mijn situatie, zijn relativerende humor en zijn bezorgdheid (ik zat in burn-out herstel). De dag na de zelfmoord van Joost Zwagerman bezocht ik hem in de revalidatiekliniek. Broer, zei hij, soms ben ik bang dat jij…..hij brak….dat jij zoiets doet. Ik stelde hem gerust. Man, wat een vriend!

In december bezocht ik hem thuis, op zijn slaapkamer. Hij had nog enkele maanden of weken. Broer, ik zou het fijn vinden als je wat wilt zeggen op mijn uitvaart en of ik ook als ceremoniemeester wilde optreden (zoals ook tijdens zijn huwelijk). Natuurlijk doe ik dat! Wat een eer! We grapten nog wat over zijn torenhoge verwachtingen, mijn even hoge uurtarief en de foute grappen die ik zou maken.

Twee weken voor zijn overlijden hebben we op zijn verzoek met de Echt Fijne Vrienden (onze vriendengroep uit studententijd Groningen) een diner bij hem thuis gehad. We boden hem zijn zelfportret aan gemaakt uit allemaal foto’s van deze vriendengroep, we zaten letterlijk in hem. Michiel was altijd een energieke, goedlachse, forse en aanwezige vent. Nu zat hij op zijn bed in de huiskamer, één voor één nodigde hij ons op zijn bed uit, fysiek was hij geen schim meer van wie hij was, maar mentaal scherp en duidelijk aanwezig. Hij gunde ons allen een laatste gesprekje, adviesje en knuffel. Het was een prachtige emotionele avond, Michiel genoot!

Twee dagen voor zijn overlijden ben ik afscheid gaan nemen. Een lange rit naar Voorburg, wat ga je in Godsnaam nog zeggen. We wisten alles al, hadden alles al besproken en gedeeld. Voor de laatste keer zei ik hoe belangrijk hij voor me was, hoeveel ik van hem hield en dat ik er zou zijn voor zijn gezin. Michiel was heel zwak, onze gezichten raakten elkaar, hij fluisterde: Broer, zorg eerst goed voor jezelf, dan een tijdje niks, zorg dan heel goed voor je gezin, dan een hele tijd niks en vervolgens voor je vrienden….we keken elkaar nog een laatste keer in de ogen. Beloofd Michiel!

Michiel heeft me geïnspireerd om mijn eigen pad te volgen, de Bloeigesprekken te gaan voeren, coachingsopleidingen te doen en een feestje van mijn leven te maken. Ik nam me voor een goede vader, echtgenoot en vriend te zijn en moeiteloos mijn werk te gaan doen. En dat is wat ik nu doe, ik geniet van het leven, doe waardevolle dingen en maak andere keuzes.

Zijn vrouw noemde Michiel de liefde van zijn leven, gelukkig heeft zijn vrouw nu de liefde van ‘de rest van haar leven’ gevonden. Het is mooi te zien dat Michiel zijn gezin weer opveert en ook zijn kinderen hun draai hebben gevonden. Ook zijn ouders hebben de draad weer kunnen oppakken. Wat zijn mensen toch veerkrachtig.

Zelf bewaar ik prachtige herinneringen aan hem, de heerlijke studententijd, de feestjes, kroegen alsook de serieuze gesprekken en momenten. Michiel zijn foto staat bij mij in de kast, ik kijk regelmatig naar hem en heel af en toe ben ik met hem in gesprek of vraag ik zijn advies.

Lieve Michiel, ik ga je nooit vergeten!

Arno en Michiel — *Michiel en ik. Zomer 2015.*

*PS Dit bericht publiceer ik jaarlijks. Voor Michiel.*

Prachtige perfecte Bianca

Bianca komt vrijdagmiddag de Bloeikas binnen, ze ziet er goed verzorgd uit, is moeder van drie kinderen en werkt als manager in de retail. Ze belde me enige tijd geleden om een afspraak in te plannen, iets met een druk leven, ze werd doorverwezen via haar leidinggevende.

A: Wat is jouw probleem?
B: [diepe zucht] Ik heb het gewoon veel te druk.
A: Nou, lijkt me de oplossing simpel toch?
B: [fel] Nou dat lijkt me niet, anders had ik het al lang gedaan, ik ben echt wel wat gewend, ik kan heus wel wat…
A: Maar de simpele oplossing niet vinden?
B: [geïrriteerd] Hoezo een simpele oplossing, ik zeg toch net dat ik al lang aan het zoeken ben?
A: Nee precies, dat snap ik ook wel..[doet Bianca na, diepe zucht] Ik heb het gewoon veel te druk.
B: Ja, precies, ik heb het veel te druk! Wat is daar nu zo moeilijk aan?!
A: Precies, een simpele oplossing, dat zei ik toch?!

Er valt een stilte, die laat ik gebeuren. Ik kijk een beetje om me heen…begin een beetje te glimlachen..

B: [kribbig] Valt er wat te lachen?
A: Weet je? Ik was met Kerst op wintersport met mijn gezin, was heerlijk. Daar moest ik even aan denken..ben jij wel eens op wintersport geweest?
B: Wintersport? Eh, ja wel.
A: Ik zie het helemaal voor me, jij met jouw gezin, bovenop de berg..kun je een beetje skiën eigenlijk? Of ben je zo uitgeput van het werk, inpakken en plannen van de reis, dat je geen stap meer kunt zetten. Ik zie je eigenlijk ook wel op de piste, aan de koffie met apfelstrudel, beetje in de zon…Het lijkt me trouwens heerlijk om met iemand zoals jij op vakantie te gaan, jij denkt over alles na, pakt lekker in, regelt de locatie en kan ik lekker vakantie vieren. Ook lijkt je mij een fantastische collega, die alles managed, zorgt dat de mensen tevreden zijn, dat klanten volgens jouw standaard worden bediend…ook dan hoef ik niet zo veel te doen. En ook een geweldige moeder, die nadenkt over de sporttassen van de kinderen, de schoolprestaties, de gesprekken met de begeleiders én natuurlijk de boterhammen smeert.

Bianca valt een beetje stil.

A: [hoog tempo] He, hallo, ben je er nog? Kijk en wat natuurlijk ook mooi is dat als jij onderdeel bent van een systeem, of dat nou werk, gezin of vriendengroep is…oh ja vriendengroep. Ik neem aan dat je ook daarin het voortouw neemt toch? Je regelt graag de uitjes, als er iemand veertig wordt zorg jij voor de pop in de tuin of de surpriseparty neem ik aan. Dus ook een geweldige vriendin! Maar, ik snap wel dat jij er niet uit komt, uit dit superingewikkelde probleem.

B: [besmuikt] Jouw verhaal klopt wel aardig, want..
A: [onderbreekt] Het klopt niet aardig! Het klopt precies, toch?!
B: [glimlach] Nee, ik ben maar één keer op wintersport geweest, we gaan altijd richting de zon. Verder zit je zeker in de buurt. Als ik er ben, regel ik graag dingen, en dan ook op mijn manier. Ik heb ook het gevoel dat…
A: [onderbreekt weer] Als ik het niet doe, niemand het doet. En als ze het doen, is het niet goed, of vergeten ze zaken…

Bianca lacht luid, met hand voor mond. Oh, het is echt verschrikkelijk toch?

A: [serieus] Tja, maar het is inderdaad een heel ingewikkeld probleem, ik snap wel dat je er niet uit komt. Pff.
B: [lacht] Ach man, ik snap heus wel wat je bedoelt, ik maak het mezelf natuurlijk veel te moeilijk.

Bianca begint te ratelen, legt uit wat ze allemaal doet, in welke bochten ze zich wringt, moet tussendoor heel erg lachen om haar eigen verhalen, over verantwoordelijk voelen, niet uit handen geven, het altijd nét iets beter willen doen dan de ander.

A: Eigenlijk ben jij helemaal geen leuke vrouw! Wordt jouw partner niet stapelgek van je? Jij doet alles, weet het beter, doet het net anders. Ik begin medelijden met hem te krijgen. Jij bent zo hardleers en perfectionisisch, het lijkt wel SM. Ik vermoed dat hij jou altijd gelijk geeft, ja en amen. En zijn plezier elders zoekt.
B: [schrikt] Nee! Dat doet hij niet….meer

De tranen stromen, Bianca vertelt hoe ze er destijds achter kwam, hoe bedrogen ze zich voelde en ook hoe schuldig, en dat ze inderdaad probeert alles perfect te doen…ook voor haar man.

Het gesprek is bijna ten einde, Bianca voelt zich leeg, ze heeft ‘veel meer dan ze had willen vertellen’ gedeeld. Als ze vertrekt, draait ze zich nog één keer om en zegt met een guitige blik: ‘Weet je, we zien elkaar over twee weken weer, eerst is het weekend en ik ga me eens goed laten verzorgen, het is allemaal wel goed’

Dat heb je snel in de smiezen…

Hans is begin veertig, hij komt vandaag voor de eerste keer, na een korte telefonische afspraak. Ik ga direct van start.

A: [Hoog tempo] Hi Hans, ik zie het al. Een man van rond de veertig, drukke baan, relatief jong gezin en dus helemaal geen eigen ruimte. Je bent vast heel moe, kom eens zitten, koffie, thee of dubbele whisky.
H: [glimlach]Koffie, als het kan…
A: [enthousiast] Precies…dus je bent ook nog iemand die anderen niet tot last wil zijn…’Koffie als het kan…’ Jij bent een klassiek voorbeeld Hans. In huis is zij de baas, jij past je aan. Heb je kinderen?
H: Ja, twee
A: Precies, én een eigen zaak toch?
H: Ja, twee…
A: Ha! Twee zaken, twee kinderen en ook twee vrouwen?
H: [verrast] Wat?! Nee, ééntje. Een schat, echt waar….
A: Maar zij heeft de broek aan. Dus Hansje moet alles regelen, gaat conflictjes uit de weg, gaat vermijden en klein beetje liegen toch?
H: Huh…nou…liegen?!
A: [hand op schouder] Je bent een klassieke lieverd. Die te lief is voor anderen en dat teveel doet ten koste van zichzelf. En hierover niet helemaal eerlijk…liegen dus. Conflicten met anderen mijd je. Maar dus wel ruzie met jouzelf. En hierdoor helemaal geen eigen ruimte. En mede daardoor voel jij je niet goed.

H: Nou zeg…dat heb je snel in de smiezen.
A: Dank je. Is mijn vak. Ik ga koffie voor je maken…

In provocatief coaching werken we met ‘eerste ziensdiagnostiek’. Gebruik wat je als eerste ziet of ervaart als de client voor het eerst binnenkomt, heel vaak klopt deze intuitie. Bovendien hebben mensen in bepaalde leeftijdscategorieen vaak dezelfde problemen. Daarmee kun je snel tot de kern komen. Zo ook bij Hans.

Hans vertelt over zijn vrije bestaan tot zijn twintigste. Zijn neiging om anderen te willen helpen en pleasen. De druk van klanten, drukke gezin en zijn verminderde energieniveau sinds een half jaar.

Ik besluit door te zetten en Hans uit te dagen.

A: [energiek met veel gebaren] Nou, lijkt me duidelijk Hans. Je hebt te weinig ruimte. Halveren die handel. Eén zaak weg, één kind weg en één vrouw weg!
H:[lacht hard] Die ene vrouw is al weg, mijn kinderen blijf je van af, maar één zaak weg lijkt me heerlijk!
A: Mooi! Goed besluit. Welke van de twee wordt het? Ik zou de zaak wegdoen met de meeste omzet, hatsekiedee! Weg!
H: [beduusd] Het is heel gek Arno, maar als ik je dit hoor zeggen wordt ik direct blij…

Hans vertelt verder over zijn horecabestaan, hoe het groeide en welke hobbels hij overwon. Hij kan bijna niet meer voorstellen dat het ook anders kan, hij is zo druk dat zijn perspectief heel smal geworden is. Het idee dat hij het zelf kan veranderen voelt voor hem al heel vrij….

A: [enthousiast en gezond wantrouwend] Ja, dat klinkt wel leuk allemaal….maar dit mag jij natuurlijk helemaal niet beslissen. Wat vind jouw vrouw daar van? Die gaat er tenslotte over toch?
H: [harde lach] Nou, daar heb je wel gelijk in. Maar het idee alleen al geeft al ruimte….

Opgelucht verlaat Hans de Bloeikas. Er is een zaadje geplant….