Lijk ik echt op Balkenende? Imagoschade

Al mijn gehele leven hoor ik dat mensen een fors ander beeld van me hebben voordat ze me ervaren dan daarna. En nog steeds, bijna zonder uitzondering, geven mensen me terug een (behoorlijk) andere voorstelling van me te hebben op basis van eerste indruk dan na het Bloeigesprek of coachingsessie. Wat ik meestal hoor zijn woorden als: arrogant, stijfjes, bekakt en afstandelijk.

Mensen verwachten een zakelijke, berekenende, competitieve en formele man voordat ze me leren kennen. Het maakt de verwondering bij mensen dan ook des te groter als ze daadwerkelijk met me kennismaken.  ‘Dit had ik echt nooit van jou verwacht’ ‘Het viel me reuze mee’ ‘Je bent veel warmer dan ik had verwacht’.

Wat gebeurt er nu eigenlijk? Ik snap heel goed dat mensen me in eerste instantie een beetje arrogant en afstandelijk ervaren. Dat zit ‘em in uiterlijk, kleding, houding, communicatiestijl (beetje kat uit de boom kijker) en de Jaguar versterkt dat beeld natuurlijk. Dus ja, ik heb een bepaalde uitstraling. Wat alle mensen (ik ook) onbewust doen is iemand in een fractie van een seconde scannen, beoordelen en in een hokje plaatsen. Dit is een hele zinvolle functie van ons brein (ben ik veilig in deze situatie of niet?), alleen maakt het niet makkelijk om onbevooroordeeld met mensen in contact te treden, en dit staat verbinding in de weg.

Ik versimpel het principe even, maar als je één groep van 20 mensen splitst en ze 10 rode en 10 blauwe T-shirts aandoet, heb je ineens twee groepen die tegenover elkaar staan en bijbehorend gedrag gaan vertonen. Verbinden wordt moeilijk als je juist de verschillen laat zien en niet de overeenkomsten. Momenteel zijn er veel tv-programma’s (zoals ‘Over de streep’) en YouTube filmpjes waar er juist wordt gezocht naar het verbinden van mensen op eigenschappen of ervaringen die niet direct zichtbaar zijn, maar als je ernaar vraagt wel blijken te bestaan. Op YouTube is een prachtige film waarin mensen samen worden gebracht en die enige tijd zonder woorden samenzijn en elkaar in de ogen kijken. Dit zorgt voor onverwachte en prachtige connectie tussen mensen.

Moet ik me dan aanpassen? Toch maar een ander kapsel, kledingstijl en auto? Welk imago past er dan eigenlijk bij mij? Ik probeer zo menselijk mogelijk te zijn, ben in communicatie initieel wellicht soms wat afstandelijk maar durf me telkens kwetsbaarder op te stellen. Zelf houd ik enorm van diversiteit en geloof in de kracht hiervan. Al vroeger behoorde ik niet tot één sociale groep, mijn vrienden varieerden van alto’s tot kakkers en nog steeds begeef ik me in allerhande gremia omdat ik het leuk vind. (Eerlijkheid gebied te zeggen dat mijn vrienden over algemeen hoogopgeleide mensen zijn die bovenmodaal kunnen leven). Maar ik probeer zo nieuwsgierig mogelijk te blijven naar het mens achter het imago of masker. En daar heb ik zelfs mijn werk van kunnen maken.

Bas belde me op, een twintiger die studeerde en werkte. Een vriendin van hem had mij gezien tijdens een workshop die ik gaf aan een groep studenten, zij adviseerde hem met mij in contact te treden. Met Bas ging het niet goed en hij vroeg om een Bloeigesprek. Mijn eigen inschatting was dat hij coaching nodig had, en dus bood ik hem een korte rit aan eindigend met een voorbeeldcoaching. Hij rekende op een formele en zakelijke professional die hem vanuit een hiërarchische relatie, ‘ik als coach weet wel hoe ik jouw probleem kan oplossen’ mentaliteit zou helpen.

Tijdens de rit begon hij direct te vertellen over zijn burn-out klachten, de keuzestress en het verlies van dierbaren. Hij had zichtbaar moeite het te vertellen en leek me inderdaad als die formele professional te zien. Ik deelde mijn eigen ervaringen, angsten, onzekerheden en twijfels. Deze kwetsbare houding had hij duidelijk niet verwacht, het veronderstelde imago verdween en er ontstond een veilige omgeving.

We kwamen bij de coaching locatie en ik begon de voorbeeldcoaching. Elk nadeel heb z’n voordeel, het feit dat mensen me niet goed kunnen peilen past wel goed in mijn provocatieve coaching stijl. Met warmte, humor en provocatie bracht ik Bas in beweging.

‘Jij durft dingen te zeggen die ik al heel lang zo voel’ ‘Wat jij benoemt is precies wat ik ervaar’ ‘Ik snap ook echt wel dat ik het groter maak dan dat het is! Dat hoef jij niet nog verder uit te vergroten?!’

Na de coaching reden we terug. Bas was behoorlijk in de war geraakt  (doel van provocatieve therapie is iemand bewust verwarren zodat hij zelf in beweging komt en oplossingen gaat bedenken). ‘Toen ik je voor het eerst zag, was ik voorzichtig, op mijn hoede en voelde me niet helemaal op mijn gemak. Je ziet er nu eenmaal een beetje uit zoals Jan Peter Balkenende. Maar shit Arno, dit had ik echt nooit verwacht van jou, maar ik zou het heel fijn vinden als je me gaat coachen’.

 

Hoera! Het is een meester

Enige maanden geleden ontmoette ik Tom tijdens één van onze burn-out cafés. Hij zat reeds een half jaar thuis met burn-out klachten en was voor het eerst bij het café. Hij zag er vermoeid uit, reageerde vlak en maakte een onzekere indruk. Hij werkte in de financiële sector maar voelde zich niet meer thuis in deze omgeving en wilde andere stappen zetten. Na het burn-out café besloot hij bij mij in coaching te komen.

Tijdens de eerste coaching zat hij met zijn handen tussen zijn knieën, maakte zich klein, ogen op de vloer gericht en sporadisch oogcontact. Hij vertelde over zijn vermoeidheid, zijn spanningen, zijn lusteloosheid en besluiteloosheid. Ook was er schaamte en eenzaamheid. Zijn gedrag was verdoven door ”nutteloos” achter een scherm te zitten zoals Netflixen of YouTube filmpjes kijken. Hij kwam niet tot keuzes maken vanwege angst van mislukken.

Het was duidelijk dat zijn werk veel stress veroorzaakte, hij voelde aan alles dat hij weg moest, maar zijn beperkende gedachten hielden hem tegen. Zijn droom was om meester te worden bij een basisschool. ALLES in en aan Tom was overtuigend dat dit het enige juiste was. Hij begon breed te lachen, zijn stem was luider, zijn lichaam was energiek en zijn ogen VOL passie.

Ik gebruikte verschillende ’technieken’ en oefeningen om Tom terug te brengen bij zichzelf, zijn waarden en hem in de transformatie te krijgen die hij wilde maken. Zowel vanuit de provocatieve stijl alsook de co-active technieken. Ik begon hem met regelmaat Meester Tom te noemen. Dan zat hij direct in de positieve lijn, zijn overtuiging en passie werd aangezet en hij werd krachtig van binnenuit. Totaal niet geforceerd, maar juist vanuit rust en vertrouwen.

Tijdens de eerste sessie moest Tom zijn verhaal kwijt, de tweede sessie kon ik samen met hem duidelijkheid krijgen over het opzeggen van zijn contract bij zijn huidige werkgever, de derde sessie voelde hij zich al veel beter en vrijer (hij had zijn baan opgezegd) en besteedden we aan het daadwerkelijk in beweging krijgen van Tom. Tijdens de vierde sessie was Tom vanuit innerlijk vertrouwen bezig met het regelen van gesprekken, uitzoeken van mogelijkheden en aan het genieten van het avontuur.

Afgelopen week hadden we de vijfde en laatste sessie. Hij kwam licht en bijna dansend binnen. Ik vroeg hem hoe het ging. Hij antwoordde met een grote grijns. ‘Heel goed, er is een basisschool die met me in zee gaat!’ Meester Tom was geboren…..

Mijn bedoeling met coaching is om mensen terug te brengen bij wie ze oorspronkelijk zijn. De bevruchting had al lang plaatsgevonden, de burn-out waren de weeën en het coachingstraject was de bevalling, deze duurde ongeveer vier maanden. De vliezen braken toen hij zijn baan opzegde en vanaf dat moment begon het te stromen, dit vertelde hij tijdens de evaluatie. Tom is een geboren meester (en een prachtige baby;-), ik was toevallig de verloskundige die hem ter wereld hielp, hij legde zelf de weg af, maakte de keuzes en zette zijn eigen hulpbronnen in om geboren te worden.

Wat is coaching toch krachtig!

meester Tom

Op 29 mei is meester Tom geboren. Hier samen met zijn verloskundige

Wat je niet begrijpt is moeilijk te vertrouwen

Ik zat in de auto met mijn collega Maaike met wie ik Burn-out Bloei! ben gestart. We waren onderweg naar Amsterdam waar we een training ‘Vertrouwen in burn-out’ zouden volgen door Jentien Keijzer, een psycholoog met een mooie kijk op de wereld en symptomen van deze tijd zoals burn-out.

We reden over de A6, het was mistig bij de Ketelbrug, de windmolens bij Urk waren voor de helft niet zichtbaar en we spraken over onze ervaringen in onze coachingspraktijken. Eerlijk gezegd was ik deze dag een beetje timide en onzeker over mijn huidige pad, doe ik wel de juiste dingen, komt het wel goed, dat soort gedachten. Ik kon hier met Maaike goed over sparren. Onze samenwerking duurt ruim een jaar, ondertussen hebben we verschillende activiteiten ontwikkeld voor mensen met burn-out verschijnselen zoals cafés, coachingsprogramma’s en een kwartet.

Mensen die bij ons komen met burn-out verschijnselen willen allen snel weer grip op hun leven. Hoe lang gaat het duren? Wat moet ik doen om eruit te komen? Welke stappen moet ik zetten? Kortom, hoe los IK het op. Dit in de veronderstelling dat het een te managen situatie is die ze door de juiste aanpak kunnen oplossen zodat ze weer verder kunnen met hun leven. Maaike en ik deelden deze ervaring en herkenden het verzet van cliënten tegen deze situatie. We arriveerden in Amsterdam en staakten het gesprek.

De trainingslocatie was een verrassende plek, een oud vrachtschip, mooi verbouwd, met open haard en een continu schommelende kandelaar aan het plafond, er was continue lichte deining. De groep bestond uit psychologen, coaches en een aantal HR functionarissen. Jentien nam het woord en begon met een korte ontspanningsoefening, ze sprak over bewustzijn, de veranderende wereld, het menselijk brein en lichaam, de symptomen van deze tijd, specifiek over burn-out, haar ervaringen en tenslotte een aantal mogelijke interventies. Het was een interessante ochtend die mijn eigen visie en ervaring ondersteunde door haar theorie en ervaring.

Jentien Keijzer

We stapten van boord, het was nog steeds grijs en de boten bewogen langzaam op de golven. Na een korte wandeling stapten we in de Jag en zetten koers richting Friesland. Maaike gaf aan dat ze tijdens de training ‘van binnen zat te juichen’. Zelf was ik ook blij dat we waren gegaan, was zowel onder de indruk van haar verhaal over de transformatie alsook blij met een update van het theoretisch kader. Bovendien was het fijn te horen dat we beiden de juiste stappen zetten met het behandelen van cliënten met burn-out verschijnselen.

Wat me vooral bij blijft is dat wij als mensen willen begrijpen wat er aan de hand is en dat fixen. Burn-out is een gezonde en normale reactie op een langdurig ongezonde leefstijl (langdurige stress), we hebben eerdere signalen genegeerd en het lichaam neemt de regie over en zegt tot hier en niet verder. Hierdoor worden we gedwongen rust te nemen, te vertragen en opladen. Simpelweg om dat we niet anders kunnen. Wij zijn mentale wezens (zeker in de westerse wereld) en hebben ons gevoel ondergeschikt gemaakt aan ons brein. Een burn-out is een symptoom dat laat zien dat we ons gevoel en belangrijkere plaats moeten toedelen in ons leven.

Jentien heeft een artikel geschreven met de titel ‘Vertrouw je burn-out, het weet waar het mee bezig is’. Maar iets wat we niet begrijpen is moeilijk te vertrouwen. Hoe moeilijk het ook is, de enige manier is om toch te vertrouwen op het gevoel in deze situatie. Zet je ideeën en plannen aan de kant (mentale realiteit) en laat je gevoel de regie overnemen.

Terug in Friesland nam ik afscheid van Maaike, we bespraken kort onze komende burn-out bijeenkomsten. Kort dacht ik aan mijn eigen burn-out, hoe heftig het was, hoe onzeker en bang ik was en ook hoe ik me op een gegeven moment kon laten gaan en liet leiden door wat er op mijn pad kwam.  Gelukkig had ik een goede coach, die naast me stond en me vertrouwen gaf.

Met hernieuwde energie keek ik nog even terug op het begin van de dag en nu. Ook ik had mijn gedachten de overhand laten nemen terwijl mijn intuïtie me zegt dat ik vooral moet doorgaan op deze weg. Het is belangrijk om regelmatig te toetsen hoe het spel met gedachten en intuïtie verloopt en vervolgens weer een stap te zetten waarbij intuïtie nadrukkelijk plek heeft. Die heeft het namelijk goed met je voor….

Ik weet zeker dat ik nog doorga met mijn Bloeigesprekken!

Nooit een goed moment

Telkens vaker doen mensen iemand een Bloeigesprek cadeau, vaak gaat het om mensen die vast zitten in hun leven… Deze vrijdagochtend stapte Elin in, zij had het gesprek van haar beste vriendin Maartje cadeau gekregen. Ik pikte haar op bij haar ouderlijk huis in Groningen, een mooie jonge vrouw van rond de dertig, een vrolijke en open blik.

We vertrokken zoals gebruikelijk met onbekende bestemming en route, het weer was goed, het landschap lentefris en ik had rustige muziek in de auto. Ze vroeg me naar mijn verhaal, ik deelde het en vertelde dat ik zoveel mogelijk mijn keuzes maak langs mijn waarden en niet te ver vooruit kijk. Eén stap tegelijk en vanaf dat punt weer kijken wat er ontstaat. En bovenal intuïtie boven ratio.

Elin werkte als professioneel artiest, het was een droom, muziek en dans was alles voor haar en nu kon ze er van leven! Ze vertelde over haar artiestenbestaan, creëren, touren, inspireren, muziek maken, publiek vermaken, in de flow zitten et cetera. Een avontuurlijk bestaan waarin ze helemaal zichzelf was en haar passie kon leven.

Een paar jaar geleden maakte ze moeilijke tijden door vanwege ziekte van ouders, een faillissement in de familie en daarmee gepaard gaande onzekerheid. Toen kwam ze Koen tegen. Deze lieve en zorgzame man was er voor haar, zorgde voor haar en bracht structuur in haar leven. Mede hierdoor had Elin bij tijden haar problemen kunnen laten gaan en haar eigen stappen kunnen zetten. Koen was een zorger en kon in die tijd zijn talent volop inzetten ten gunste van haar. Ze woonden al enige jaren samen. Sinds anderhalf jaar waren de grootste problemen voorbij en daarmee weer ruimte voor de toekomst

Sinds enige tijd woonde Elin weer in haar ouderlijk huis omdat samenwonen met Koen beknellend was. Hij had veel behoefte aan structuur, duidelijke tijden en wilde nog steeds voor haar zorgen. Zij wilde ruimte om creatief te zijn en haar droom te vervolgen. En ze wist niet wat ze nu moest met haar relatie (zei ze). En daarom had ze dus het Bloeigesprek cadeau gekregen.

Door haar te bevragen, spiegelen, observeren en terugkoppelen kwam bij Elin de duidelijkheid dat ze mentaal al had besloten te stoppen met de relatie, ze moest het alleen nog zeggen…

Maar wat is nou een goed moment Arno? Ik antwoordde provocatief: Tja, vlak voor het weekend zou ik het niet doen, dan heb je geen leuk weekend. En zondagavond is ook niet handig, dan begint hij de week zo rot. En volgende week is hij jarig, dus dat is ook een slecht moment…JA JA IK BEGRIJP HET ARNO! ER IS NOOIT EEN GOED MOMENT.

Ik stelde voor om nu naar hem toe te rijden, Elin af te zetten met de opdracht het te gaan vertellen, maar dat vond ze te ruig. Ik ga het vanavond vertellen Arno, beloofd. Dankjewel!

De week erna hadden we nog even contact, ze had het Koen verteld, die had het uiteraard zien aankomen en was verdrietig.  Elin was zowel verdrietig als opgelucht. Nu, enige maanden later kreeg ik een WhatsApp berichtje van haar. Ik heb mijn artiestenleven weer helemaal op de rit en voel me vrolijk en creatief. En Koen…. die heeft gelukkig weer een leuke vriendin gevonden. Dankjewel Arno!!!

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

 

Bloeigesprek met team in de ‘Tussenruimte’

Vanuit nieuwsgierigheid en avontuur ontstond het idee om met onbekende mensen een goed gesprek te voeren in een auto. Kan ik met iedereen verbinden? Als ik me kwetsbaar opstel, doen anderen dat dan ook? Kan ik echt nieuwsgierig zijn naar de mens? Dat lukt, zoveel is duidelijk. Het idee wordt door anderen geadopteerd en gebruikt. Mooi.

Laatst werd ik gevraagd een sessie te doen over werkgeluk, met een managementteam. We zaten op een mooie plek, boeken, open haard en . Ik geloof in de kracht van sfeer, dit zou je framing kunnen noemen. In mijn inleiding nodigde ik het team uit in de Tussenruimte. Een prachtig begrip uit de culturele antropologie. (ik raad iedereen aan dit eens te ontdekken) Het komt erop neer dat het een plek/tijd/perspectief is waar iemand zich begeeft in verandering. In onze Westerse cultuur hebben we weinig respect voor deze ruimte waarin mensen moeten wennen aan nieuwe relaties, afspraken, verbindingen en identiteiten. Wij noemen het weerstand. Maar mensen hebben soms letterlijk ruimte nodig om aan een nieuwe situatie te wennen, positie te kiezen, te ontdekken hoe het voelt.

Welkom in de tussenruimte, hier zijn geen managers, geen afspraken, geen strategieën, geen overleggen, geen antwoorden, hier is geen tijd en zijn geen targets…. Hier zijn wel kleuren, hier zijn wel vragen, hier zijn wel mensen, hier is wel ruimte, hier zijn wel dromen, twijfels en angsten. Ik merkte dat de sfeer zacht werd, ook menselijk en langzaam.

Ik vervolgde met mijn eigen menselijke verhaal, de pijnlijke momenten in mijn leven, mijn twijfels, mijn verdriet, mijn schaamte, mijn eenzaamheid en verloren zelfvertrouwen. En vervolgens de stappen die ik zette om mijn leven te vervolgen, meer aandacht te hebben voor mijn gezin, vrienden en mijzelf. Andere keuzes te maken (op basis van mijn waarden en gestuurd door intuïtie) en uiteindelijk te komen waar ik nu ben. In de tussenruimte.

Het was muisstil, de sfeer was aandachtig, warm, nieuwsgierig en open. Er kwamen vragen en emoties. We vervolgden aan het diner. Ik was samen met zeven mensen die al jaren bij elkaar in het team zaten en ik vroeg ze één voor één naar hun droom.  De antwoorden waren in de trant van: ”Ik wil graag gezond zijn”, ”ik mis mijn vader”, ”ik wil mijn leven graag op orde hebben”, ”ik gun mijn kinderen een betere jeugd dan mijn eigen”, et cetera. Dit gesprek duurde ongeveer twee uur, iedereen deelde zijn dromen alsook twijfels. Het team in de tussenruimte bestond uit zonen en dochters, vaders en moeders, en dus kwetsbare mensen met authentieke emoties. En de tussenruimte maakte het mogelijk om deze te delen.

De mensen waren in verbinding, nieuwsgierig, open en zonder oordeel. Ik had mijn platenspeler bij me en er werden plaatjes gedraaid. De reactie en terugkoppeling van de individuele mensen was oprecht en verwonderd. Wat heb jij een mooie beweging in ons team gebracht, wat fijn om elkaar echt te leren kennen.

Ik reed tevreden terug, de Jaguar was stil, er was klassieke muziek en ik zat in de tussenruimte. Terug naar huis.

Ik geloof dat ik maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

Doe eens normaal James

James stapte bij me in. Ik pikte hem op in een nieuwbouwwijk in Leeuwarden, James was net dertig, droeg een beetje alternatieve kleding, had een hippe baard en dito bril. Een soort hipster en beetje nerdy.

We vertrokken richting het noorden, het was een kleurloze dag. James vertelde dat hij vastliep, op zijn werk, in zijn vriendengroep en met zichzelf. Hij maakte zich veel zorgen en wilde absoluut weten hoe het kwam. Zelf kon hij de vinger er niet achter krijgen en was continu bezig te analyseren hoe het kwam.

Hij vertelde dat hij dichtklapte in allerlei situaties en op die momenten heel erg aan het nadenken was hoe hij zou kunnen reageren, hoe hij zich moest gedragen, hoe dat zou overkomen et cetera. Continu was hij bezig om zichzelf te beschouwen en te beoordelen, hij liep helemaal vast in zijn gedachten.

Vroeger was hij een vrolijke en ruimdenkende jongen, die zich niets aantrok van zijn omgeving, eigen keuzes maakte, kon lachen met zijn vrienden. Hij deed wat hij wilde, dacht niet na over hoe zijn omgeving hierover dacht en voelde zich vrij. Hij hield van absurde humor en durfde authentiek te zijn.

Tijdens zijn studie was James bestuurslid van een studievereniging. ”Daar was ik helemaal vrij, regelde mijn zaken op mijn eigen manier en was een soort natuurlijk leider, ik kon mensen helpen en was echt onconventioneel. Heerlijk!”

Na zijn studie ging hij werken, dit was serieus, klanten, processen, collega’s, targets et cetera. James verloor zijn humor, zijn kleur en authenticiteit en ging zich formeler gedragen. Zijn eigenheid en daarmee zijn kracht mocht er niet meer zijn.

Ik vond dat ik normaal moest doen, het was tenslotte een zakelijke omgeving en de klanten willen serieuze oplossingen.

Maar ik wil geen kleurloze figuur zijn, ik wil geen zinloze gesprekken voeren en soms heb ik onconventionele ideeën en oplossingen maar ik denk dat klanten dit niet accepteren, ook mijn collega’s begrijpen het vaak niet.  Hij maakte lastig oogcontact en stotterde een beetje.

”Heb jij humor?” Vroeg ik. ”Wat vind jij dan goede grappen en hoe deed je het dan vroeger.” Hij kreeg een grote lach en een guitige kop. ”Man, ik vind Hans Teeuwen helemaal te gek. Zo vet hoe hij de grenzen opzoekt. Geniaal.” Ook was hij enthousiast over een Amerikaanse stand-up comedian. Hij straalde, begon sketches na te doen en de energie spatte de auto uit. Ik daagde hem verder uit. ”Ik weet zeker dat je niet uit de auto durft te stappen en aan die mevrouw de weg naar Moskou durft te vragen.”

STOP THE JAG, brulde James met een Oost Europees accent. Madam, madam, speak little English, need help….. James ging helemaal los, ik hoorde zijn stem en zag zijn gebaren. De dame was verrast en probeerde echt te helpen, maar ze vond het ook een beetje vreemd. James speelde geweldig en straalde. Na een paar minuten zei hij tegen de dame….ziet u daar de camera? U bent in BananaSplit!

Hij stapte in, ik had tranen gelachen en keek hem aan……Arno, fuck, ik kan het weer!  Dit is wie ik ben, hoe ik wil zijn, vet!

Dit Bloeigesprek vond vorig jaar plaats, ik heb James afgelopen half jaar gecoacht en hij voelt zich weer vrij, maakt weer grappen en klanten lopen met hem weg.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

Gewoon een levensverbeteraar

Deze week zat Giel (met Panda)  bij mij in de auto, ik bracht hem naar oma en opa. Giel is 8 jaar en is mijn zoon. Samen met Jonas (12) en Crijn (8, tweelingbroer Giel) vormen ze een prachtige club. Er ontstond een onverwacht Bloeigesprek.

Giel vroeg me ‘Papa, wat voor werk doe jij eigenlijk en waarom stappen er vaak mensen in jouw Jaguar?‘ Ik begon hem te vertellen over mijn eigen zoektocht, mijn ervaringen en huidige werk.

Vijf jaar geleden werd ik ziek, ik vond mijn werk niet zinvol, ik verzorgde oma en jullie waren net geboren en zorgden ervoor dat ik niet veel kon slapen. Door deze combinatie werd ik ziek. Toen ik beter was ben ik gestopt met zinloos werk en ben ik gaan doen wat ik het leukste en meest zinvol vind. Nu help ik dagelijks mensen die vastlopen tijdens hun leven (net zo als ik toen). Soms zijn dat relatieproblemen, soms problemen met gezondheid of met het werk bijvoorbeeld.

Giel vervolgde: ‘Maar waarom weten de mensen het dan zelf niet? Ze kennen zichzelf toch het beste? Ik weet precies wat ik leuk vind, ik hou van voetbal. Later ga ik bij Ajax voetballen.’

Tegenwoordig wordt er zoveel van mensen gevraagd tijdens hun leven dat ze het soms niet meer weten. Vaak passen mensen zich te veel aan om in het systeem, groep of organisatie te passen terwijl dat niet hun natuurlijke rol is. Bovendien wordt hun beeld van de mogelijkheden gevormd door deze omgeving waardoor hun eigenheid en zelfvertrouwen afneemt, mensen bang zijn om keuzes te maken en vervolgens ongelukkig worden. Tenslotte kunnen ze dan ziek worden.

Giel wederom: ‘Maar hoe weet jij dan wat zij moeten doen?’

In de mensen zelf zit de oplossing, maar vaak kunnen ze daar dan niet meer bij. Mijn rol is dan vervolgens de mensen te helpen bij het terugvinden van hun waarden en bijbehorende keuzes. Door ze veiligheid te bieden en moedig te maken kan ik ze helpen. Ik doe dat door met mensen in gesprek te gaan, goede vragen te stellen en ze goed te observeren om te zien hoe hun lichaam spreekt. Tenslotte breng ik mensen in beweging en zie dat ze belangrijke keuzes maken waardoor ze gelukkiger worden.  Uiteindelijk help ik ze het leven te leiden dat ze het liefste willen.

Giel tenslotte: ‘Dus eigenlijk ben je gewoon een levensverbeteraar………….

Tja, ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken.

Giel, panda en papa

Verboden liefde

Het was grauw, het miezerde en ik pikte Olaf in de provincie op. Hij had het Bloeigesprek onder de kerstboom gekregen van een vriend. Olaf was midden veertig en een beetje vlak. Ik vertelde hem over mijn burn-out en nieuwe koers met Bloei!. Hij luisterde actief en leek onder de indruk. Tegelijkertijd werd hij telkens onrustiger merkte ik.

We reden door de polder, het was mistroostig en midden tussen de suikerbietenvelden zette ik de auto stop. Ik merkte dat hij afwezig werd.  Ok Olaf, vertel op, was is jouw verhaal…..waarom heeft Bram (zijn vriend) jouw dit cadeau gedaan.  Hij keek verschrikt en begon een beetje te stamelen. Nou eh, tja, nou ja het valt eh, ik weet het eigenlijk niet echt..

Olaf begon te vertellen over zijn leven, huisje, boompje, beestje, een mooi gezin met twee pubers en weinig veranderingen. Ik ben al ruim twintig jaar met mijn vrouw, en we hebben het goed hoor, maar….hoe moet ik het zeggen. Het is allemaal zo gewoon en netjes. Na zijn MBO studie was hij gaan werken in de financiële sector, vervolgstudies gedaan, zijn huidige vrouw leren kennen en zo in een keurig leven gerold.

Vorig jaar op een barbecue liep ik een leuke vrouw tegen het lijf, we raakten aan de praat, ze was geïnteresseerd in me en na een geweldige avond eindigde ik (als een puber) zoenend in een portiek. Sindsdien spreken we regelmatig af…. Olaf werd energiek en zijn ogen straalden toen hij over haar sprak. Maar ik weet dat het niet kan en wil mijn gezin geen pijn doen, maar ik ben in de war en weet niet wat ik moet doen….

Het voelt als een verboden situatie, ik zit in een kooi die comfortabel is, en als ik met haar ben dan voel ik me levend, weer jong, geweldig eigenlijk. Maar het kan zo niet doorgaan, ik word ongedurig en raak gestrest. Bovendien mag het niet…..Olaf brak en begon te huilen.

Ik luisterde naar zijn relaas, zag zijn verdriet en geluk tijdens het gesprek. Het was een soort spaghetti, het ging alle kanten op, hij schakelde continu tussen ratio en emotie en probeerde de spaghetti te ontwarren. Wat ik mooi vond was dat het gesprek zowel serieus was, verdrietig als ook hilarisch. Samen hebben we enorm gelachen, bijna tot tranen toe.

Tijdens het gesprek stonden we in de grijze polder tussen de zwarte suikerbietenvelden, de ruitenwissers hadden de hele tijd aangestaan, de sfeer was bijzonder en toen ik op de klok keek hadden we ruim anderhalf uur in de polder gestaan. Het was een emotionele waterval. Hij was maar blijven doorpraten en ik deed feitelijk niets behalve nieuwsgierig zijn, hem prikkelen en zonder oordeel aandacht voor hem hebben.

Toen we verder reden keek hij me aan met een opgeluchte blik, dankjewel Arno, het heeft me enorm goed gedaan!

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken…

 

Van levensbelang

Hans stapte in de Jag, een rustige en netjes geklede vijftiger die me vriendelijk groette. We reden weg en ik vroeg hem waarom hij het Bloeigesprek doorgegeven had gekregen van zijn vriend.

Ik denk dat ik het wel weet Arno, het gaat niet goed met me. Er komt niets uit mijn handen, ik ben kortaf en heb weinig energie. Ik vind het moeilijk om erover te praten en wil gewoon weer de oude zijn. 

Zijn jongere collega was zijn manager geworden, zijn kinderen werden zelfstandig en zijn vrouw had allerlei clubjes. ”Dus het is nu duidelijk dat je een sukkel bent”, zei ik (ik besloot de provocatieve aanpak) Hans keek verrast. ”Toen je instapte zag ik het al, ik dacht daar is weer zo’n sukkel die stilstaat terwijl de wereld om hem heen doordraait, je bent waardeloos geworden en afgeschreven.”  Dat is precies hoe ik het voel….zei hij.

Ik provoceerde verder: Na je vijftigste wordt alles moeilijker en wordt je zwakker, ook geen seksleven meer zeker, en al die ICT ontwikkelingen gaan ook wel heel erg snel, nog ff kruipen tot je pensioen en dan lekker… MAAR DAT IS NIET WAT IK WIL!

Hij begon te vertellen over zijn achtergrond, was degelijk en oud-Hollands opgevoed, niet lullen maar poetsen, als je ziek bent lig je in bed, van hard werken is nog nooit iemand minder geworden, dat dus… Hij was vroeger heel creatief en zeer muzikaal, maar mocht van zijn vader niet naar het conservatorium, daar kun je geen boterham mee verdienen. Dus een studie rechten, een prima carrière en uiteindelijk manager bij een grote dienstverlener. Maar hij was nu lusteloos en voelde zich waarde(n)loos.

Vertel eens over vroeger? Wat voor instrument speelde je dan? Ik was een leergierige en creatieve jongen, dol op muziek en tekenen. Ik ging piano spelen en was er heel goed in, zat in de schoolband en studeerde moeiteloos, man wat was ik graag naar het conservatorium gegaan! Ik was echt samen met anderen aan het muziek maken en ook aan het creëren met mijn tekeningen! Hans veerde helemaal op, ik motiveerde hem nog verder en hij glunderde en vertelde enthousiast.

Energie stroomde, Hans was weer even terug bij zijn passie en creativiteit. Toen hij even stopte met praten keek ik hem aan en zei: Hans, muziek maken en creëren is voor jouw van levensbelang! Kijk nou eens naar jezelf en voel de energie. Uit zijn verhaal maakte ik op dat zijn waarden dingen waren als: verbondenheid, creativiteit, hartelijkheid, saamhorigheid…. En in zijn huidige leven was dit nauwelijks meer in beeld. Toen ik dit benoemde bleef hij een moment stil en toen zei hij:

Jeetje Arno, ik heb hier zo lang niet meer aan gedacht, ik voel weer hoe het was, wat heb ik dat gemist, hoe ben ik dat zo kwijtgeraakt?

Hans was een beetje beduusd toen hij uitstapte en tegelijkertijd ook heel vastberaden: Ik ga weer spelen!

Ik reed huiswaarts, het was prachtig helder weer in een prachtig Gaasterland. Langzaam liet ik het gesprek de revue passeren. In Hans herkende ik mijn eigen verhaal, vastlopen in een systeem en je eigen waarden uit het oog verliezen waardoor energie opraakt en zelfvertrouwen verdwijnt. Het hervinden van deze waarden en weer durven doen is goud waard.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken!

 

Onderschat nooit iemand….

Deze keer pikte ik Hans op, productiechef in de zware industrie, een grote vent, stoere kleding, ruig, met rauw taalgebruik, onrustig in bewegingen en met een vriendelijk gezicht. Ik ben niet voor niets bij je ingestapt Arno. Sinds enige tijd zit ik thuis en kan momenteel niet werken.

Hans was opgegroeid in een mannenwereld, was na zijn MTS diploma gaan werken en zijn in zijn omgeving werd veel afgegeven op anderen in de maatschappij. Hij was omgeven door eenvoudige, hardwerkende mensen die niet veel verder keken dan hun eigen context.

Hij vertelde dat hij moeite had een goede balans te vinden in zijn huidige leven. Een jong gezin, vrouw met enige ambitie en zelf veel aan het werk. Tijdens zijn werk had hij een paniekaanval gekregen in de fabriek, en durfde niet meer naar huis te rijden. Eenmaal thuisgekomen direct naar de huisarts gegaan die hem de diagnose overspannen toebedeelde.

Hans zat nu drie maanden thuis, hij knapte op en merkte dat hij zich moeilijk kon concentreren. Eigenlijk wilde hij wel weer aan het werk, thuiszitten en ‘niets doen’ maakte hem rusteloos en gaf hem geen voldoening. Tijdens het gesprek vertelde hij over zijn liefde voor mensen, vroeger deed hij veel vrijwilligerswerk en was altijd bereid zwakkeren in de samenleving te ondersteunen. Hij werd zacht toen hij over dat verleden sprak.

Tegelijkertijd bevond hij zich nu in een ruwe wereld, veel lawaai in de fabriek, productiewerkers, mannenwereld, en niet ongevaarlijk in de fabriek. Ik voelde dat hij zich staande moest houden en een rol speelde in deze omgeving. Hij vertelde over zijn werk, het gemak waarmee hij dat deed en zijn kennis van het productieproces. Na enige tijd viel me op dat wát hij vertelde niet overeenkwam met hoe hij het verwoordde. Zijn taalgebruik was grof, nonchalant (alsof het niet interesseerde) en ook een beetje onverschillig. Maar de laag onder zijn verhaal, wát hij zei was heel slim, betrokken en waardevol. Hoe verder het gesprek vorderde, hoe meer ik in de gaten kreeg dat Hans een ongelooflijk slimme en analytische vent was, wiens interesses veel verder gingen dan die in zijn omgeving, maar hij paste zich aan en had een vreemd zelfbeeld.

Ik zei: Neem jij jouzelf wel serieus Hans? Volgens mij heb jij geen idee waartoe jij in staat bent…

Hans keek me aan. Ik begon hem te vertellen wie ik zag, namelijk een zeer intelligente en betrokken man. Die geïnteresseerd is in de mens en de kern. Iemand die processen en grote machines kan lezen en verregaande interesse heeft in techniek. Ik vroeg hem of hij wel eens iets van Leonardo da Vinci had gezien, toen begon hij enthousiast te vertellen, hij wist er heel veel vanaf. En ik bemerkte dat zijn onrust verdween. Het gesprek dat wij voerden maakte een oorspronkelijke passie in hem wakker, er ontstond ruimte voor een wereld waarin hij lang niet meer was geweest en zijn authenticiteit kreeg vorm.

Aan het einde van de rit was hij overtuigd dat hij weer een studie wilde gaan oppakken, zijn energie was veranderd en mijn gevoel was dat zijn overspannenheid (mede) werd veroorzaakt doordat hij zijn talent niet gebruikte. Deze productiechef, ruige stoere man met een grof taalgebruik wil ik over twee jaar graag weer tegenkomen. Ik geloof dat hij dan meer zelfvertrouwen en plezier in het leven heeft dan ooit tevoren.

Ik geloof dat ik nog maar even doorga met mijn Bloeigesprekken….